Lynyrd Skynyrd @ Γήπεδο Baseball

12:25 22/6/2012 - Πηγή: Mixtape

Είναι στιγμές που η συγγραφή μίας συναυλιακής ανταπόκρισης πραγματικά φαντάζει ως το πιο άχαρο πράγμα στον κόσμο. Όσο πλούσια και αν θέλουμε να λέμε ότι είναι η Ελληνική γλώσσα (και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ισχύει), υπάρχουν συναισθήματα τα οποία, όσο και να το θές, δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκφραστούν με λέξεις. Πώς ακριβώς δηλαδή να εκφράσεις το δέος που νοιώθεις βλέποντας ζωντανά ένα από τα θρυλικότερα σχήματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής να εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό που μόνο που δεν έκλεγε ακούγοντας όλους εκείνους τους αξεπέραστους ύμνους που σημάδεψαν

την μουσική που όλοι αγαπάμε; Ε, ναί λοιπόν, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό, οι λέξεις απλά χάνουν το νόημα τους.

Φυσικά πολλοί θα βγούν να μιλήσουν για ‘δεινόσαυρους’, για περασμένα μεγαλεία και για παρελθοντολαγνείες. Δεν πειράζει. Η κακολογία και η κυνικότητα είναι εθνικά μας σπόρ εξάλλου. Όλα αυτά απλά τα προσπερνάμε.

Η ιστορία των Lynyrd Skynyrd είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους όσους έχουν έστω και μία επιδερμική σχέση με το Rock, είτε λόγω της ανεκτίμητης  μουσικής κληρονομιάς που άφησαν κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’70, είτε εξαιτίας του αεροπορικού δυστυχήματος που στην κυριολεξία ξεκλήρισε την μπάντα πάνω ακριβώς στο απόγειο της καριέρας της, αποτελώντας μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχει ζήσει ποτέ ο κόσμος της τέχνης και δή του Rock ‘n’ Roll. Από την σύνθεση εκείνη, και ύστερα και από τον χαμό του Billie Powell το 2009, σήμερα έχει απομείνει πλέον μόνο ο μεγάλος Gary Rossington, με την υπόλοιπη μπάντα να απαρτίζεται από τον αδερφό του αδικοχαμένου Ronnie Van Zandt, τον Johnny Van Zandt, στα φωνητικά, τον Rickey Medlocke των επίσης θρυλικών Southern Rockers ‘Blackfoot’ και παλιό ‘γνώριμο’ των Skynyrd στην δεύτερη κιθάρα και μερικούς ακόμα καταξιωμένους μουσικούς που καλούνται  να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος ενός ονόματος που πλέον αποτελεί μέρος της σύγχρονης πολιτιστικής ιστορίας του Αμερικάνικου Νότου. Γιατί, όπως είχαν πεί κάποτε και τα εναπομείναντα μέλη του αυθεντικού σχήματος, οι Lynyrd Skynyrd είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό συγκρότημα. Είναι ένα σύμβολο. Μία ιδέα. Ένας θεσμός που ποτέ δεν έπρεπε και ούτε και τώρα πρέπει να χαθεί.

Το στήσιμο της σκηνής στο μέσο ακριβώς του γηπέδου μαρτυρούσε ότι η προπώληση (άρα,  κατά προέκταση, και οι προσδοκίες αναφορικά με την προσέλευση του κοινού) μάλλον δεν ήταν αυτή που η διοργανώτρια εταιρία είχε αρχικά προβλέψει. Να όμως που η φήμη που θέλει τον Έλληνα να είναι πάντα της τελευταίας στιγμής επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά, αφού εν τέλει ο χώρος της αρένας γέμισε ασφυκτικά ενώ τα ελάχιστα κενά στις κερδίκες είναι αυτά που απέτρεψαν την συναυλία από το να θεωρηθεί sold out. Οι confederate flags κυμάτιζαν από νωρίς ανάμεσα στο κοινό, και σε συνδιασμό με τα αμέτρητα southern μπλουζάκια και τις δεκάδες Harley Davidson που ήταν παρκαρισμένες έξω από τον χώρο του γηπέδου δημιουργούσαν ένα μονάδικο σκηνικό που όμοιο του