John Maus + The Boy @ Six D.O.G.S.

18:07 22/11/2011 - Πηγή: Mixtape

Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο δεν ήξερα αλλά και δεν ρώτησα πώς θα είναι το χθεσινό live του John Maus στο Six D.O.G.S. , οπότε δεν μπορώ να τον κατηγορήσω κιόλας για την απογοήτευση που ένιωσα μετά το τέλος της. Ο χώρος μικρός και το στρίμωγμα αναπόφευκτο τελικά μιας και στην πορεία της βραδιάς, και ενώ έπαιζε ο The Boy, που προηγήθηκε, η συναυλία έγινε sold out. “Συναυλία” βέβαια που λέει ο λόγος, αν και με ένα γρήγορο ψάξιμο στο YouTube

θα είχα δει ότι έτσι είναι τα live του Dr. Maus πάντοτε και δεν θα περίμενα κάτι περισσότερο ή διαφορετικό.

Τι ήταν τελικά αυτό το πράγμα πού είδαμε χτες; Live δεν το λες σίγουρα αφού όλα τα κομμάτια και αρκετά από τα φωνητικά ήταν προηχογραφημένα και ο John Maus αλάλαζε και χτυπιόταν προσθέτοντας και τους λαρυγγισμούς του ζωντανά, σταματώντας κάθε δύο με δυόμισι λεπτά περίπου για να βάλει το επόμενο κομμάτι. Θα μπορούσε κάποιος να το ονομάσει performance, μουσικοχορευτικής φύσεως, αν και αδυνατώ να καταλάβω το αίτημά της. Εν πάση περιπτώσει, όπως ειπώθηκε από φίλους και συντάκτες του mixtape.gr πολύ εύστοχα, μάλλον πιο πολύ σε karaoke έφερνε.Εντάξει δεν ήταν και καραόκε σε lounge γιαπωνέζικο μπαρ ακριβώς αφού η αλήθεια είναι ότι ο John Maus τα έδωσε όλα επί σκηνής για τα δεδομένα αυτού που παρουσίασε φέρνοντας την δικιά του DIY ορμή, συνεχή κίνηση και πάθος για τα κομμάτια που έπαιζε (και το υποκείμενο του έπαιζε δεν είναι ο John Maus αλλά το sampler του).

Πλην όμως δε θεωρώ ότι τα παραπάνω ήταν αρκετά για να νιώσω εγώ προσωπικά ότι μου πρόσφερε κάτι το χθεσινό live. Αντιθέτως, θα προτιμούσα να είχα μείνει με τις άριστες εντυπώσεις του φετινού του δίσκου We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves που περιέχει μερικά synth/dark pop διαμαντάκια, κατευθείαν βγαλμένα από τα 80s. Είναι γνωστό πόσο επηρεάστηκε ο John Maus από τoν Ariel Pink και στο δίσκο αυτό κατορθώνει να τελειοποιήσει την ιδιοσυγκρασιακή ποπ που φέρνει σε Pink με μια ένεση από dark wave, Bauhaus αλλά και Μoroder.

Η setlist του Μaus (παραχώρηση του φωτογράφου του mixtape.gr) περιλάμβανε 22 τραγούδια (χωρισμένα σε δύο ίσα μέρη) τόσο από τον τελευταίο όσο και από τον προηγούμενο δίσκο του Οnly Love is Real του 2008. Δύσκολο να τα έπαιξε όλα στο μετά βίας τριανταπεντάλεπτο σετ του αν και επιτάχυνε επί σκηνής τα ήδη σύντομα κομμάτια του, οπότε δεν το αποκλείω κιόλας. Ξεχώρισαν φυσικά αυτά του φετινού LP: “Quantum Leap”, “Streetlight”, “…And The Rain”, “Crucifix”, “Cop Killer”, “Βeliever”, αν και δε θα τ’ ακούσω ξανά χωρίς να σκεφτώ ότι η παρουσίαση τους υστερεί σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με τον αρκετά “γεμάτο” για one-man project ήχο του δίσκου. Απ’ την άλλη έτσι είναι τα underground/cult ποπ φαινόμενα: μπορεί να γοητεύσουν, μπορεί όμως και να απογοητεύσουν.

Πολύ καλός για άλλη μια φορά ο The Βoy, σίγουρα έχει βρει το προσωπικό του στίγμα μετά από τρεις προσωπικούς δίσκους με ελληνικό στίχο τα τρία τελευταία χρόνια. Η μουσική του δημιουργία φλερτάρει με την ωμότητα και την χυδαιότητα αλλά από την άλλη η ειλικρίνεια της και