Diaries of A Film Buff #8

07:20 14/11/2013 - Πηγή: Mixtape

Δύο ελληνικές παρουσίες, δύο ντοκιμαντέρ και μια ενδιαφέρουσα ημερίδα -Κινηματογραφοφιλία Ξανά (στα πλαίσια του Πρωτοποριακού Φεστιβάλ Κινηματογράφου) με εκλεκτούς καλεσμένους (μεταξύ των οποίων η κορυφαία φεμινίτρια θεωρητικός του σινεμά Laura Mulvey)- συνιστούν τον απολογισμό της προπερασμένης εβδομάδας.

21.10.2013

Wadjda: To Aπαγορευμένο Ποδήλατο- όπως είναι ο ελληνικός τίτλος του φιλμ- προωθήθηκε ως η πρώτη ταινία γυρισμένη από γυναίκα στη Σαουδική Αραβία

και ως η πρώτη υποβολή της χώρας στην κατηγορία των ξενόγλωσσων Όσκαρ. Πέρα από τις παραπάνω πρωτιές όμως η μικρή Wadjda που δίνει και το όνομά της στο φιλμ είναι μια πολυμήχανη και διασκεδαστική ηρωίδα ενώ το σενάριο ισορροπεί ιδανικά μεταξύ του δράματος και των κωμικών στοιχείων. Δεν πρόκειται για ένα φιλμ φορτωμένο επί της οθόνης με διδάγματα και φεμινιστικές κορώνες, αφού αφενός η δεινή θέση των γυναικών είναι αυταπόδεικτη μέσα από τις περισσότερες σκηνές όπως και η προσπάθεια των περισσότερων γυναικών να ακουλουθήσουν τον υποκριτικό αυτό τρόπο ζωής σε αντιδιαστολή με την κεντρική ηρωίδα.

Όπως διαβάζω στο Time Out New York η σκηνοθέτιδα Haifaa Al-Mansour σκηνοθέτισε πολλές σκηνές με walkie talkie αφού δεν της επιτρεπόταν να αναμειχθεί με τους άντρες τους συνεργείου της. Πέρα από τα politics της Ακαδημίας αλλά και της Σαουδικής Αραβίας, αυτή θα ήταν ούτως ή αλλως μια άξια υποψηφιότητα για βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας.

Detropia: Η συνάφεια του λογοπαιγνίου του τίτλου με τη δυστοπία (dystopia) μόνο τυχαία δεν είναι. Το φιλμ για την πόλη του Detroit αποτελεί μια αστική συμφωνία που δεν είναι παιάνας για το μοντερνισμό και την πρόοδο όπως οι city symfonies της δεκαετίας του ’30 αλλά, αντίθετα, ένα ρέκβιεμ για την αποβιομηχανοποίηση και τη συρρίκνωση που επέφερε στη motor city η μεταμοντέρνα κατάσταση. Μια μοίρα κοινή για πολλά μέρη των Η.Π.Α. και του υπόλοιπου κόσμου που είδαν τη “λάθος όψη” (ή μάλλον τη μόνη όψη) του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και των συνεπειών του, κινηματογραφημένη όμως με τόσο ανθρώπινο και ποιητικό τρόπο από τις ντόπιες δημιουργούς Heidi Ewig και Rachel Grady που αξίζει της προσοχής σας.

23.10.2013

Luton: Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω να πω καλά λόγια για αυτό το φιλμ. Το είδα στη μεγάλη οθόνη, την τελευταία μέρα πριν κατέβει από τις αίθουσες αντί για το September της Πέννυς Παναγιωτοπούλου που τελικά δεν πρόλαβα. Η υπόγεια βία και οι εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων και γενικά το ατέλειωτο πλέγμα παθογενών καταστάσεων που παρουσιάζεται ως η καθημερινότητά τους περι-γράφονται τόσο προσχηματικά που στερούνται ουσίας. Κοινώς για να μην προσφέρεις μασημένη τροφή στο θεατή και να διυλίζεις μέσα σε (βασανιστικά ενίοτε) στατικά, μεγάλα σε διάρκεια πλάνα-σεκάνς όσα θες να υπονοήσεις, πρέπει όντως να έχεις κάτι να πεις. Αντ’ αυτού το Luton είναι σαν ένα pastiche του σινεμά του Χάνεκε και άλλων δημιουργών που βάζουν στο μικροσκόπιο την εγγενή εσωτερικευμένη βιαιότητα και αλλοτρίωση του ατόμου και της κοινωνίας. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικά σκληρή (μάλλον) αλλά περιμένω από ένα σκηνοθέτη (Μιχάλης Κωνσταντάτος) που δε φαίνεται να στερείται τεχνικών αρετών κάτι πολύ καλύτερο μελλοντικά.

ΟST- Original Soundtrack: Το θέμα της κινηματογραφικής μουσικής είναι αφενός τεράστιο και άρα αδύνατο να καλυφθεί μέσα σε εξήντα λεπτά, αφετέρου δε είναι δύσκολο κατά τη γνώμη μου να γίνουν κατανοητές οι διαφορετικοί τρόποι αλλά και λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιείται η μουσική στο σινεμά χωρίς την παράθεση κάποιων αντιπροσωπευτικών παραδειγμάτων. Με δεδομένους αυτούς τους περιορισμούς (την ευρύτητα του ζητήματος και την έλλειψη οπτικοακουστικού υλικού), το εν λόγω ντοκιμαντέρ αποτελεί μια ανεξάρτητη και τίμια πρώτη προσπάθεια προσέγγισης της κινηματογραφικής μουσικής. Το αξιόλογο σύνολο των συνεντευξιαζόμενων προσφέρει αρκετές οξυδερκείς τοποθετήσεις για τη μουσική και το σινεμά, αν και αναπόφευκτα κάποιες παρουσίες είναι πιο ουσιαστικές από άλλες.

25.10.2013

Centro Histórico: Η εν λόγω σπονδυλωτή ταινία για την περισινή πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης την πόλη Guimarães στο βορρά Πορτογαλίας προβλήθηκε λόγω του αφιερώματος στο έργο του Pedro Costa στα πλαίσια του φεστιβάλ πρωτοποριακού κινηματογράφου. Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο η δική του συνεισφορά ήταν και η πιο ερμητική, για μυημένους σινεφίλ και γνώστες της ιστορίας και του αποικιακού παρελθόντος της Πορτογαλίας. Αντίθετα, ο Aki Kaurismäki έφτιαξε ένα λιτό βουβό φιλμάκι με το γνωστό κατάμαυρο χιούμορ του αλλά και την τρυφερότητα με την οποία πάντα πλησιάζει τους σημερινούς προλετάριους ηρωές του. Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η ντοκιμαντεριστικη συνεισφορά του Βάσκου Victor Erice για μια μεγάλη κλωστουφαντουργική μονάδα της περιοχής που δε λειτουργεί πλέον, ενώ το κινηματογραφικό παζλ συμπληρώνει ο Manoel De Oliveira που μοιάζει να κλείνει το μάτι στο σκετσάκι του Alexander Payne από το Paris Je’t Aime, παίζοντας με τα στερεότυπα του σύγχρονου τουρισμού. Μπορεί να μην έχει τη λάμψη σπονδυλωτών ταινίών για τις μεγάλες μητροπόλεις αλλά πρόκειται για μια πολύ πιο αξιόλογη δημιουργία.

Σινεφίλ links

-To σίριαλ-μαμούθ (15 μονόωρα επεισόδια) με τίτλο The Story of Film- An Odyssey είναι μια ενδιαφέρουσα και όχι γραμμική πλοήγηση στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά από τον κριτικό και συγγραφέα Mark Cousins. Μπορείτε να το βρείτε με λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο.

-Το Casting By, ντοκιμαντέρ του ΗΒΟ φαίνεται ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για μια από ένα από τα πιο υποτιμημένα στην αλυσίδα της παραγωγής μια ταινίας, δηλαδή τον ή την υπεύθυνο για το casting των ηθοποιών. Δείτε εδώ το trailer.

-Πριν ένα χρόνο και κάτι έβαλα σε κάποιον καλό φίλο τη Μεγάλη Χίμαιρα (La Gande Illusion) του Jean Renoir και μου ζήτησε να την κλείσουμε στο δεκάλεπτο. Τελικά είδαμε το This Must Be The Place εκείνη τη μέρα. Αυτό είναι ένα κείμενο που εξηγεί γιατί αυτή η ταινία είναι το παραγνωρισμένο (σε σχέση με τον Κανόνα του Παιχνιδιού -La Règle du jeu) αριστούργημα του Renoir. Eπιμένω ότι ακόμη και σήμερα αρκετοί φίλοι του σινεμά θεωρούν τις παλιές ταινίες ανούσιες κλασικούρες ενώ κάποιες από αυτές είναι τόσο καλοφτιαγμένες και συναρπαστικές που βάζουν κάτω δέκα και εκατό υπερτιμημένους Gaspar Noé και Ταραντίνους.

-Ετοιμάζομαι να αρχίσω τη σειρά του ΒΒC2 Peaky Blinders για την οποία το κλισέ που κυκλοφορεί στο ίντερνετ είναι ότι πρόκειται για τη βρετανική απάντηση στο Boardwalk Empire. Για να δούμε αν το εκλεκτό καστ (Cillian Murphy, Sam Neill) και συντελεστές (o δημιουργός Steven Knight έχει υπογράψει το σενάριο του Dirty Pretty Things αλλά και του Eastern Promises) θα δικαιώσουν τις πρότερες περγαμηνές τους.