15 Χρόνια Music Has The Right To Children

09:15 24/6/2013 - Πηγή: Mixtape

Ανάμεσα σε ηλεκτρονικές συσκευές, κουμπιά και καλώδια, ξεπροβάλλει μια απροσδόκητη θέρμη ντυμένη με τα «καλά» της παιδικότητας. Την ανακαλούμε, 15 χρόνια μετά και σε συνδυασμό με την πρόσφατη δισκογραφική επαναδραστηριοποίηση των υπευθύνων αυτής Boards Of Canada.

Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που διατηρεί τα αντανακλαστικά μας δραστήρια στο ατέρμονο σαφάρι των μουσικών αναζητήσεων. Μην είναι οι νοερές περατζάδες που αυτές υπόσχονται; Ή/και μήπως μας ιντριγκάρει το άγνωστο κι η αίσθηση μιας καινούργιας και συγχρόνως

ανοίκειας εμπειρίας; Σε κάθε περίπτωση, η παρόρμηση και οι βιωματικές αντιστοιχίες είναι αυτές που δίνουν τις εύλογες απαντήσεις και κατά την ακρόαση του Music Has The Right To Children των Boards Of Canada δηλώνουν βροντερά παρούσες.

Το δίδυμο των Michael Sandison και Marcus Eoin, προβαίνει στις απαραίτητες κινήσεις σύστασης ενός διακριτού ηχητικού πυρήνα από τις πρώτες κιόλας μέρες των 90s. Τρία EPs κι ένα πλήρης διάρκειας άλμπουμ αργότερα, θα επικοινωνήσουν ένα πρωτόλειο στίγμα για το φάσμα έκφρασης και προσανατολισμών που αυτοί επεδίωκαν να εμφυσήσουν στο ύφος τους, προτού συμβάλλουν αποφασίστηκα στη ραγδαία στροφή στο ηλεκτρονικό πνεύμα της εποχής. Μια τρόπον τινά καθοριστική αφετηρία όσων θα ακολουθούσαν στο Music Has The Right To Children, συγκρότησαν το τελευταίο από τα προαναφερθέντα EPs Hi Scores και το LP Boc Maxima

Το 1998 έχει πια εδραιωθεί και το ντουέτο από το Εδιμβούργο θα πλάσει μεθοδικά ένα καλειδοσκοπικό υβρίδιο που δεν αντικατοπτρίζει μονάχα τις αυτοσχεδιαστικές του τάσεις, αλλά πολύ περισσότερο τις γονιμοποιεί. Πρόκειται για μια διαρκή και ευδοκιμούσα αλληλεπίδραση μεταξύ μπάσων συχνοτήτων, νωχελικών και ζωηρών ρυθμών με hip hop και breakbeat κορμό, ευφάνταστων μελωδικών σχημάτων με θερμή και ψυχεδελική αύρα από πληκτροφόρα όργανα, και εμβόλιμων ηχογραφημένων στιγμιοτύπων από ντοκιμαντέρ – κυρίως του National Film Boards Of Canada που «βάπτισε» το γκρουπ – και ραδιοφωνικά σήματα. Οι αφομοιωμένες καταβολές τους, εκκινούν από την πολυεπίπεδη ambient-techno ευστροφία του Aphex Twin, την εγκεφαλικότητα στα τερτίπια των Autechre και Black Dog, και το ρομποτικό τερέν των Kraftwerk, ενόσω παραπέμπουν στις ambient καθοδηγήσεις των Brian Eno και Cocteau Twins.

Κι υφίστανται πληθώρα σημείων στα οποία αξίζει να εστιάσει κανείς. Εκείνα τα ειδυλλιακά μοτίβα των “Turquoise Hexagon Sun”, “Roygbiv”, “Aquarius”, με τη νοσταλγία για την παιδική αθωότητα και ξεγνοιασιά να ρέει αντισταθμίζοντας την άοσμη τεχνολογική υπεροχή. Τις θαυμαστές σπασμωδικές αρμονίες σε τέμπο και μελωδίες των “An Eagle In Your Mind”, “Telephasic Workshop”, “Sixtyten” και “Pete Standing Alone”. Τον εύστοχα αφαιρετικό φουτουρισμό των “Open The Light”, “One Very Important Thought” και “Happy Cycling”. Προσθέτοντας κι όλα τα μικρής διάρκειας ιντερλούδια, λαμβάνετε ένα θεσπέσιο μουσικό μωσαϊκό 70 λεπτών.

To Music Has The Right To Children, είναι από τους δίσκους που δηλώνουν απερίφραστα πως οι ευκαιρίες του παρελθόντος θα πρέπει να καθίστανται αξιοποιήσιμες και να αντανακλώνται στο εκάστοτε παρόν. Οι BoC, λοιπόν, θα αρθρώσουν στα ενδότερά του μια ανανεωτική άποψη για ολόκληρο το electronica ιδίωμα έχοντας αποκρυσταλλωμένη γνώση των όσων είχαν προηγηθεί στα λημέρια αυτού και δρομολογώντας αναπόφευκτα εξελίξεις. Θα αφήσουν, δε, παρακαταθήκη ένα ηχογράφημα που δεν αποτελεί προϊόν μιας αποστειρωμένης καινοτομίας, μα ένα δημιούργημα που διαθέτει ψυχή, προσωπικότητα, ισχυρά κι αναλλοίωτα θέλγητρα. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο χρόνος του επεφύλαξε ευνοϊκή μεταχείριση, η οποία του επιτρέπει να στέκει αγέρωχο στο διάβα των καιρών πλάι στο Geogaddi των ιδίων, στα Selected Ambient Works και Richard D. James Album του Aphex Twin, καθώς και στα Tri Repetae και LP5 των Autechre.