Amenra + Syndrome @ AN Club

12:55 25/9/2012 - Πηγή: Mixtape

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φίλτατοι Βέλγοι Amenra διανύουν αυτό το διάστημα μία από τις καλύτερες περιόδους της καριέρας τους. Με την δημοτικότητα τους ανεβαίνει σταθερά όλο και περισσότερο (κάτι στο οποίο σαφέστατα συνέβαλε και το γεγονός της πρόσφατης υπογραφής τους στην Neurot Recordings, εταιρία των μεγάλων Neurosis, οι οποίοι μάλιστα φροντίζουν να τους πλέκουν το εγκώμιο όπου βρεθούν και όπου σταθούν) και με ένα κανούριο album έτοιμο να κάνει την εμφάνιση του στα ράφια των δισκοπωλείων σε μερικές εβδομάδες,

οι Φλαμανδοί  φαίνεται να βρίσκονται πολύ στα πάνω τους. Και δικαιολογημένα.

Το σημαντικότερο βέβαια είναι ότι όλα όσα έχουν πετύχει μέχρι τώρα τα πέτυχαν χωρίς να λοξοδρομήσουν ούτε στιγμή από το αρχικό τους όραμα, καταφέρνοντας να διατηρήσουν στο ακέραιο τόσο την αισθητική τους όσο και τον χαρακτήρα τους, τα οποία έχουν μείνει αναλλοίωτα στα δέκα (και βάλε) χρόνια που δραστηριοποιούνται ως μπάντα. Ο ήχος τους δεν μαλάκωσε, τα φωνητικά του Colin δεν καθάρισαν, η μαυρίλα που πάντοτε τους διακατείχε παραμένει κυρίαρχη και καθοριστική σε κάθε τους έκφραση και σε κάθε τους βήμα. Η εμφάνιση τους το βράδυ του Σαββάτου αποδεικνύει του λόγου το αληθές,αφού ήταν το ίδιο συγκλονιστική, το ίδιο μεγαλειώδης και το ίδιο συναισθηματικά φορτισμένη όσο και εκείνη η πρώτη τους πρίν από τριάμιση χρόνια στο υπόγειο της Κάνιγγος. Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε τους είχαν παρακολουθήσει καμιά πενηνταριά άτομα όλα και όλα, ενώ τώρα το κοινό ήταν τουλάχιστον το πενταπλάσιο. ΟΚ, το παραδέχομαι ότι μου έλειψαν λίγο τα θυμιατά αυτή την φορά, αλλά και τί έγινε? Αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά λεπτομέρειες.

Σαφώς πιο δεμένοι και άρτιοι τεχνικά, αλλά με την ίδια (ίσως και περισσότερη) λύσσα να αναβλύζει από τα σωθικά τους , οι Amenra έβγαλαν τα εσώψυχα τους πάνω στην σκηνή, οδηγώντας τον κόσμο που παρακολουθούσε, αλλά και τους ίδιους, από το μαύρο χάος της αβύσσου στην κάθαρση. Ο Colin για μία ακόμη φορά πέρασε ολόκληρη την συναυλία με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό και οι δύο-τρείς μόνο φορές που γύρισε για να το αντικρίσει δεν κράτησαν παραπάνω από μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Το οποίο κοινό βέβαια ανταποκρίθηκε στην αδυσώπητη επέλαση των Βέλγων και με το παραπάνω, ειδικά σε κομμάτια όπως το Razoreater και το Am Kreuz. Μία ώρα όλη και όλη κράτησε η εμφάνιση τους, αλλά ήταν αρκετή για να πάρει και να ρίξει την ψυχή σου στα τάρταρα. Για encore βέβαια ούτε λόγος, δεν το έκαναν ποτέ και δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ. Δεν θα είχε και νόημα εξάλλου.

Δεν κύλησαν και όλα ρόδινα βέβαια εκείνο το βράδυ. Η υποδοχή που επιφύλαξε ένα μεγάλο μέρος των παρευρισκομένων στον Mathieu Vandekerckhove (κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος των Amenra) και το side-project του ήταν άκρως αποκαρδιωτική, αφού η αδιαφορία (και πιθανώς και η ασχετοσύνη) ορισμένων μεταφράστηκε σε ένα εκνευριστικό βουϊτό ανυπέρβλητης έντασης, που έσπασε στην κυριολεξία τα νεύρα όσων προσπαθούσαν να απολαύσουν τους  πανέμορφους, μελαγχολικούς, κιθαριστικούς ambient ήχους των Syndrome. Λυπηρό και πα