EJEKT FESTIVAL 2013 @ Πλατεία Νερού

20:50 20/7/2013 - Πηγή: Mixtape

EJEKT 2013

Το φετινό Ejekt Festival δεν μπορούσε εξ αρχής να καυχηθεί για το πολύ δυνατό του line up. Οι Pet Shop Boys είναι ασφαλώς παλιοί κι αγαπημένοι, θα μας επισκέπτονταν όμως για τέταρτη φορά, οι Happy Mondays αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια έναν μικρό θίασο που περιφέρει το (σχετικό) του μύθο όπου τους ζητηθεί χωρίς να έχουν νέο άλμπουμ στην αγορά (και μάλλον καλύτερα

έτσι…) και με μέτριες εμφανίσεις, αν κρίνουμε από εκείνη που είχαμε δει κάποτε σε ένα κάποιο Synch, ενώ οι James Blake και Palma Violets αποτελούν οπωσδήποτε ενδιαφέροντα και ολοκαίνουργια ονόματα που όμως ευελπιστείς να κάνουν την έκπληξη με κάποιο αναπάντεχα καλό live. Αργότερα ήρθαν οι γνωστές ακυρώσεις, κι ίσως αυτές να φταίνε για μια μουδιασμένη σε νούμερα και όγκο προσέλευση του κόσμου. Ακόμη κι έτσι, συνολικά θα μιλούσαμε για μια όμορφη βραδιά που κύλησε χωρίς τρανταχτές εξάρσεις, με καλά και θετικά vibes στο κοινό που παρακολούθησε τις μπάντες, κι όλα αυτά σε έναν χώρο που παραμένει εξαιρετικός σαν τοποθεσία και σκηνικό.

Οι ελληνικές μπάντες που άνοιξαν τη βραδιά έπαιξαν αρκετά νωρίς και για λίγη ώρα η κάθε μία, απ’ ότι έμαθα. Κατά σειρά εμφανίστηκαν οι Wedding Singers, The Bittersweet, Jamming Funkers και Viper Vikings, με τους τελευταίους να αποτελούν το πρώτο σχήμα που άκουσα να παίζουν μπαίνοντας στο χώρο. Καλύτερα να μην πω πολλά για το πώς μου φάνηκαν, μια τεράστια θορυβώδης κακοφωνία που νομίζεις ότι βιώνεις σε έναν techno / rockεφιάλτη. Είναι αυτό που λένε in your face με την κακή έννοια όμως… Ευτυχώς μετά από λίγη ώρα ανέβηκε στη σκηνή ο James Blake και τα πράγματα έφτιαξαν με τη μία, με λίγες μαγικές ηχητικές πινελιές.

James Blake

Όσοι τον είχαν δει στο παρελθόν μιλούσαν για ένα βαρετό live, και βλέποντάς τον μπορούσα να καταλάβω τι εννοούν. Απόλυτα στατικός ο ίδιος όπως και οι άλλοι δύο που τον συνόδευσαν σε πλήκτρα επίσης και συνθετικά τύμπανα, ερμήνευσε πιστά τα τραγούδια του που ούτως ή άλλως αποτελούν μικρές ηλεκτρονικές συμφωνικές ωδές που θα ‘λεγες ότι είναι γραμμένες για να ακούγονται σε περιορισμένων διαστάσεων χώρους, στα ακουστικά στα αυτιά σου, άντε το πολύ στην ιδιωτικότητα που προσφέρει το δωμάτιο ή το σαλόνι του σπιτιού σου. Δεν προορίζονται για μεγάλες σκηνές κι ανοιχτούς χώρους, δεν μπορούν να σου μιλήσουν άμεσα μπροστά σε τόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες ακροατών επειδή είναι φτιαγμένες να σου ψιθυρίζουν τον πόνο και τη χαρά τους στο αυτί. Ακόμη κι έτσι όμως, εγώ τον βρήκα τίμιο κι εκφραστικό, παρότι ήταν δύσκολο να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον κάτω από τέτοιες συνθήκες που εξ ορισμού διαμορφώνει μια τέτοια εκδήλωση. Δεν χρειαζόταν να τον κοιτάζεις για να ακούσεις όσα είχε να σου πει, μπορούσες να πιείς τη μπύρα σου και να τα πεις με τους φίλους που συνάντησες τυχαία εκεί και το σάουντρακ σε όλες αυτές τις στιγμές θα ήταν μουσικές όμορφες που έχεις την ευκαιρία να εξερευνήσεις καλύτερα σε κάποια άλλη στιγμή και υπό πιο ταιριαστές περιστάσεις. Αν ήσουν μπροστά και προσηλωμένος στο ευαίσθητο ομορφόπαιδο ακόμη καλύτερα, είχε πράγματα να πει και συναισθήματα να μεταδώσει – το να σου αρέσει γενικά η μουσική του βοηθάει οπωσδήποτε. Δεν μας συντάραξε με την παρουσία του, δεν με χάλασε καθόλου επίσης που τον είδα εκείνο το βράδυ την ώρα ακριβώς που ο ήλιος μας αποχαιρετούσε για να πάρει τη θέση του Το Φως του Peter Hook.

Peter Hook & The Light

Για τον Peter Hook και τους Light τα είχα πει εδώ την πρώτη φορά που είχε παίξει στη χώρα μας και δεν αλλάζω ούτε λέξη. Εκείνο που άλλαξε και προσαρμόστηκε στα δεδομένα της συγκεκριμένης βραδιάς ήταν το set list που θα περιγράφαμε ως περισσότερο φεστιβαλικό και πιο New Orderοκεντρικό. Αφού καθάρισε με τους Joy Division ξεκινώντας με Love Will Tear Us Apart και Ceremony, πέρασε στο ρεπερτόριο της επόμενης φάσης της καριέρας του παίζοντας πολλά αγαπημένα των New Order κι οπωσδήποτε όλα όσα είχαν έντονη ρυθμική βάση. Από Everything’s Gone Green και Bizarre Love Triangle(στο οποίο διέκρινα μια αδυναμία του να το τραγουδήσει σωστά, προφανώς είναι διαφορετικά να ερμηνεύσεις τα κομμάτια των JD όπου μπορεί να πιάσει τους τόνους του Ian Curtis κι άλλο αυτά των New Order με τις ψηλότερες κλίμακες του Bernard Sumner) μέχρι το Temptation αλλά και το Fine Time, πριν καταλήξει σε σιγουράκια όπως το True Faith και το Blue Monday. Όλα οικεία και γνώριμα και πολύ ωραία, ο Hook αντικατέστησε επάξια το κενό που άφησαν οι Happy Mondays με το μπάσο του και το μπάσο του γιου του (που δεν θα πιστεύει στην τύχη του να του έχει ανοίξει τέτοιο επικερδές μαγαζάκι ο μπαμπάς του) και τα κομμάτια που έχτισε ψηφίδα ήχου με ψηφίδα ήχου παρέα με τους παλιόφιλούς του που τώρα δε μιλιούνται… Το κέφι άρχισε να κλιμακώνεται περιμένοντας τους χαρισματικούς headliners.

Faith SFX

Πριν τους δούμε, κάναμε ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα με τον Faith SFX. Beatboxer επαγγέλλεται το παλικάρι, κάνει παπάδες με το στόμα και ξεσηκώνει τα πλήθη με την ικανότητά του να αναπαράγει τη μουσική από αγαπημένα κομμάτια με όλες τους τις λεπτομέρειες κάνοντας χρήση μονάχα του στόματός του. Επιδέξιος το δίχως άλλο, έκανε ένα πέρασμα από διάφορα είδη όπως το hip hop ή το dubstep και κομμάτια όπως το Seven Nation Armyκαι διάφορα άλλα που ήμουν τεμπέλης να σημειώσω και δεν θυμάμαι τώρα, συγχωρέστε με, αλλά το νόημα το πιάσατε. Άρχισε να κουράζει από κάποια στιγμή και μετά και το ήξερε ότι αυτό που κάνει δεν είναι για πολύ, οπότε και μετά από κανένα εικοσάλεπτο αποχώρησε επειδή και η σκηνή ήθελε το χρόνο της να ετοιμαστεί για κάτι τόσο εντυπωσιακό και φαντασμαγορικό όσο αυτό που επακολούθησε.

Pet shop boys

Τους Pet Shop Boys είχα δει μονάχα μία φορά στο παρελθόν, την αμέσως προηγούμενη από ετούτη εδώ, το 2007 στο Metropolitan Expo Center. Δεν ήμουν αρκετά κοντά στη σκηνή τότε και δεν έβλεπα και πάρα πολλά αλλά θυμάμαι πόσο ωραία είχα περάσει και το τι χορός έπεφτε μπροστά και δίπλα μου και παντού μέσα στο μακρόστενο εκείνο κτίριο. Αυτή τη φορά είχα πλασαριστεί κοντά στη σκηνή και μπόρεσα να δω ένα υπέροχο σόου, με τα δύο αγόρια σε μεγάλη φόρμα να εκτελούν πιστά και με μοναδική ακρίβεια μια παράσταση καλοσχεδιασμένη και με ένα σοφά ζυγισμένο κύκλο κομματιών που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο πιστεύω. Σαφώς θα μπορούσαν να είχαν παίξει περισσότερες από τις παλιότερες επιτυχίες τους, από την άλλη σέβεσαι ότι το γκρουπ προχωράει και επιθυμεί να παίζει πιο πρόσφατα τραγούδια του, έστω κι αν αυτά δεν είναι τόσο έντονα αποτυπωμένα στο υποσυνείδητο του ακροατηρίου τους. Ακόμη κι έτσι, έπαιξαν τέσσερα μόνο καινούργια από το νέο τους άλμπουμ Electric που κυκλοφόρησε την παραμονή μόλις της συναυλίας τους αυτής, και κάμποσα ακόμη από δίσκους που έχω ακούσει μια φορά και δεν έχω εμπεδώσει όπως θα έπρεπε ίσως. Όλα όμως κυλούσαν σε μια ατμόσφαιρα ευδαιμονίας και πάλι, κι είχες τόσα πράγματα να δεις επάνω στη σκηνή που οι αισθήσεις σου βρίσκονταν σε μία διαρκή τσίτα, κι είχες και τα πόδια σου που έπρεπε να βάλεις σε μία σειρά και να φροντίζεις να μην βγαίνουν από το ρυθμό και το λαρύγγι σου να μην παρεκτραπεί στις δύσκολες ώρες που τα χιτς της εφηβείας ή της μετεφηβείας άρχισαν να έρχονται σε ανελέητες ποσότητες.

Βγήκαν κάμποσο καθυστερημένοι (αποτέλεσμα απ’ ότι έμαθα κάποιου συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα που τους εμπόδιζε να φύγουν από το ξενοδοχείο τους), μας αποζημίωσαν με τα κουστούμια τους όταν βγήκαν στη σκηνή, που έμοιαζαν να είναι φτιαγμένα από χιλιάδες μαύρα καλαμάκια που βάζεις κάθε πρωί στο φραπέ σου! Μια κουρτίνα μας χώριζε από το να τους δούμε κατάσαρκα, επάνω στην οποία προβάλλονταν εικόνες που αποτελούσαν προέκταση της pop art αισθητικής που έχουν κάνει δική τους με τις συσκευασίες των δίσκων τους. Αργότερα υποχώρησε η κουρτίνα, κατά τη διάρκεια του σόου ανέβηκε κάποια άλλη, έπεσε κι εκείνη αφού είδαμε επάνω της να προβάλλονται κάποια κυκλώματα υπολογιστών και να κάνουμε τους απαραίτητους συνειρμούς για το πώς η μουσική τους είναι προϊόν κάτι τέτοιων κυκλωμάτων αλλά παρ όλα αυτά είναι τόσο γήινη και ανθρώπινη και φουλ συναισθηματική, ενώ στο βάθος της σκηνής υπήρχαν κάτι τεράστια στόρια επάνω στα οποία προβάλλονταν κι άλλες εικόνες, σαν ένα βίντεο κλιπ που νομίζεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ και θα συνεχίσει να παίζει ακόμα κι όταν η μουσική θα έχει σταματήσει και θα έχουμε μείνει πτώματα από το χορό και το μόνο που θα μείνουμε να ονειρευόμαστε πια θα είναι το κρεβάτι μας. Παρέα στη σκηνή είχαν δύο χορευτές μόνο, που ντυμένοι κι εκείνοι με περίεργα κουστούμια, με κεφάλια μινώταυρων και στρογγυλά πορτοκαλί σφουγγάρια να κοσμούν τα δικά τους κεφάλια μεταξύ διαφόρων άλλων, έδιναν μια ενδιαφέρουσα οπτικά εναλλακτική γωνία στα κομμάτια του ντουέτου, συμπλήρωμα στα όσα άλλα μας παρείχαν να δούμε πλάι στα όσα ακούγαμε. ΣτοLove Etc για παράδειγμα, οι δύο Pet Shop Boys έδιναν μ’ ένα τρυκ την εντύπωση ότι βρίσκονται ξαπλωμένοι σε κρεβάτια κι επάνω τους προβάλλονταν εικόνες ανθρώπων που αλλάζουν στάση ενώ εκείνοι έστεκαν ακίνητοι κι ανέκφραστοι (καλά, ο Chris Lowe το έκανε αυτό σ’ ολόκληρη τη διάρκεια του σετ, όπως κάνει παντού και πάντα. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν όντως μιλάει ποτέ αυτός ο άνθρωπος…).

Pet shop boys

Στις μικρές εκπλήξεις που μας χάρισαν – σε όσους τουλάχιστον δεν είχαν κρυφοκοιτάξει σε όσα έπαιζαν στην τρέχουσα περιοδεία τους – περιλαμβάνεται στο I’m Not Scared, που είχαν δώσει στα παλιά τα χρόνια να ερμηνεύσει πρώτη η Patsy Kensit, ενώ είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ενθουσιάστηκαν που ανάμεσα στα νέα κομμάτια που αποφάσισαν να παρουσιάσουν περιέλαβαν και τη διασκευή τους στο the Last To Die του Bruce Springsteen. Από εκεί και πέρα, όσες επιτυχίες διάλεξαν να πουν συνάντησαν την αμέριστη ανταπόκριση του κοινού, είτε αυτό ήταν το Suburbia, είτε το Domino Dancing, δεν συζητάμε για It’s A Sin και Go West και West End Girls. Πρόκειται για κομμάτια που όσες φορές κι αν ακουστούν δεν θα κάνουν κανέναν να στραβομουτσουνιάσει, ειδικά όταν ακούγονται μέσα σ’ ένα τόσο ξεσηκωτικό και μελετημένο να συγκινεί σκηνικό. Ήταν αναμενόμενα τέλεια, ακόμη κι αν όλα τελείωσαν με το άγνωστο σαν καινούργιο Vocal. Η αποστολή είχε εδώ και ώρα εξετελεστεί με επιτυχία, κι όλοι θα ξεκινούσαν το δρόμο της επιστροφής με τεράστια χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός