Diaries of A Film Buff #15

15:59 30/1/2014 - Πηγή: Mixtape

Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που βγαίνουν στα σινεμά στην Ελλάδα όσο και στο internet μερικές από τις πιο πολυσυζητημένες και βραβευμένες ταινίες της χρονιάς, με αποτέλεσμα ο καλός και ψυχαναγκαστικός σινεφίλ να τρέχει και να μη φτάνει.

31.12.2013

Museum Hours: Αυτό το χαμηλότονο φιλμ από την Αυστρία, που διαδραματίζεται σε μια γκρίζα, μουντή Βιέννη, ήταν μια είσοδος-έκπληξη στις ταινίες

της χρονιάς σε αρκετές πιο “εναλλακτικές” λίστες. Μεγάλο μέρος του μάλιστα εκτυλίσσεται στο επιβλητικό Μουσείο της Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum), όπου πέραν το ότι φιλοξενούνται πολλά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης, ο μοναχικός πρωταγωνιστής που εργάζεται εκεί γνωρίζει την εξίσου μοναχική επισκέπτρια από τον Καναδά. Μια εύθραστη, προσωπική ταινία, για την ανθρώπινη επαφή, τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, τις παύσεις και τις σιωπές, που, εκτός των άλλων ίσως σας κάνει να δείτε τον Πίτερ Μπρέγκελ τον Πρεσβύτερο με άλλλο μάτι. Και επειδή μάλλον δεν ήμουν αρκετά σαφής, ψάξτε την.

01.01.2014

Φτάσαμεε!: Τέλος της ρετροσπεκτίβας του χαρακτηριστικού κουαρτέτου ταινιών του Σταύρου Τσιώλη. Έχω ήδη λοιπόν πει τη γνώμη μου για το έργο του και την κωμική, ιδιότυπη ελληνικότητα του. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι μια ταινία δεν μπορεί να είναι απλά μια παράθεση τύπων και περιστατικών, όπως η εν λόγω, αλλά οπωσδήποτε απαιτεί περισσότερη δουλειά τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία/φωτογραφία. Οι πολυάριθμοι φανς του σκηνοθέτη βέβαια εστιάζουν στο σατιρική του φλέβα και δεν πτοούνται από τέτοιες λεπτομέρειες.

Rush: Η ταινία του Ron Howard δεν ξεφεύγει σε καμιά στιγμή από τα αυστηρά πλαίσια του χολιγουντιανού mainstream κινηματογραφικού μοντέλου και μάλλον γι’ αυτό μάζεψε και τις υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες. Το ζουμερό θέμα της (η κόντρα δύο οδηγών της Φόρμουλα 1, του James Hunt και του Niki Lauda στα 70s) μας αποζημιώνει κάπως για την έλειψη φαντασίας του Howard, διαχρονικό εξάλλου χαρακτηριστικό του.

Ένα καλοφτιαγμένο, διασκεδαστικό και με καλές ερμηνείες στουντιακό πόνημα στο οποίο ξεχωρίζει φυσικά ο πάντα καλός Daniel Bruehl στο ρόλο του Niki Lauda. Θα έλεγε κανείς πως είναι κρίμα που δεν πήρε τελικά την υποψηφιότητα για Όσκαρ β’ αντρικού ρόλου έαν δεν υπήρχε τόσος συνωστισμός στην κατηγορία φέτος αλλά και αν ήταν όντως δεύτερος ο ρόλος αφού μάλλον κανονικός πρωταγωνιστής είναι.

Τhe Spectacular Now: Άλλη μια πολύ καλή coming-of-age ταινία σε μια χρονιά γεμάτη με καλές ταινίες αυτού του είδους. Μην φαντάζεσται ότι επανεφευρίσκει το είδος αλλά ο Miler Teller (που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει σύντομα), η Shailene Woodley και μια πλειάδα καλών ηθοποιών στους δεύτερους ρόλους απομακρύνουν την ταινία από τους περισσότερους από τους σκοπέλους που καραδοκούν, δηλαδή τα πολυφορεμένα κλισέ και το μελοδραματικό διδακτισμό, που υπάρχουν μεν αλλά σε ανεκτά για τον κυνικό θεατή επίπεδα. Δε γίνεται να μην αναφέρουμε το κουλ indie soundtrack, που αφού έχει μέσα το “Song for Zula” του Phosphorescent κάνει ακόμα πιο δύσκολο το να θάψιμο της ταινίας.

Enough Said: Μια ταινία που κάπως θυμίζει το The Kids Are Alright με την έννοια ότι ασχολείται με τις αλλαγές στη φύση των σχέσεων σήμερα και με ήρωες που δεν είναι ούτε στην πρώτη νιότη τους, ούτε έχουν ο,τιδήποτε γκλάμορους επάνω τους, όπως και με τη θέση των έφηβων παιδιών σε αυτή την εξίσωση, ενώ και οι δύο έχουν σκηνοθετηθεί από γυναίκες.

Η Julia Louis-Dreyfous φέρνει τη φυσικότητα της και το χάρισμά της στη μεγάλη οθόνη ενώ άξιος παρτενέρ της είναι ο James Gandolfini που συζητήθηκε για μεταθανάτια υποψηφιότητα στην κατηγορία του β’ αντρικού, που επίσης τελικά δεν πήρε. Το “θεματάκι” του Enough Said είναι ότι ίσως η Nicole Holofcener λειτουργεί κυρίως σαν σεναριογράφος και δευτερευόντως σαν σκηνοθέτης.

02.01.2014

Rewind This!: To εν λόγω ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε και στις Νύχτες Πρεμιέρας είναι μια διασκεδαστική ωδή στις βιντεοταινίες και τη βιντεοκασέτα ως φορμάτ, που όμως ιχνηλατεί και την επίδρασή τους στη σύγχρονη κουλτούρα. Πρωταγωνιστούν κυρίως οι φανατικοί συλλέκτες της που εφοδιάζουν την ταινία με παραδείγματα απίστευτων ανοσιουργημάτων που γυρίστηκαν κατευθεία για το βίντεο, από τις πιο απίθανες ταινίες με workouts μέχρι τις πιο αστείες ταινίες τρόμου. Κάτι σαν το Be Kind, Rewind βασικά αλλά σε ντοκιμαντέρ.

Out of the Furnace: Το όνομα του Scott Cooper μπορεί να μην είναι και τόσο γνωστό, αυτό που όμως σίγουρα είναι γνωστό είναι ότι ο Jeff Bridges πήρε Όσκαρ παίζοντας στην πρώτη ταινία του Cooper, το Crazy Heart. Τέσσερα χρόνια μετά επέστρεψε με μια ταινία που διαδραματίζεται στη Rust Belt των Η.Π.Α. (δηλαδή τις περιοχές στις βορειοανατολικές Η.Π.Α. που έχουν πληγεί περισσότερο από την απο-βιομηχανοποίηση) και οι ήρωές της είναι τα κατακάθια που δεν παρασύρθηκαν από το ρεύμα της ομπαμικής αλλαγής και παγινευμένοι στις περιστάσεις θα μπλέκουν όλο και χειρότερα.

Κρατήστε την ανάσα σας για το καστ: Christian Bale, Casey Affleck, Willem Dafoe, Sam Shepard, Woody Harrelson, Willem Dafoe, Zoe Saldana, Forest Whitaker, ενώ και η φωτογραφία είναι καταπληκτική. Θυμίζει λίγο το Killing Them Softly, κυρίως γιατί αποτελεί μια καθαρόαιμη ταινία είδους (genre film) αλλά και γιατί και οι δύο εστιάζουν σε ήρωες που έχουν γνωρίσει μόνο από την ανάποδη το αμερικάνικο όνειρο σε μια updated εκδοχή για τη μετά-Ομπάμα εποχή.

Μια σκοτεινή, ατμοσφαιρική ταινία (σίγουρα υπερβολικά μαύρη για να έχει σοβαρές ελπίδες να πάει καλά στα ταμεία, ακόμα και με αυτά τα ονόματα) που δεν απογειώνεται, θεωρώ, κυρίως διότι η πλοκή της και η κατάληξή της είναι αρκετά προβλέψιμες.

03.01.2014

Vodka Lemon: Είχαμε γράψει για το My Sweet Pepperland του Hiner Saleem και το Vodka Lemon είναι η ταινία που τον έκανε γνωστό το 2003. Διαδραματίζεται στη μετά-σοβιετική Αρμενία, στη μέση του πουθενά και με την απόλυτη ένδεια μόνιμα παρούσα. Αυτό που δίνει το στίγμα της ταινίας είναι όμως το μάυρο χιούμορ, η ειρωνεία και το στοιχείο του παραλόγου που δίνουν στην ταινία μια καλοδεχούμενη καουρισμακική αύρα.

Click here to view the embedded video.

04.01.2014

Leviathan: To ντοκιμαντέρ που βρήκε θέση σε μερικές από τις πιο ψαγμένες λίστες της χρονιάς να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι μια ταινία που δεν ενδιαφέρεται για την αφηγηματικότητα, εξάλλου λείπει παντελώς το voice-over και οι τίτλοι. Η εντυπωσιακή οπτικά καταγραφή του ψαρέματος στο Βόρειο Ατλαντικό, με κάμερες που είχαν στερεωθεί στα κεφάλια των ψαράδων, είναι μια ταινία αρκετά κοντά στο video art που θα μπορούσε να προβάλλεται και να παρακολουθείται αποσπασματικά και σε μια γκαλερί. Αυτό διόλου βέβαια δε μειώνει τη δύναμη των εικόνων, απλά τονίζει την πειραματική φύση της ταινίας που παρά τη διασταύρωση ανθρώπου, φύσης και μηχανής δεν είναι ένα οικολογικό ντοκιμαντέρ με τη στενή έννοια του όρου οικολογία.

About Time: Δεν ξέρω πού διάβασα ότι η εν λόγω ρομαντική κομεντί είναι κάπως καλύτερη από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους, που θυμίζουν σιχαμένα τεράστια ζαχαρωτά με τεχνητές χρωστικές, αλλά αυτό μόνο εν μέρει αληθεύει. Είναι ένα κλικ καλύτερη από τις καθαρόαιμες αμερικανιές, αλλά σίγουρα δεν είναι και σπουδαία ταινία. Το αξιοπρεπές καστ τη σώζει σε μεγάλο βαθμό, ενώ συγκρατήστε και την παρουσία της πανέμορφης Margot Robbie που κάνει φέτος το breakthrough της με το The Wolf of Wall Street.

Dallas Buyers Club: Δε χρειάζεται να πλατειάσουμε πολύ για την εν λόγω ταινία αφού με τις 6 υποψηφιότητες για Όσκαρ που πήρε και τα υπόλοιπα βραβεία που ήδη σαρώνουν οι Jared Leto και Matthew ΜcConaughey δεν υπάρχουν και πολλά να προσθέσουμε.

α) Οι δύο ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί πράγματι αλλά όλοι ξέρουμε ότι το Hollywood αγαπά τις θυσίες και τις μεταμορφώσεις για ένα ρόλο και τις βραβεύει, ειδικά για τόσου αβανταδόρικους χαρακτήρες (δύο ασθενείς που υποφέρουν από AIDS και μάλιστα ο ένας/μια transgender)
β)Η ταινία είναι καλή αλλά ίσως όχι τόσο καλή για να πάρει υποψηφιότητα για καλύτερη ταινία. Βασικά από το σκηνοθέτη Jean-Marc Vallée που σκηνοθέτησε το C.R.A.Z.Y. (2005) θα είχα σαφώς μεγαλύτερες απαιτήσεις, η ταινία είναι αρκετά mainstream ως προς τη δομή της και την αφήγησή της.
γ) Η ταινία έχει σαν κέντρο της τον Ron Woodrof και την ιστορία του, δεν είναι ένα φιλμ κοινωνικού προβληματισμού για το AIDS αλλά όταν εκ των πραγμάτων στην πλοκή θίγονται ευρύτερα ζητήμα (ο ρόλος των φαρμαβιομηχανιών, των γιατρών και της ομοσπονδοιακής υπηρεσίας φαρμάκων- της FDA) δεν ξέρει ακριβώς πώς να τα χειριστεί.

Σινεφίλ links

-Τέλειωσε πριν λίγες μέρες το φεστιβάλ του Sundance. Τα δύο βασικά βραβεία κέρδισε το φιλμ Whiplash, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Miles Teller του The Spectacural Now. Είπαμε ότι πάει για το μεγάλο μπαμ φέτος. Δείτε εδώ και εδώ ποιοι ξεχώρισαν και επίσης μια εύστοχη παρωδία “Not Another Sundance Movie”.

- Ένας ενδιαφέρον διάλογος έχει ανοίξει για το ρόλο του σινεκριτικού σήμερα. Η Manolia Dargis των ΝΥΤ διαμαρτύρεται για την πληθώρα των μέτριων ανεξάρτητων φιλμ που κατακλύζουν τους κινηματογράφους ενώ δύο άρθρα στο New Yorker απαντούν για τις αλλαγές στο ρόλο του κριτικού σήμερα. Εδώ, εδώ και εδώ.