Keith Richards – Life

20:14 3/7/2012 - Πηγή: Mixtape

Ως συνήθως, το φταίξιμο πέφτει στον Μπομπ Ντίλαν. Αν δεν είχε κυκλοφορήσει την αυτοβιογραφία του, στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, κι αν  δεν είχε προκαλέσει τόσο ντόρο, ίσως οι εκδοτικοί οίκοι του Λονδίνου & της Ν. Υόρκης να μην είχαν ενδιαφερθεί για το συγκεκριμένο είδος βιβλίου: τα απομνημονεύματα του ροκ σταρ.

Εκτός από τον Ντίλαν και τον Κιθ

Ρίτσαρντς, περιμένουμε τους επόμενους μήνες ανάλογες προσπάθειες από τον Ροντ Στιούαρτ, τον Πιτ Τάουνσεντ, τον Morrissey, καθώς και την επίσημη βιογραφία του Μπρους Σπρίνγκστιν. Το συγκεκριμένο είδος έχει βέβαια, πιο μακρά και πιο ενδιαφέρουσα παράδοση από τα δείγματα που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως, για παράδειγμα, το βιβλίο του Ίαν Χάντερ (“The Diary of a Rock ‘n’ Roll Star”), εκείνο του Μπρους Τόμας των Attractions (“The Big Wheel”) ή εκείνο της Πάτι Σμιθ (“Just Kids”), αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν ακούς πως ο Κιθ Ρίτσαρντς –μεγαλύτερος σταρ από όλους τους προαναφερθέντες, με εξαίρεση ίσως τον Ντίλαν- θα βγάλει την αυτοβιογραφία του, η ανακοίνωση σου γεννά πολύ μεγαλύτερη προσμονή και περιέργεια.

Δεν είναι μόνο το μέγεθος της φήμης του· είναι η ζωή που έχει ζήσει, το γεγονός πως κατάφερε να επιζήσει από τόσες καταχρήσεις, καυγάδες και αυτοκινητιστικά, η σχέση του με τους υπόλοιπους Στόουνς (και ειδικά τον Τζάγκερ), οι εντυπωσιακές γυναίκες που πέρασαν από το πλευρό του, η υπόθεση του θανάτου του Μπράιαν Τζόουνς, οι ακραίες φήμες που κυκλοφορούν γύρω από το άτομό του· όλα αυτά συνθέτουν έναν άκρως ενδιαφέροντα σύγχρονο μύθο, και οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί έστω και ακροθιγώς με την ποπ κουλτούρα και το ροκ εν ρολ θα ήθελε να τα διαβάσει από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή.

Ο Ρίτσαρντς, που έγραψε το βιβλίο με τη βοήθεια του άγγλου δημοσιογράφου Τζέιμς Φοξ, αναφέρεται σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα, δίνοντας απαντήσεις στις φήμες και καταρρίπτοντας διάφορα μυθεύματα που έχουν βγει προς τα έξω, τα πενήντα χρόνια που βρίσκεται στο προσκήνιο, προσφέροντάς μας μια αυτοβιογραφία χορταστική, που κάνει κάθε αναγνώστη να τον ζηλεύει για αυτά που έχει ζήσει και για το πόσες φορές κατάφερε να ξεγελάσει το θάνατο.

Όχι πως το βιβλίο είναι τέλειο· αυτό που το καθιστά ενδιαφέρον είναι κυρίως το περιεχόμενό του, η ίδια η ιστορία και όχι το πως οι δύο συγγραφείς (ο εξής ένας, δηλαδή, αφού, ας το παραδεχτούμε, τη βρώμικη δουλειά την έκανε, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, ο επαγγελματίας γραφιάς, δηλαδή ο Φοξ) αφηγούνται την ιστορία αυτή.

Το βιβλίο ξεκινά με ένα επεισόδιο από το 1975 -μια ακόμα σύλληψη για κατοχή ναρκωτικών-, γεννώντας στους πιο έμπειρους αναγνώστες την προσδοκία πως θα ακολουθήσει μια μη γραμμική, α λα Προυστ αφήγηση. Πρόκειται, ωστόσο, για ένα φτηνό τέχνασμα, που ο Φοξ προφανώς επιστρατεύει ακριβώς για να αποφύγει τις κατηγορίες ότι ξεκινά να λέει την ιστορία από την αρχή της, πράγμα που θα ήταν προβλέψιμο αλλά καθ’ όλα θεμιτό. Κι αυτό γιατί, μετά από το πρώτο κεφάλαιο, που λήγει θετικά για τον πρωταγωνιστή, όλο το υπόλοιπο βιβλίο αφηγείται τ