Kirlian Camera + Decode @ Κύτταρο

00:17 12/12/2011 - Πηγή: Mixtape

Στην τριών δεκαετιών πορεία τους, οι Kirlian Camera έχουν περάσει από πολλές και διαφορετικές περιόδους, μεταλλάσοντας και ανανεώνοντας διαρκώς τον ήχο τους, διατηρώντας όμως πάντα μία πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, χωρίς να χάνουν ποτέ τον σκοτεινό τους χαρακτήρα αλλά ούτε και την ιδιαίτερη αισθητική τους. Ξεκίνησαν στις αρχές του ‘80 ώς μία αμιγώς Italo-Pop/New Wave μπάντα για να εξελιχθούν σε ένα από τα δημοφιλέστερα

Electro/Dark Wave σχήματα της Γηραίας Ηπείρου, καταφέρνοντας να παραμένουν συνεχώς στο προσκήνιο μέσω εξαιρετικών κυκλοφοριών (κατά πρώτον και κύριο λόγο) και αμφιλεγόμενων φημών (κατά δεύτερον). Η φετινή περιοδεία που τους έφερε για τρίτη φορά από τα μέρη μας λαμβάνει χώρα στα πλαίσια της προώθησης του ολοκαίνουριου ‘Nightglory’ και βρίσκει τον Angelo Bergamini και την παρέα του να ακροβατούν για μία ακόμη φορά στα όρια ανάμεσα στο dark wave και το synth-pop (εξού και η διασκευή στο Hymn των Ultravox που εμπεριέχεται στο album και την οποία ακούσαμε και ζωντανά το βράδυ του Σαββάτου).

Ως συνοδοιπόρος του Angelo τα τελευταία 13 χρόνια, η Elena Fossi μπορεί πλέον να υπερηφανεύεται ότι αποτελεί ένα από τα μακροβιότερα μέλη που έχουν περάσει ποτέ από τις τάξεις των Kirlian Camera, ξεπερνώντας σε διάρκεια ακόμα και τις Simona Buja και Emilia Lo Jacono. Και θα πρέπει πραγματικά να τις δώσουμε τα εύσημα, αφού μέσα στην δεκαετία αυτή κατάφερε, από το άβγαλτο και ντροπαλό εκείνο κοριτσάκι που είχαμε αντικρίσει στην πρώτη τους εμφάνιση εδώ το ’99, να μεταμορφωθεί σε μία εκπληκτική frontwoman, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ζωντάνια, θέλγητρο και σεξ απίλ, ικανή να πάρει στην πλάτη της το βάρος του μεγαλύτερου μέρους του show με περίσσια ευκολία. Οι φωνητικές της δυνατότητες δε έχουν βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά είναι να απορείς πώς γίνεται κάθε φορά που την βλέπουμε ζωντανά να είναι όλο και καλύτερη. ‘K-Pax’, ‘’I’m Not Sorry’, Odyssey Europa’, ‘Nightglory’… όλα τραγούδια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της, στην χροιά της, στο εύρος της φωνής της.  Ακόμα όμως και όταν ερμηνεύει παλιότερα κομμάτια το κάνει με τέτοια  σιγουριά και τέτοια μαεστρία που θαρρείς πώς είχαν γραφτεί εξαρχής γι’αυτήν. Πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις για παράδειγμα την ανατριχιαστική ερμηνεία της στο ‘Heldenplatz’, το ‘Blue Room’, το ‘Edges’, ή το ‘Eclipse’? Σίγουρα η δουλειά της με τους Spectra Paris, το προσωπικό της σχήμα, από τους οποίους μάλιστα ακούσαμε και το ‘Size Zero’ στην KC εκδοχή του, την έχει βοηθήσει σε σημαντικό βαθμό, παρ’όλα αυτά η εξέλιξη της εξακολουθεί να παραμένει εντυπωσιακή. Άλλωστε χρειάζεται να έχεις τεράστια πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου για να μπορέσεις να τραγουδήσεις Pink Floyd, και δή το  ‘Comfortably Numb’. Και όμως, εκείνη όχι μόνο το επιτυγχάνει αλλά καταφέρνει να το κάνει και ολόδικό της, δίνοντας του ακόμη περισσότερη χάρη με την έντονη Ιταλική προφορά της.

Ο Angelo από την άλλη, εσωστρεφής, μυστηριώδης και απόμακρος (τουλάχιστον επάνω στην σκηνή, γιατί από κοντά είναι, στην κυριολεξία, άλλο άνθρωπος), βρίσκετα