Θέλουμε μαθητές ή χούλιγκαν;

12:18 11/9/2022 - Πηγή: TheCaller

Όταν οι γονείς αφήνουν ανεξέλεγκτα κι ασύδοτα τα παιδιά, έχουν την απόλυτη ευθύνη για ό,τι συμβεί. Οι καθηγητές δεν είναι χωροφύλακες και θηριοδαμαστές.

Λίγες μόλις ώρες πριν το πρώτο κουδούνι στα σχολεία, υπάρχουν πολλοί γονείς (κι ας είμαστε ειλικρινείς…) οι οποίοι χαίρονται που επιτέλους τα παιδιά τους θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.

Κι αν κάποιοι ανυπομονούν να γίνει για να προχωρήσουν τα παιδιά, κάμποσοι άλλοι νιώθουν χαρά επειδή θα τα ξεφορτωθούν για κάμποσες ώρες.

Τι όχι;

Γιατί γι’ αυτή

την κατηγορία είναι σαν μπελάς να τα επιτηρούν ή –ακόμα χειρότερα- να τα ψάχνουν και να αγωνιούν. Θεωρούν ότι το σχολείο είναι ένα ασφαλές περιβάλλον που για κάμποσες ώρες τους βγάζει κάπως από τις ευθύνες.

Αμ… δεν! Γιατί όπως έχει αποδείξει η πράξη, μια κυψέλη παραβατικών συμπεριφορών αναπτύσσεται ΚΑΙ στο σχολείο.

Κανείς δεν μπορεί –και δεν δικαιούται- να πέφτει από τα σύννεφα! Γιατί οι πολλές πλέον «συμμορίες ανηλίκων» στο σχολείο εκκολάφθηκαν.

Το μπούλινγκ δεν σταμάτησε ποτέ. Ούτε οι ακραίες συμπεριφορές, οι επιθέσεις, η επίδειξη δύναμης και ισχύος.

Ο αδύναμος υποφέρει σε πολλές περιπτώσεις, κακοποιείται από δράσεις, αντιδράσεις, συμπεριφορές.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο δάσκαλος και ο καθηγητής δεν είναι ούτε χωροφύλακας ούτε θηριοδαμαστής!

Γιατί όλα ξεκινάνε από το σπίτι. Αν εκεί ένα παιδί –οποιασδήποτε σχολικής ηλικίας- είναι ασύδοτο και ανεξέλεγκτο, θα μεταφέρει τις συμπεριφορές του στο σχολείο. Θα βρει αμέσως τους αδύνατους και θα κάνει επίδειξη δύναμης, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε συνέπεια.

Κι υπάρχουν γονείς –δυστυχώς- που όταν καλούνται από τον διευθυντή, τον γυμνασιάρχη και τον λυκειάρχη για να ενημερωθούν για τα παιδιά τους, επιτίθενται στους εκπαιδευτικούς! Λες και φταίνε αυτοί που τα παιδιά φέρονται σαν χουλιγκάνοι, σκορπίζοντας το φόβο.

Για το τι παιδιά θέλουμε –κανονικά ή χουλιγκάνους– δεν εξαρτάται από τους δασκάλους και τους καθηγητές.

Ο γονιός έχει την απόλυτη ευθύνη. Αυτός διαπαιδαγωγεί το παιδί του, όχι ένας τρίτος.

Όταν λοιπόν τα παιδιά είναι ανεξέλεγκτα, όταν δεν έχουν μάθει σε κανόνες, όταν τραβάνε όλο το σχοινί που βρίσκουν μπροστά τους, θα κάνουν ακριβώς τα ίδια και στο σχολείο. Με μαθηματική ακρίβεια έτσι;

Γιατί –δυστυχώς- υπάρχουν γονείς που δεν ασχολούνται. Που –ακόμα χειρότερα- θεωρούν ότι δεν πειράζει που ένα παιδί είναι ζωηρό.

Ζωηρό το λένε εκείνοι. Δεν βλέπουν όμως τα παραβατικά στοιχεία του. Κι όταν δεν τα βλέπουν και δεν επεμβαίνουν, μετά όλα αυτά τα στοιχεία γιγαντώνουν.

Ένας παραβατικός δεκαπεντάχρονος που παραμένει ανεξέλεγκτος, γίνεται χούλιγκαν λίγο αργότερα.

Αυτός που θα επιτεθεί και θα χτυπήσει συμμαθητές του, θα τους τραμπουκίσει, θα τους απειλήσει, θα ανοίξει κεφάλια στα γήπεδα, θα συγκρουστεί στο δρόμο, θα ξεφύγει πολύ.

Κάποιοι γονείς είναι κουρασμένοι από τον καθημερινό μόχθο, κάποιοι άλλοι δουλεύουν ατέλειωτες ώρες για να τα βγάλουν πέρα. Κατανοητό και απολύτως σεβαστό. Η ζωή είναι πια πάρα πολύ δύσκολη.

Αλλά αν δεν ασχοληθούν σοβαρά με τα παιδιά τους έστω κάποια ώρα την ημέρα, κινδυνεύουν να βρεθούν μπροστά σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Τότε ίσως να είναι πολύ αργά.

Χτες, σε μια πλατεία που καθόμουν για φαγητό, έγινα μάρτυρας ενός περιστατικού που φανερώνει πολλά.

Τρεις δεκαπεντάχρονοι –όχι παραπάνω- έκαναν κόντρες με το ποδήλατο μέσα στον κόσμο, αναστατώνοντας τους πάντες.

Οι γονείς του ενός –που κάθονταν πίσω μου- καμάρωναν για τη δύναμη του γιου τους. Το ότι τρεις φορές έπεσαν πάνω σε καρέκλες ανθρώπων, τους ήταν αδιάφορο.

Κι όταν, ύστερα από λίγο, επιτέθηκαν κι οι τρεις σε ένα άλλο παιδί που θεώρησαν εμπόδιο στους αγώνες τους, ο πατέρας του ενός αρκέστηκε να πει χαλαρά:

«Ήρεμα Νίκο, ήρεμα. Πηγαίνετε λίγο παρακάτω για να είστε άνετοι».

Έδερνε ένα παιδί και αρκέστηκε να του πει «ήρεμα»!

Καταλαβαίνετε τι λέμε;

«Ήρεμα Νίκο», αντί να τον αρπάξει από το χέρι και να τον πάει σπίτι ζητώντας εξηγήσεις.

Από κάτι τέτοιους Νικολάκηδες υποφέρουν άλλα παιδιά στο σχολείο και όχι μόνο.

Έτσι γίνονται οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και γι’ αυτές βέβαια δεν φταίνε οι δάσκαλοι και καθηγητές.

Κι αν αποτυγχάνουμε ως κοινωνία, οφείλεται σε ένα βαθμό και σε μας τους γονείς.

Κανείς δεν είπε ότι τα παιδιά πρέπει να είναι στρατιώτες. Αλίμονο. Αλλά σε όλα υπάρχουν όρια. Σε όλα. Γιατί όταν ένας γονιός ασπάζεται την επικίνδυνη θεωρία «παιδιά είναι, τι να κάνουμε;» θα αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις.

Τι μαθητές θέλουμε λοιπόν; Ας το αποφασίσει ο κάθε γονιός. Κι ας το «χρεωθεί».