New Adventures In Hi-Fi vol.15

00:55 14/2/2013 - Πηγή: Mixtape

Για δύο λόγους διάλεξα αυτή την κεντρική φωτογραφία. 1ον ο Cave είναι αγαπημένος του ελληνικού κοινού και 2ον είχα μήνες να βάλω γυμνό. Α, και να μην ξεχάσω: guest star o Ηλίας Πυκνάδας που απομονώθηκε στο Μόναχο για να γράψει με την ησυχία του για το Push The Sky Away.

Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away
(Sony)

Σε

μία από τις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε αυτή την περίοδο ο Nick Cave για την προώθηση της νέας δισκογραφικής δουλειάς των Bad Seeds ανέφερε ότι μετά από τα 15 πια albums δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν ενδιαφέροντες δίσκους – για να συμπληρώσει ότι είναι περήφανος που συνεχίζουν. Μισή αλήθεια. Η μετά- Mick Harvey εποχή μπορεί να έφερε ένα πραγματικό σπουδαίο και κολλητικό τραγούδι το “Jubilee Street”, που ίσως να μας πολλαπλασίασε τις προσδοκίες, όμως παράλληλα μας έφερε και ένα από τα πιο μέτρια στο σύνολο του album. Απουσία όποιου νεύρου – τα οποία τεντώθηκαν για τα καλά με τους Grinderman και νέκρωσαν σχεδόν με τους Bad Seeds όπως διαπιστώνουμε – ο Cave αναλώνεται σε μία ανέμπνευστη μανιέρα, χωρίς έστω και ένα ακόμα δεύτερο τραγούδι που να θεωρείς ότι μπορεί να σταθεί δίπλα στις μεγάλες δημιουργίες του παρελθόντος του. Δεν πειράζει, συνεχίζουμε να τους αγαπάμε τους Bad Seeds, ακόμα και αν βουτάνε μέσα στην μετριότητα.

Track For Your Mixtape: “Jubilee Street”

Video: “Jubilee Street”

Click here to view the embedded video.

Tosca – Odeon
(!Κ7/G-Stoned)

Όποιος τους θυμάται έχει 30ρίσει. Όποιος θυμάται ότι το ένα τους μισό είναι ο Richard Dorfmeister των Kruder & Dorfmeister (το άλλο μισό είναι ο Rupert Huber) τότε τα έχει τσαλαπατήσει τα 30. Το ντουέτο των Βιεννέζων ηλεκτρονικάδων επιστρέφει με το έκτο του άλμπουμ. Όπως καταλαβαίνεις κι από το μπλε εξώφυλλο, ο δίσκος είναι αρκετά πιο downtempo από αυτά που έχουν συνηθίσει να φτιάχνουν (μπορείς να το πεις και middle-age electronica) και πρόκειται για ένα σχεδόν εξ’ ολοκλήρου vocal set με μερικούς άξιους επισκέπτες (Chris Eckman από Walkabouts, Rodney Hunter από Aphrodelics). Κι όμως. Ενώ υπάρχουν όλα τους τα χαρακτηριστικά, ακούγονται εντελώς διαφορετικοί. Μάλλον είναι η αρχή μιας νέας τους περιόδου που βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο. Ομοίως πάντως με το No Hassle του 2009, συνοδεύεται με ένα live cd (το Odeon προκύπτει από το Odeon Theater της Βιέννης) το οποίο είναι ένα ambient μισάωρο ύπνε-που-παίρνεις-τα-παιδιά-έλα-πάρε-και-τούτο. Αχρείαστο.

Tracks For Your Mixtape: “Heatwave”, “Jay Jay”, “Stuttgart”

Video: “Jay Jay”

Click here to view the embedded video.

Umberto – Confrontations
(Not Not Fun)

Πέρυσι ουρλιάζαμε για τους Chromatics, φέτος ας κάνουμε το ίδιο για τον Umberto. Ο Matt Hill από το Kansas την πάτησε σαν τη Ντόροθυ, μόνο που αντί να βρεθεί στη χώρα του Oz, βρέθηκε στην Ιταλία στα μέσα των 70’s να βλέπει ταινίες του Dario Argento και να ακούει Goblin. Εκτός βέβαια από θρίλερ θα μπορούσε να κολλήσει και σε sci-fi ταινίες η μουσική του. Progressive italo-electronica; Παλιότερα θα φορούσα αποστειρωμένα γάντια για να πληκτρολογήσω κάτι τέτοιο. Dark wave disco; Αυτό θα έκανε και τον Peter Murphy να κόψει τα ναρκωτικά. Όπως και να το πεις, το σίγουρο είναι ότι η φαντασία του Umberto τρέχει από τα μπατζάκια του. Το 4ο του είναι εξίσου καλό με τα παλιότερα του (αν και λείπουν μερικές killer μπασογραμμές) και αποτελεί τη λογική συνέχεια της αναβίωσης αυτού του ήχου. Ο Hill είναι ό καλύτερος εκπρόσωπος αυτής της αναβίωσης. Καλοί και οι Zombi, αλλά βιάζονται να εντυπωσιάσουν. Το Confrontations έχει το θράσος να σε κάνει να περιμένεις.

Tracks For Your Mixtape: “Night fantasy”, “Initial revelation”, “Final revelation”

Video: “Night fantasy”

Click here to view the embedded video.

Dial – Western Front
(Ektro)

Εδώ χρειάζομαι διπλωματική ικανότητα και ρητορική δεινότητα για να καταφέρω να πείσω ότι αξίζει ένα άκουσμα χωρίς να πανικοβληθείς από την περιγραφή. Θυμάσαι το Drukqs του Aphex Twin όπου η κατανομή των κομματιών είναι ένα-ένα; Δηλαδή ένα τσιφτετέλι –ένα σύντομο ambient; Καμία σχέση με Aphex όμως. Εδώ μιλάμε για ωμό, φρεσκοσφαγμένο industrial post-punk εναλλάξ-περίπου- με χουφτώματα στον πειραματισμό και τον αυτοσχεδιασμό (δεν θα μπορούσα να γίνω διπλωμάτης ούτε στο Μπουρουντί). No wave μέχρι το μεδούλι από μια θεά του είδους, τη Jacqui Ham, του φοβερού τρίο θηλέων των Ut στα τέλη του ’80 από τη Νέα Υόρκη. Με τους Dial παρόλο που συνυπάρχει εδώ και 15 χρόνια, αυτός είναι μόλις ο 4ος δίσκος τους. Η μουσική τους είναι λίγο σαν τιμωρία στον πίνακα, όταν έπρεπε να γράψεις 100 φορές την ίδια πρόταση. Κάνουν το ίδιο με riffs, beats και φασαρία. Από την τιμωρία σου μένει μόνο η φούρκα, αλλά με το Western Front έχεις ξεδώσει μέχρι να το τελειώσεις.

Tracks For Your Mixtape: “Helium”, “Silent way”, “Induction”

Video: “Helium”

Click here to view the embedded video.

Mono – For My Parents
(Temporary Residence)

Χατζιδακικοί Ιάπωνες. Νομίζεις ότι θα πεταχτεί κι η Μόνικα από καμιά γωνιά. Αλλά σιγά το περίεργο. Και διασκευές Αρλέτα να άκουγα από τζαπανέζους δεν θα εντυπωσιαζόμουν. Σοβαρά όμως τώρα. Είναι το μόνο post-rock που βλέπει το φως της μέρας και δεν σου σπάει τα ούμπαλα. Οι συμπατριώτες τους Ghost έχουν χρόνια να μας κάνουν τη χάρη, οι Godspeed μας την έκαναν αλλά δεν κράτησε για πολύ και οι Rachel’s δυστυχώς μας άφησαν αναπόφευκτα. Δεν πρόκειται να κάνω κάποια σύγκριση με One Step More And You Die ή το πιο πρόσφατο You Are There, γιατί θα είναι σαν να λέμε για μια ωραία γκόμενα: «ο αντίχειρας της είναι πανέμορφος, ο δείκτης της όχι τόσο καλοσχηματισμένος άλλα αυτός ο παράμεσος καταπληκτικός». Η δισκογραφία τους νομίζω ότι δεν μπορεί να μελετηθεί επί μέρους αλλά ως σύνολο. Αυτό το νέο κομμάτι ορχηστρικού post-rock είναι συγκλονιστικό με τη Wordless Music Orchestra –τα είχαμε ξαναπεί- να δίνει το φιλί της ζωής στους Mono.

Tracks For Your Mixtape: “Legend”, “Dream odyssey”, “Unseen harbor”

Video: “Legend”

Click here to view the embedded video.