Martial Canterel @ Death Disco

19:28 1/5/2013 - Πηγή: Mixtape

Είναι άλλο πράγμα ρε γαμώτο. Αυτή η ζεστασιά, αυτή η γλυκιά ζωντάνια του αναλογικού ήχου έχει κάτι το τόσο ξεχωριστό που είναι σχεδόν αδύνατο να το περιγράψεις. Όσοι από εμάς πρόλαβαν και έζησαν έστω και για λίγο την σχεδόν ξεχασμένη πλέον pre-digital εποχή της μουσικής σίγουρα καταλαβαίνουν για τί ακριβώς μιλάμε.

Ας μην κοροϊδευόμαστε βέβαια, ένας από τους βασικότερους λόγους που εν έτη 2013 υπάρχει ακόμα τόσος πολύς κόσμος που λατρεύει οτιδήποτε αναλογικό – από τα βινύλια και τις μαγνητικές κασέτες μέχρι τα προσφάτως επανεμφανιζόμενα VCR και τις VHS βιντεοκασέτες – είναι προφανώς

η νοσταλγία. Νοσταλγία για έναν ήχο που δεν υπάρχει πια, νοσταλγία για εποχές που έχουν πλέον χαθεί, νοσταλγία και για την χαμένη αθωότητα της νιότης την οποία πολλοί από εμάς έχουν συνδυάσει με τα τότε ακούσματα μας. Όλα αυτά βεβαίως είναι απολύτως φυσιολογικά – να δείτε που σε μερικά χρόνια, ίσως και πολύ συντομότερα απ’ότι φανταζόμαστε, το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με τα CD, τα laser discs, και οποιοδήποτε άλλο format έχει χρησιμοποιηθεί η θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον. Είναι αναπόφευκτο και απολύτως δικαιολογημένο. Όπως αναπόφευκτο είναι και το γεγονός ότι πάντοτε θα υπάρχουν καλλιτέχνες που θα προσπαθούν να επαναφέρουν (ή να διατηρήσουν, ανάλογα με την περίσταση) τους ήχους και τις εικόνες του παρελθόντος στην σύγχρονη εποχή.

Ο φίλτατος Sean McBride βέβαια το πάει όλο αυτό λίγο παραπέρα. Αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε μη αναλογικό και απαρνείται κάθε σύγχρονο ‘εργαλείο’ (βλ. Laptop) που θα μπορούσε να κάνει την εμφάνιση του στην σκηνή πιο εύκολη και πιο άρτια. Και αυτό είναι εν τέλει που τον κάνει και περισσότερο συμπαθή στα μάτια των φίλων του μινιμαλιστικού ήχου των αρχών του ’80. Χρειάστηκαν δύο τραπέζια, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο επάνω στην σκηνή, για να μπορέσουν να χωρέσουν όλα τα μηχανήματα που είχε φέρει μαζί του – και φανταστείτε ότι δεν τα είχε φέρει καν όλα! Ένα synthesizer, κονσόλες, μίκτες, πρίζες και καλώδια… πολλά καλώδια! Τόσα πολλά που είναι απορίας άξιο πώς κατάφερναν τα χέρια του να ελίσσονται ανάμεσα στα knobs και switches χωρίς να γίνεται καμία ζημιά και χωρίς να αποσυνδέεται τίποτα. Ολιγομίλητος και συνεσταλμένος, πέρασε σχεδόν ολόκληρη την συναυλία με το βλέμμα στραμμένο προς τα κάτω, ακόμα και όταν κρατούσε το μικρόφωνο ή έπαιρνε τζούρες από το τσιγάρο του, παίζοντας όλα τα κομμάτια συνεχόμενα το ένα μετά το άλλο χωρίς καθόλου διαλείμματα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα μέχρι και την μέση περίπου της εμφάνισης του το κοινό να ‘ντρέπεται’ να χειροκροτήσει, φοβούμενο μην διακόψει την αυτοσυγκέντρωση του Sean. Όταν βέβαια ο κόσμος ξεθάρρεψε και άρχισε να χειροκροτεί και να φωνάζει, αυτός φάνηκε να το απολαμβάνει δεόντως και προφανώς ήταν και κάτι το οποίο περίμενε εναγωνίως.

Αναμφίβολα, το μεγάλο στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει ο Sean McBride (και ένα πρόβλημα που έχουν γενικότερα να αντιμετωπίσουν σχήματα παρόμοια με αυτό των Martial Canterel) ήταν το να μπορέσει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για όση ώρα θα διαρκούσε η εμφάνιση του. Από την μία ο minimal ήχος τον οποίο υπηρετεί, ο οποίος δεν δέχεται και πολλές παρεμβάσεις είναι η αλήθεια, και από την άλλη η δικαιολογημένα περιορισμένη σκηνική του παρουσία, είναι δύο παράγοντες που θα μπορούσαν εύκολα να αποδειχθούν αποτρεπτικοί για μία μεγάλη μερίδα του κοινού.

Εδώ όμως ακριβώς έγκειται και η διαφορά, γιατί σε αντίθεση με πολλά άλλα σύγχρονα minimal/cold wave σχήματα (και κυρίως αυτά που ξεπήδησαν μέσα από το hype των 3-4 τελευταίων ετών), οι Martial Canterel έχουν τραγούδια. ΠΟΛΥ όμορφα τραγούδια. Και μελωδίες. Πανέμορφες, μελαγχολικές, σκοτεινές μελωδίες. Και ήταν τα τραγούδια αυτά (έστω και ελαφρώς διαφοροποιημένα), σαν το ‘Empire’, το ‘Occupy These Terms’, το‘Windscreen’, το ‘Other Half’, το ‘Market’ ή το ‘No Love On Video’, που όχι μόνο κράτησαν προσηλωμένο το κοινό του Death Disco για ολόκληρα τα 70 λεπτά που κράτησε το live, αλλά το ανάγκασαν να καταχειροκροτήσει τον Sean McBride, βγάζοντας στο τέλος ολάκερο τον ενθουσιασμό του για αυτό που μόλις είχε παρακολουθήσει.

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)