Τέμπη: «Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, ζω τον ίδιο εφιάλτη» – Συγκλονίζουν οι φοιτητές μέσα από το νοσοκομείο

07:24 3/3/2023 - Πηγή: TheCaller

Σοκάρουν οι περιγραφές των φοιτητών που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν όταν συγκρούσθηκαν τα δύο τρένα στα Τέμπη.

Μέσα από τους θαλάμους νοσηλείας τους στο νοσοκομείο Λάρισας μίλησαν αποκλειστικά στους δημοσιογράφους του Star, Κατερίνα Ρίστα και Αλέξανδρο Γύγο, για την ώρα της σύγκρουσης και τα όσα τρομακτικά ακολούθησαν.

Η Κατερίνα Ρίστα περιέγραψε τις συνομιλίες που είχε με τους τραυματισμένους φοιτητές μέσα στο νοσοκομείο της Λάρισας. Συγκλονίζουν τα λόγια μίας 19χρονης φοιτήτριας,

της Μαρίας, η οποία είπε στη δημοσιογράφο όταν δεν κοιμάται γιατί κάθε φορά που κλείνει τα μάτια της, ξαναβιώνει τον ίδιο εφιάλτη.

«Άκουσαν έναν πολύ δυνατό θόρυβο, μια λάμψη και μετά που έγινε το αναποδογύρισμα, εγώ ήμουν στο κάθισμα που πήγαινε μαζί με το τρένο και βρέθηκα απέναντι. Βγήκα με τα άλλα δύο κορίτσια που ήμουν στην καμπίνα και μετά με έναν τρόπο που βοηθήσανε και όλα τα υπόλοιπα παιδιά βγήκαμε από ένα παράθυρο, κατεβήκαμε ευτυχώς και ότι μπορούσε ο καθένας… βοήθησε ο ένας τον άλλο» είπε ο τραυματίας φοιτητής, Άγγελος Φανουράκης.

«Ήταν κομμένο το τρένο, δεν είχε παράθυρο»

«Θυμάμαι να είναι όλα μαύρα, να έχουν σβήσει τα φώτα. Να είναι όλα μαύρα, να προσπαθούμε να βγάλουμε τα σίδερα από πάνω μας από τα χαλάσματα. Προσπαθούσα να βρω τους ανθρώπους  που ήταν μαζί μου. Φώναζα βοήθεια. Θυμάμαι να καίγομαι και βγήκα έξω επειδή καιγόμουν. Έτσι σώθηκα πήδηξα σε κάτι πράγματα» είπε η τραυματισμένη φοιτήτρια Βασιλική Οικονομάκη.

Όπως είπε το κυλικείο ήταν γεμάτο και δύσκολο μπορούσε να βρει κανείς θέση.

«Καιγόντουσαν ζωντανοί, φωνάζανε» περιέγραψε η κοπέλα.

«Είχαν τόσο ψυχική δύναμη; Είχαν μια θεϊκή δύναμη, έγινε ένα θαύμα και σωθήκανε; Γιατί από εκεί δε σωθήκανε πολλά παιδάκια. Δηλαδή αν αυτό δεν είναι θαύμα τι θα πω. Αλήθεια. Δοξάζω το Θεό και κάνω το σταυρό μου που το παιδί μου είναι ζωντανό, αλλά αυτό που επικρατεί είναι ένα κενό, μια θλίψη, μια αγανάκτηση» είπε η μητέρα της Βασιλικής.

«Ευχαριστώ τους… που ήταν εκεί και βοηθούσαν, γιατί υπήρχαν  πολλοί που απλώς έπαιρναν τις τσάντες τους και έφευγαν. Και τους φωνάζαμε εμείς που θα πέσουμε. Γιατί τις είχαμε ρίξει κάτω, το δεύτερο βαγόνι γιατί είχαν πέσει οι ρόδες από το βαγόνι και είχε σύρματα και τις ρίχναμε εκεί να μην χτυπήσουμε σε κανένα σύρμα και τις έπαιρναν από εκεί. Αλλά ήταν και μια κοπέλα που είχε σπασμένο χέρι και βοηθούσε. Μαζί με τον Ανδρέα κουβαλούσαν. Προσπάθησα γιατί εγώ σερνόμουνα. Προσπάθησα να τραβήξω εκεί έναν, ήταν όλος καμένος δεν ξέρω αν τα κατάφερε ίσα που έβγαζε φωνή» περιέγραψε ο τραυματίας φοιτητής, Δημήτρης Αράπης.

«Σηκώθηκα μόνος μου και μου πετάχτηκαν αίματα στο κεφάλι , στο πρόσωπο από άλλα άτομα. Μετά σηκώνομαι βοήθεια  φώναζαν τα κορίτσια, τσίριζαν, οι πόρτες κλειδώθηκαν από εκεί δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε, το φως παρέμεινε ανοιχτό. Πάω στην πόρτα, δεν άνοιγε η πόρτα καθόλου, είχε σφηνώσει. Μετά σηκώνω το πόδι ρίχνω τρεις κλωτσιές για να σπάσω το τζάμι να βγούμε έξω και μετά γυρίζω, βλέπω ένας νεαρός έσπασε με πυροσβεστήρα το τζάμι. Τώρα δεν μπορώ να σηκωθώ, πρήστηκε η κοιλιά , σπασμένο το πλευρό, το μάτι που μπήκανε πολλά γυαλιά μέσα έχει σχιστεί λίγο εδώ δεξιά έκλεισε, στο χέρι εδώ πέρα» περιέγραψε ο φοιτητής Λάζος Παπαζήσης.