New Adventures In Hi-Fi vol.19

16:00 20/3/2013 - Πηγή: Mixtape

Το γράψαμε ήδη ως πρώτη είδηση αλλά δεν μπορώ να μη δηλώσω κι εγώ τη μεγάλη μου λύπη για το θάνατο του Jason Molina.
Υπήρξε από τους πολύ αγαπημένους μου. Από εκείνους που το ταλέντο τους δεν έφτασε ποτέ πολύ ψηλά, αλλά για πολλούς ήταν ένα και μοναδικό.

The Kingsbury Manx – Bronze Age
(Odessa Records)

Ούτε που ήξερα ότι υπάρχουν ακόμα. Είχα αγοράσει το πρώτο τους άλμπουμ πριν 13 χρόνια και ξαφνικά πέφτω πάλι μπροστά τους έχοντας χάσει τουλάχιστον άλλα τρία στο ενδιάμεσο. Και μάλιστα από μια (δυστυχώς βιαστική)

ακρόαση των αγνοουμένων τους, βρέθηκα σε μια αξιόλογη και ποιοτική δισκογραφία. Το ότι είναι από την Αμερική δε λέει τίποτα για τον ήχο τους. Θα μπορούσαν να είναι είτε Σκοτσέζοι, είτε Ουαλοί, πάντα όμως με οικογενειακές ρίζες στην Βόρεια Καρολίνα. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια και τα έξη άλμπουμ τους, έχουν διαμορφώσει έναν ήχο που είναι και δεν είναι δικός τους αλλά σίγουρα τον κατέχουν τόσο καλά ώστε να σε πείθουν για το πρώτο. Ένα μαλακό μείγμα μελωδικού lo-fi με μερικά ξεσπάσματα (“Future Hunter”, “In the catacombs”, “Custer’s last”) και feelgood μελαγχολίας (φυσικά και υπάρχει τέτοιο πράγμα, εδώ μέσα είναι). Δεν νομίζω όμως να καταφέρουν ποτέ να αγαπηθούν παραπάνω από όσο δεν αγαπήθηκαν οι Tram ή οι Lincoln.

Tracks For Your Mixtape: “Custer’s last”, “Handsprings”, “Lyon”

Audio: “Handsprings”

Low – The Invisible Way
(Sub Pop)

Έχω ψιλοχάσει το λογαριασμό με τους Low. Νομίζω ότι είναι το δέκατο άλμπουμ τους (ενδέκατο αν συνυπολογίσουμε τη συνεργασία τους με τους Dirty Three). Και το εικοστό όμως να ήταν πάλι θα παρέμεναν το πιο σταθερό στον ήχο του group της δεκαετίας του ’90 (με μόνη παρέκκλιση το The Destroyer του 2005, που οι κιθάρες του Alan Sparhawk τόλμησαν να υψώσουν τη φωνή). Και αν συνήθως η σταθερότητα στο ήχο ισούται με κακή μανιέρα εδώ συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Ίσως γιατί πάντα κάτι αλλάζουν εδώ κι εκεί, ίσως γιατί και τίποτα να μην άλλαζαν πάντα θα μου άρεσαν γιατί τα κολλήματα είναι κολλήματα ή ίσως γιατί στο παρόν αναλαμβάνει την παραγωγή ο λατρεμένος Jeff Tweedy των Wilco. Αυτό που έχουν αλλάξει στο The Invisible Way είναι πρώτα από όλα το μεγαλύτερο μερίδιο που παίρνει στα φωνητικά ή Mimi Parker (σοφή κίνηση). Η μελοδραματικότητα είναι η ίδια, μόνο που έχει προστεθεί λίγο παραπάνω αμερικανική παράδοση.

Tracks For Your Mixtape: “Holy ghost”, “Clarence white”, “Just make it stop”

Video: “So blue”

Click here to view the embedded video.

Josh Rouse – The Happiness Waltz
(Bedroom Classics)

Τον ζηλεύω. Δηλαδή όχι απλά τον ζηλεύω, τον φθονώ. Τόση γαμημένη ευτυχία που τη βρίσκει; Η ζωή του πρέπει να είναι σαν διαφήμιση της Amita. Ξυπνάει το πρωί στη Βαλένθια με την Ισπανίδα γυναίκα του, τα παιδιά του, παίρνουν όλοι μαζί το πρωινό τους με το αστραφτερό χαμόγελο της οδοντόκρεμας και το βλέμμα χαμένο στην ηλίθια γαλήνη της ξεγνοιασιάς και του «όλα πάνε τόσο υπέροχα που και σε κρατήρα ενεργού ηφαιστείου να καθόμαστε τώρα, δε μας νοιάζει». Δέκατο άλμπουμ και γι’ αυτόν και πιο κοντά στον ήχο του καλύτερού του άλμπουμ. Αν και με είχε απογοητεύσει με το Subtitulo και το El Turista που προσπαθούσε να γίνει σπανιόλος και με το ζόρι είχε από ένα καλό κομμάτι μέσα, φέτος επιστρέφει με ένα καλό pop έως και soft rock δίσκο. Μιλάει για τις δυσκολίες και τις χαρές της οικογενειακής ζωής σαν να είναι στο Μίλα της Τατιάνας, αλλά ξέρει να φτιάχνει καλές μελωδίες και καλή μουσική.

Tracks For Your Mixtape: “Simple pleasure”, “This movie’s way too long”, “The Western Isles”

Video: “A lot like magic”

Click here to view the embedded video.

Chelsea Light Moving – Chelsea Light Moving
(Matador)

Να μη λέμε μαλακίες, γιατί αυτό βλέπω δεξιά κι αριστερά. Δεν είναι απλώς μία ακόμη μπάντα που έφτιαξε ο Thurston Moore των Sonic Youth (έχει καταντήσει περιττή και βαρετή η επεξήγηση). Είναι κάτι σαν super-group που αποτελείται από εξέχοντα πρόσωπα της underground σκηνής. Η Samara Lubelski (έπαιζε βιόλα στα 2 προηγούμενα προσωπικά του Moore) τώρα πιάνει το μπάσο, ο Keith Wood, δηλαδή ο Hush Arbors, στην κιθάρα και ο John Moloney των Sunburned Hand Of The Man κουράρει τα drums. Το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο δυνατό από όσο μπορεί κανείς να περιμένει(;) αυτή τη στιγμή από τον Moore. Σε κάποιες φάσεις αγγίζει τα όρια της punk (αυτά που της χάραξε ο Rhys Chatham στο Guitar Trio και το Die Donnergotter-αν δεν τα έχεις ακούσει κάνε τη χάρη στον εαυτό σου) σε άλλες στο γνωστό στυλ των Sonic Youth (“Heavenmental”, “Sleeping where I fall”) και συχνά-πυκνά οι κιθάρες σχεδόν μεταλίζουν (“Alighted”, “Burroughs”) και όλη η μπάντα ίπταται από τα ντεσιμπέλ και τη βαβούρα.

Tracks For Your Mixtape: “Sleeping where I fall”, “Frank O’Hara Hit”, “Lip”

Video: “Burroughs”

Click here to view the embedded video.

Άχρηστη Πληροφορία: το όνομα τους το πήραν από την μεταφορική εταιρία που διατηρούσε ο Phillip Glass της δεκαετία του ’60.

Psychic Ills – One Track Mind
(Sacred Bones)

Τα εύσημα θα τα δώσω και πάλι πρώτα στην εταιρία για την τόσο καλή δουλειά που κάνει στον κατάλογο της. Η νεοϋορκέζικη τετράδα συγκαταλέγεται στα καλύτερα κιθαριστικά ψυχεδελικά σχήματα των τελευταίων ετών, παρέα με τους Wooden Shjips, τους Endless Boogie, τους Black Angels ακόμα και τους Slint παλιότερα, με φανερή επιρροή από Spacemen 3 και εννοείται Velvet Underground. Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ μέσα στην πειραματική ψυχεδέλεια και σε στιγμές και το θόρυβο, συμπλήρωναν το ένα το άλλο. Για το προπέρσινο Hazed Dream μετακόμισαν στην Sacred Bones και πλύθηκαν με Dove για ταλαιπωρημένες επιδερμίδες. Ο ήχος τους μαλάκωσε πολύ, η ψυχεδέλεια μοιράστηκε ισόποσα με πιο pop διάθεση και τα κομμάτια τους έφταναν βία τα 4 λεπτά, αλλά και πάλι τα κατάφεραν αρκετά καλά. Στο One Track Mind συνεχίζουν από εκεί που είχαν μείνει αλλά αυτή τη φορά ακούγονται ακόμα πιο επίπεδοι. Οι αρχικές επιρροές έχουν σχεδόν χαιρετήσει και έχει μένει ένας κάπως αποστεωμένος (πλην καλοπαιγμένος) ήχος. Το live της Κυριακής όμως περιμένω να είναι αρκετά καλό!