25 Χρόνια “Spirit Of Eden”

13:50 1/3/2013 - Πηγή: Mixtape

Μεταξύ μιας ευάλωτης ambient-rock πτυχής και ενός ατέρμονου παζλ συλλογισμών, εκκινεί η αύρα που εσώκλεισαν στο Spirit Of Eden οι Talk Talk.

Κάθε που καλείσαι να διηγηθείς μια μουσική ιστορία, “στύβεις” το νου ώστε να εντοπίσεις κάθε πιθανό κι απίθανο στοιχείο, το οποίο θα σχηματίσει την “εικόνα” που επιθυμείς να μοιραστείς. Σε περίπτωση που μια τέτοια απόπειρα αφορά τον αντίκτυπο των Talk Talk, η εν λόγω

διαδικασία παρακάμπτεται, διότι αν έχεις εμβαθύνει στα ηχογραφήματά τους, οι γέφυρες ανάμεσα σε εκείνους και τον προσωπικό σου μικρόκοσμο χτίζονται σχεδόν αυτόματα.

Πασίδηλο της μεταστροφής των Talk Talk προς μια περισσότερο ιδιοσυγκρασιακή μορφοποίηση των εμπνεύσεών τους, το Spirit Of Eden εξαλείφει τις synth pop γραμμές των προκατόχων του, παρατάσσοντας απογυμνωμένο το φορτίο των τραγουδιών σε απέραντο art rock φόντο. Παρόλο που αξιοποιείται μια υπερπληθώρα οργάνων στη διαδικασία της ηχογράφησης, ο αισθαντικός μελοδραματισμός του τετραμελούς σχήματος (και των καταλυτικών συμμετεχόντων) θα φωλιάσει αραιά στις γωνιές του προκείμενου δίσκου, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις για ενδοσκόπηση. Από το LP The Colour Of Spring, άλλωστε, το οποίο προηγήθηκε χρονικά, διαφάνηκε η επιδίωξή τους να αφήνουν το χρόνο να τρέχει καθώς θα επιδίδονται στις σφύζουσες από μειλίχια ευαισθησία καταθέσεις τους.

Ιδανικός εκφραστής της δημιουργικότητας των Mark Hollis (φωνή, κιθάρες, πληκτροφόρα, σύνθεση), Lee Harris (ντραμς), Paul Webb (μπάσο), και του τέταρτου ανεπίσημου ιθύνοντα Tim Friese-Greene (κιθάρες, πληκτροφόρα, σύνθεση), o ρομαντισμός, ο οποίος αρνείται πεισματικά να παράσχει ανεμικές κορυφώσεις και κρεσέντο. To Spirit Of Eden ηχεί 25 χρόνια τώρα σαν μια γκόσπελ ελεγεία-ωδή στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Κι είτε ασπαστείς τις απόψεις που το θεωρούν προοίμιο της post rock τεχνοτροπίας – πλησίον του έτερου αριστουργήματός τους Laughing Stock που θα καταφθάσει το 1991 – είτε αρκεστείς στην ακρόασή του ως μια σπάνια δήλωση μουσικής και στιχουργικής αμεσότητας, θα επιστρέφεις ξανά και ξανά ώστε να αφουγκραστείς τις σιωπές του και τη διατάραξη αυτών. Σε κάθε στιγμιότυπο του άλμπουμ που αναπαριστά την αίσθηση μυσταγωγίας που εξέπεμπαν οι ηχογραφήσεις. Ενδεικτικές της συγκεκριμένης ατμόσφαιρας, οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες αυτή επετεύχθη, με το στούντιο ορισμένες φορές να φωτίζεται εξ ολοκλήρου από κεριά και τον παράγοντα του χρόνου να αγνοείται.

Το λονδρέζικο συγκρότημα, θα ξετυλίξει το κουβάρι του τέταρτου ολοκληρωμένου του εγχειρήματος με απαρχή την σαρωτική σύζευξη εσωστρέφειας-εκδηλωτικότητας, στο δίδυμο των “Rainbow” και “Eden”. Το δεύτερο, δε, θα υπογραμμίσει τις καθηλωτικές ερμηνείες του Hollis, που δεν αποσπώνται στιγμή εξαιτίας ερεθισμάτων του περιβάλλοντος. Στο ρεφρέν του, ο Mark εξεγείρεται κραυγάζοντας “Everybody needs someone to live by/Everybody needs someone/Everybody needs someone to live by/ Rage on omnipotent”, πάνω σε παλλόμενες νότες εκκλησιαστικού οργάνου και ηλεκτρικής κιθάρας. Από εκεί κι έπειτα, θα μας πλημμυρίσουν με μια αλληλουχία αργόσυρτων άμπιεντ, τζαζ, ροκ και κλασικιζόντων σκιρτημάτων. Εν μέσω μιας συνθετικής διάρθρωσης, την οποία θα επιμεληθούν κρουστά, έγχορδα (μπάσο, μεξικάνικο μπάσο, κοντραμπάσο, πιάνο, αρμόνιο, όργανο, dobro, δωδεκάχορδη και εξάχορδη κιθάρα, βιολί), πνευστά (φυσαρμόνικα, τρομπέτα, κλαρινέτο, όμποε, μπασούν, κόρνο) και διάφορα αυτοσχέδια όργανα (τα shozygs) που κατασκεύασε από αντικείμενα οικιακής χρήσης ο Hugh Davies.

Δίχως να σταθεροποιείται ανά διαστήματα, η «ψυχή» των Talk Talk δεν χρειάζεται πειθώ για να σε προσεγγίσει. Ό,τι έχουν να σου πουν στο λένε κατάματα, κι ας αντανακλούν μονίμως συστολή. Συνεχίζοντας το ξεδίπλωμα του τράκλιστ, από τις μπλουζ σειρήνες του “Desire” που κλείνει την πρώτη πλευρά έως και τις τελευταίες αυλακώσεις του βινυλίου στον βραδυφλεγή σπαραγμό του “Wealth”, οι αριστοτεχνικοί παφλασμοί των κρουστών, τα ονειρικά φυσήματα των πνευστών, οι πρίμες σταλαγματιές και εξάρσεις στις κιθάρες, το εγκεφαλικό ψηλάφισμα των πλήκτρων, τα σποραδικά ψελλίσματα της φυσαρμόνικας και το συγκλονιστικό εκχύλισμα εκφραστικότητας στη χροιά του Hollis.

Βιωματική ως το μεδούλι, ρεαλιστικά εικονογραφημένη και δίχως ρηχά συναισθηματικές αφηγήσεις, η μουσική των Talk Talk στέκει αγέρωχη πέρα απ’ τα σημεία των καιρών. Έχοντας πάνω της ένα άσπιλο πέπλο αλήθειας και ειλικρίνειας, που ανατρέπει πάγιες αντιλήψεις και αναιρεί στερεοτυπικούς κανόνες.