New Adventures In Hi-Fi vol.38

16:04 8/4/2014 - Πηγή: Mixtape

Ο John Frusciante ήταν κάποτε “high as a kite”. Τώρα είναι “high as a satellite”. Μέσω της εφαρμογής Sat-JF14 και ενός δορυφόρου στον οποίο έχει φορτώσει το καινούργιο του άλμπουμ Enclosure, μπορείς να το ακούσεις όταν ο δορυφόρος θα βρίσκεται πάνω από το γεωγραφικό σου σημείο. Οι υπόλοιποι πίθηκοι συνεχίστε να κατεβάζετε από one-click file hosting sites.

Άχρηστη Κυκλοφορία: Pixies

– Indie Cindy. Ακόμα και οι πιο φανατικοί των Pixies θα απορούν για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό! Ο Black Francis όμως το έχει ξεκαθαρίσει. Αισθάνεται ότι η μουσική βιομηχανία του χρωστάει (δεν έβγαλε ποτέ όσα πίστευε ότι άξιζε). Εμείς οι υπόλοιποι όμως δεν χρωστάμε τίποτα…

Protomartyr – Under Color Of Official Right
(Hardly Art)

Στο πρόσφατο Only Lovers Left Alive του Jarmusch υπάρχει ένα πλάνο μέσα στο σπίτι του Αδάμ, που μισοφαίνεται πίσω από ένα καναπέ, ακουμπισμένο στο πάτωμα, το βινύλιο του Ultraglide In Black των Dirtbombs. Αν γυρνούσε τώρα αυτή τη σκηνή, τίποτα δεν θα του ταίριαζε περισσότερο από το δεύτερο άλμπουμ των Protomartyr. Προφανής λόγος το ίδιο το εξώφυλλο, σε δεύτερη ανάγνωση οι στίχοι (που σίγουρα θα ενίσχυαν την παιδαριώδη αντιμετώπιση του σκηνοθέτη πάνω στους σύγχρονους προβληματισμούς) και φυσικά το οργιώδες garage-post-punk-new wave-rocknroll που ξεχύνεται σαν εμετός από τα όργανα και τη φωνή της μπάντας από το Detroit.

Πιο προσεδαφισμένο και υπομονετικό από το αρκετά πιο punk ντεμπούτο τους (No Passion All Technique) που βγήκε σε μια εταιρία που λέγεται Urinal Cake Records. Η καλύτερη παραγωγή που έχουν λάβει, αναδεικνύει καλύτερα τις εκτελεστικές αρετές της μπάντας που έχει ήδη προχωρήσει αρκετά τον ήχο της, ενώ και ο John Casey στο μικρόφωνο γαβγίζει πιο καθαρά από πριν.

Tracks For Your Mixtape: “Tarpeian rock”, “Maidenhead”, “Come & see”

Video: “Scum, Rise!”

Ernest Gibson – Island Records
(Skrot Up)

Καταχνιά. Έρεβος. Σκοτεινιάζει από τις 4 το απόγευμα στην καλύτερη. Στη χειρότερη δεν ξημερώνει ποτέ. Κι αν ξημερώσει με συννεφιά, δεν θα είναι απλά σύννεφα παρά μαύρη τέφρα από ένα σακατεμένο ηφαίστειο που ξύπνησε από τη λήθη του και έφτυσε την τελευταία του πνοή πάνω στην ανθρωπότητα.

Τι λέω ο πούστης;! Μερικές φορές σκέφτομαι να αρχίσω να γράφω στ’ αλήθεια έτσι. Είναι πιο εύκολο κι από το να φέρεις του James για συναυλία στην Ελλάδα.

Ωστόσο ισχύει. Ο Ernest Gibson σπάνια βλέπει ήλιο κι όταν τον βλέπει, μέχρι να προσαρμοστεί, ο ήλιος την έχει κοπανίσει πάλι (εκτός κι αν κάποιες φορές –“Everywhere you roam”, “Groupwork”- τον έχει προλάβει). Γι’ αυτό νομίζει ότι ένας δίσκος που λέγεται Island Records και συνειρμικά το μυαλό μου πάει σε ηλιόλουστα νησιά, πρέπει να ακούγεται τόσο παγωμένος όσο αυτός εδώ. Και φαντάσου να μην ζούσε στο Los Angeles και να ήταν στη Φιλανδία για παράδειγμα.

Ηλεκτρονικός κατά βάση ήχος, αλλά με πολύ δυσδιάκριτα όρια να τον διαχωρίζουν από τα φυσικά όργανα.

Καθόλου Άχρηστη Πληροφορία: αρκετά ενδιαφέρον είναι και το I’m So Cold, το άλμπουμ που έβγαλε το 2013 με την άλλη του απασχόληση ο Gibson, τους Net Shaker.

Tracks For Your Mixtape: “Beachcaves (Theme)”, “Moon paean”, “All of us together”

Video: “Everywhere you roam”

Millie & Andrea – Drop The Vowels
(Modern Love)

Έχω αναφερθεί στα τεύχη 11 και 20 τόσο στον Andy Stott όσο και στον Miles Whittaker αλλά και στο ίδιο το project των Millie & Andrea. Επιτέλους μπήκαν στη δισκογραφία με την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Κι όπως είπε κι ο Γιάννης Βουλγαράκης στο Μικρό Ψάρι, «δε μπαίνουμε… ΓΑΜΑΜΕ».

Και δεν είναι απλώς η απεριόριστη εκτίμηση που έχω για τους παραπάνω ή για τους Demdike Stare, αλλά το Drop The Vowels πρέπει με φασιστικούς όρους να επιβληθεί για ένα τουλάχιστον 10λεπτο σε κάθε ανάλογο και αξιοσέβαστο club/dancefloor. Δυναμικό drum’n’bass techno, σχεδόν σαν (το αραχνιασμένο πια) jungle με funk ψυχοσύνθεση. Οι προσωπικότητες των δύο κονταροχτυπιούνται πάνω στις λούπες και τα beats και ενώ είναι συνεργασία, είναι σαν να βλέπεις τη μάχη ανάμεσα σε δύο ταλέντα της ηλεκτρονικής μουσικής για την επικράτηση της φόρμας που αντιπροσωπεύει ο καθένας.

Αν απορείς, δεν επικρατεί κάποιος. Τέτοια ισορροπία ούτε ο Philippe Petit μετά από 7 χρόνια στο Θιβέτ δεν θα έβρισκε.

Tracks For Your Mixtape: “Stay ugly”, “Temper tantrum”, “Corrosive”

Video: “Corrosive”

Jeremy Jay – Abandoned Apartments
(Grand Palais Records)

Όταν άκουσα το πρώτο του άλμπουμ, το Dreamland του ’07, ήμουν σίγουρος ότι ο Jeremy Jay είναι ο Giorgio Moroder της ελληνικής βιντεοταινίας του ’80. Στο επόμενο όμως (A Place Where We Could Go), έγινε extreme makeover. Τον ανέλαβε ο Calvin Johnson των Beat Happening (και ιδρυτής της σπουδαίας K Records), τον έστρωσε και τον έκανε αγνώριστο με έναv ήχο που είχε μέσα του τα πάντα από το ’60 μέχρι το ’80, με μία κλήση προς το new wave, πάντα όμως με το ένα πόδι στην Αμερική. Τον κράτησε έτσι και καλύτερα για ένα ακόμα άλμπουμ (Slow Dance), λίγο πριν αρχίσει να πίνει λίγο πιο σκληρά ποτά και δυναμώσει τον ενισχυτή της κιθάρας (Splash). Το Dream Diary που ακολούθησε ήταν το πιο βρετανικό του άλμπουμ αλλά προσφάτως κύλησε ο Τζέρεμης και βρήκε το apartment. Αυτό εδώ μου ακούγεται κάπως σαν το πιο κούφιο άλμπουμ του. Σαν το πιο μισοτελειωμένο του. Παραμένει καλό, έχει αποδείξει άλλωστε και με το παραπάνω πόσο καλός είναι στο να φτιάχνει λαχταριστούς ποπ δίσκους, αλλά δείχνει σημάδια κόπωσης, ίσως και κορεσμού.

Tracks For Your Mixtape: “Covered in ivy”, “I was waiting”, “Sentimental expressway”

Video: “Covered in ivy”

Dean Wareham – Dean Wareham
(Double Feature Records)

-It’s pronounced “San De-ahhh-go”

-Ron Burgundy

Ήταν μεγάλος ο πειρασμός και δεν μπόρεσα να του αντισταθώ. Ο Ron Burgundy στο Anchorman 2 να διορθώνει όποιον προφέρει σωστά το San Diego. Στο “Holding pattern” o Wareham το λέει πολλές φορές “λάθος”.

Απλή και ειλικρινής τραγουδοποιία στα πρότυπα του Darren Hayman (“My eyes are blue”), των Silver Jews (“Holding pattern”) ή ακόμα και των I Am Kloot (“The dancer disappears”). Εδώ βεβαίως έχουμε απλές ομοιότητες και όχι ουσιαστικές αναφορές ή επιρροές, αφού μιλάμε για το 1/3 και τη φωνή των Galaxie 500, οπότε αδίκως αναρωτιέται “…what have I done with my life” στο “Love is not a roof”. Tόσα χρόνια μετά τη διάλυση τους (και τόσες κυκλοφορίες από τα άλλα 2/3, τους Damon & Naomi) ο Wareham βγάζει ένα σπάνιας ομορφιάς άλμπουμ, που δεν χρειάζεται καθόλου το βιογραφικό του σημείωμα να το συνοδεύει. Δεύτερο ουσιαστικά μετά το mini άλμπουμ Emancipated Hearts. Ούτε slowcore, ούτε shoegaze. Εξωστρεφής και ίσως πιο απελευθερωμένος από ποτέ.

Οι τέσσερις φορές στο repeat είναι αναπόφευκτες στην πρώτη επαφή.

Άχρηστη (;) Πληροφορία: την παραγωγή του άλμπουμ την έκανε ο Jim James (των My Morning Jacket, των οποίων το The Tennessee Fire είχε λατρέψει ο Wareham)

Tracks For Your Mixtape: “The dancer disappears”, “My eyes are blue”, “Happy and free”

Video: “Love is not a roof against the rain”