2013

09:33 17/9/2013 - Πηγή: Mixtape

Το live των Βeach Fossils στο AN Club μας έδειξε ότι γίνονται πολύ πιο φασαριόζοι και “fuzzy” ζωντανά, σχεδόν garage σε σχέση με τις ηχογραφήσεις τους, όπως και αντίστοιχα οι DIIV που είδα live δέκα περίπου μήνες πριν να γίνονται σχεδόν grunge μπαντα επί σκηνής.

Οι Beach Fossils και οι DIIV μοιράζονται πολλά άλλα κοινά και λιγότερες διαφορές. Kαταρχήν ο Zachary

Cole Smith, πρώην κιθαρίστας των Beach Fossils είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους DIIV, οι οποίοι βέβαια πολύ σύντομα ξεπέρασαν σε hype τους πρώτους. Επιπλέον έχουν και οι δύο ως αφετηρία τη χιπστεροφωλιά του Brooklyn. Oι ομοιότητες δε σταματούν εδώ όμως αφού όσο και αν οι ίδιοι το αρνούνται έχουν και κοινές μουσικές αφετηρίες, δηλαδή τη βρετανική indie pop με γενναίες δόσεις shoegaze θορύβου και lo-fi aesthetics.

Ενεργητικός και κεφάτος είναι και ο frontman Dustin Payseur (ουσιαστικά οι Beach Fossils είναι σόλο πρότζεκτ του με τα υπόλοιπα μέλη να μαζεύονται για τις ανάγκες των τουρ). Αυτό ακριβώς το κέφι του Payseur, η κινητικότητά του επί σκηνής, οι πόζες του με τον κιθαρίστα και τα λογύδρια του ενδιαμέσως των τραγουδιών προσφέρουν και το αντίβαρο στην απαθή, αποστασιοποιημένη σχετικά ερμηνεία σε φωνητικό επίπεδο, όπως τουλάχιστον ακούγεται στα δικά μου αυτιά.

Το κοινό ειδικά κοντά στη σκηνή ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Payseur και χόρεψε ενώ ο ίδιος βρέθηκε σε κάποια στιγμή εκτός σκηνής ανάμεσα στον κόσμο. Για μια ώρα και κάτι έδωσαν μια συναυλία που απείχε ένα σκαλί μόνο από το “καταγαιστικό”, το “κάτι παραπάνω” που θα τους απογείωνε. Θεωρώ ότι συνολικά οι Beach Fossils ικανοποίησαν και με το παραπάνω με την εμφάνισή τους, είδικά σε σχέση με το, όπως και να το κάνουμε, πιο υποτονικό κλίμα των δίσκων.

Το setlist όπως είναι λογικό και επόμενο επικεντρώθηκε στο φετινό τους δεύτερο LP Clash The Truth (” Generational Synthetic”,”Birthday”, “Careless”, “Clash the Truth”, “Crashed Out” κ.α.). Ο εν λόγω δίσκος σηματοδότησε μια ας πούμε post-punk στροφή και εδώ ακριβώς μάλλον είναι που κάπου μου τα χάλασαν οι Beach Fossils.

Σε αντιδιαστολή με την ηλιόλουστη, πιασάρικη και πιο μελωδική ποπ του ομώνυμου πρώτου δίσκου τους αλλά και των καλών EPs τους, το Clash The Truth βρίσκει τον Payseur λίγο ντεφορμέ συνθετικά, ενώ και η προσπάθεια να σοβαρευτεί στιχουργικά δεν είμαι σίγουρη πώς ταιριάζει ακριβώς στο ύφος τους. Με λίγα λόγια προτιμούσα την πιο ξεδιάντροπα slacker/pop εκδοχή τους. Παρόλα αυτά και για να ξαναγυρίσουμε στα του λάιβ, μας φιλοδώρησαν και με μερικά κομμάτια από τον πρώτο δίσκο (“Daydream”,” Youth”) αλλά και με το “What A Pleasure “από το ομώνυμο EP που κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελεί και την κορυφαία στιγμή τους ως τώρα.

Το support του Lumiere Brother αν και πιο χαμηλότονο απ’ ό,τι ακολούθησε ήταν αρκετά ταιριαστό και δε στάθηκε “λίγο” υπό την έννοια ότι ο Lumiere Brother με φουλ μπάντα, ίση έμφαση στην κιθάρα και τα πλήκτρα παρουσιάστηκε με πιο γεμάτο ήχο σε κομμάτια κυρίως από το νέο δίσκο του Twenty One που κυκλοφορεί στη Inner Ear. Με μπόλικες “κινηματογραφικές αναφορές (χωρίς κανείς να ξέρει τι ακριβώς σημαίνει αυτό στη σύγχρονη μουσική) μας φιλοδώρησε με το λυρικό chamber pop ιδίωμά του που έχει ενδιαφέρουσες στιγμές αν και δεν είχε ομολογουμένως όπως και τα περισσότερα support την αμέριστη προσοχή μας.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα λάιβ που θα μας μείνει αξέχαστο αλλά χωρίς να γίνω κουραστική θα ήθελα να πω για άλλη μια φορά ένα μπράβο στην Arte Fiasco και όλους τους υπόλοιπους μικρούς διοργανωτές- άτομα και ομάδες- που μας δίνουν την ευκαιρία να βλέπουμε μουσικούς και συναυλίες για τις οποίες υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες κανονικά θα έπρεπε να διαβάζουμε μόνο στο ίντερνετ.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords