Gólgota picnic – Φεστιβάλ Αθηνών

12:56 18/6/2012 - Πηγή: Mixtape

Μια παράσταση Γολγοθάς.

Για αρχή να σας πω πως κάθε φορά που τα media αποκαλούν κάποιον “τρομερό παιδί” στα αυτιά μου ηχεί αυτόματα η φράση “τρομακτική μπαρούφα” και, συνήθως, όχι αδίκως.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Rodrigo García από το Μπουένος Άιρες, ιδρυτής της θεατρικής ομάδας La Carnicería Teatro (θέατρο του χασάπικου). Περίπτωση τρομερού παιδιού εννοώ και όχι απαραιτήτως μπαρούφας μια που δεν θα ήθελα μία και μόνο παράσταση (είχε έρθει και το 2007 με την παράσταση

Cryda. Vuelta y vuelta. Al pounto. Chamuscada- Λίαν αιμάσσον. Αιμάσσον. Μισοψημένο. Καμένο) να σταθεί αρκετή για να τον συγκαταλέξω στην κατηγορία μπαρούφα ματαιώνοντάς τον. Αν και το Gólgota picnic του είναι τέτοιος οδοστρωτήρας που θα μπορούσε άνετα να το καταφέρει κι αυτό.

Για αρχή θα πρέπει να σας πω πως ο Rodrigo García, που ζει και εργάζεται πλέον στην Μαδρίτη, έχει στα αλήθεια έναν πολύ πειραματικό και εξερευνητικό να κάνει θέατρο, δεν προσαρμόζεται στις δεδομένες θεατρικές συμβάσεις και ορίζει τους δικούς του κανόνες φτιάχνοντας τον πολύ προσωπικό του θεατρικό λόγο. Μέχρι εδώ καλά και, πραγματικά, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις τις σκέψεις του και τις ιδέες του όπως αυτές μεταμορφώνονται σε σκηνές της παράστασής του. Αυτό που, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είχε ενδιαφέρον ήταν ακριβώς αυτή η “μετάφραση” των σκέψεων σε εικόνες. Οι εικόνες δηλαδή. Παρόλο που η πρώτη πρώτη εικόνα, μια σκηνή στρωμένη με χιλιάδες ψωμάκια (ο Ιησούς, ο πολλαπλασιασμός του άρτου, η καταναλωτική κοινωνία) ήταν αρκούντως εντυπωσιακή και ελπιδοφόρα για τη συνέχεια.

Στην οποία συνέχεια είδαμε: σαρανταποδαρούσες να σχηματίζουν μαζί με τα ψωμάκια τον πύργο της Βαβέλ, έναν τύπο να μασάει και να φτύνει ταυτόχρονα το burger του, όλους τους performers να κυλιούνται σε κόκκινες και μπλε μπογιές με τις οποίες τους ψέκαζαν εναλλάξ οι άλλοι performers, γλυπτικές συνθέσεις γυμνών σωμάτων που ενώνονταν με τις τρίχες τους κολλημένες μεταξύ τους με μεγάλες ποσότητες gel κ.α.

Η προβοκατόρικη πρόθεση του σκηνοθέτη αναλώθηκε, σε μεγάλο βαθμό, στο να μας κάνει να αηδιάζουμε. Όχι από συντηρητισμό ή κάποια κρίση ηθικότητας αλλά από πραγματική αποστροφή. Ίσως αν ήμασταν ισπανόφωνοι όλες αυτές οι σκηνές να μην μας επηρέαζαν τόσο καθώς θα μπορούσαμε να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από την πελώρια οθόνη που έδειχνε σε projection τις αποκρουστικές λεπτομέρειες (σκηνοθετική ιδέα εξαιρετική και με πολύ ενδιαφέρον αισθητικό αποτέλεσμα ανεξαρτήτως του ότι η συγκεκριμένη επιλογή μας προκαλούσε αναγούλα) και να επικεντρωθούμε σε άλλα στοιχεία της σκηνής αλλά δεδομένου του ότι οι υπέρτιτλοι προβάλλονταν εκεί κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να συμβεί. Ο Ιησούς μπορεί, πράγματι, να ήταν τρελός. Αλλά δεν προλάβαμε να το καταλάβουμε γιατί στη σκηνή γινόταν τέτοιος χαμός που οι συμβολισμοί έπνιγαν τις ιδέες.

Η πρόκληση για την πρόκληση είναι συνήθως πολύ κουραστική και ανούσια και παρότι ο Rodrigo García είχε πολλά και ενδιαφέροντα να πει σχολιάζοντας την καταναλωτική κοινωνία, την πείνα, τη θρησκ