Nosfi – The Fine Art Of Despair

14:46 8/7/2013 - Πηγή: Mixtape

Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που είχαν κατακλύσει τις ψυχές μας πίσω στο 2010, καθώς κι η κατήφεια που προδιαγραφόταν από εκείνες τις πρώτες κανονιές της γενικευμένης κρίσης, έδωσαν ισχυρό έναυσμα για ένα αξιοσημείωτο έργο μουσικού λόγου. Στη διάρκειά του, ο Θεσσαλονικιός Nosfi ανέλαβε να εναρμονίσει τις ίδιες του τις εμπειρίες, χρησιμοποιώντας μια ευέλικτη hip hop φόρμα και ένα λεκτικό σύνολο παρακμής και αποσάθρωσης.

Το The Fine Art Of Despair κυοφορήθηκε για

μια τριετία ολάκερη και γεννήθηκε τελικά σε ένα ασταθές περιβάλλον, του οποίου οι συνθήκες μοιάζουν – τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα – μη αναστρέψιμες. Διόλου τυχαίο, λοιπόν, πως ο εμπνευστής αυτών των καρτ ποστάλ της εκτεταμένης ύφεσης, επέλεξε να καθίσει τον Charles Bukowski στην καρέκλα του αφηγητή-εξομολογούμενου, ερήμην ασφαλώς του θανόντα ποιητή και συγγραφέα. Κι η συμβολή της γλωσσικής εκφοράς του Γερμανού αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του δίσκου, καθώς πατάει και φουντώνει τις λέξεις, σχηματίζει φράσεις με αργή και οδυνηρή ροή, τρέφοντας την υπαρξιακή αγωνία του αποδέκτη.

Το σασπένς που θυμίζει αντίστοιχο των ταινιών αγωνίας και τρόμου, εντείνεται από το ηχητικό υλικό που πλαισιώνει τη φωνή του Bukowski. Άλλωστε, ο Nosfi αντιμετωπίζει τις δομές του με την προσήλωση, το μεράκι και τις εμμονές ενός σχολαστικού κινηματογραφιστή. Το ελεγειακό “Hazy Hammer and a Lease” και το ειδυλλιακό “Hallo Winter”, που ακολουθούν την εισαγωγή με τον διάλογο από ελληνική ταινία, παρουσιάζουν τέτοια καρποφόρα λεπτοδουλειά σε πολλά επίπεδα. Στις τυμπανοκρουσίες που φέρουν χαραγμένες αναμνήσεις από τις 90s hip hop ημέρες της Αμερικής, στην εύστοχη επιλογή και διαχείριση λιτά μελωδικών samples από έγχορδα και πνευστά με τζαζ, σόουλ, R&B, μπαρόκ ποπ και κλασικίζουσα απόχρωση, στα απαραίτητα εμβόλιμα breaks, τα σκρατσαρίσματα και στακάτα μπάσα που στιγματίζουν το ρυθμικό υπόβαθρο. Κι όλα αυτά σε ένα υβρίδιο τεχνοτροπίας που βάζει αντικριστά τους Ghostface Killah και J Dilla με τον DJ Shadow και τους Portishead.

Επισκοπώντας την έως τώρα πορεία του Nosfi, βεβαιώνεσαι πως χαρακτηριζόταν από την προσπάθεια η κάθε ρίμα αυτού να εκμεταλλεύεται τη διεισδυτική δύναμη της ελληνικής γλώσσας. Σε τούτο το τρίτο του άλμπουμ, έπειτα από τα Το Κουρέλι Έγινε Στουπί και Ο Λάκκος με τα Κωλοδάκτυλα, το ηχητικό φάσμα διευρύνεται και δεν επενδύει απλώς υποστηρικτικά το στιχουργικό σκέλος. Το αυθόρμητο και στηλιτευτικό MCing παραδίδει τη σκυτάλη σε ένα μεστό και κατασταλαγμένο πλάνο, με έμφαση στην ατμοσφαιρικότητα και τις συναισθηματικές αμφιταλαντεύσεις. Το νιώθεις όταν σε διαπερνούν γκόσπελ μυσταγωγίες (“Nameless Pleasures” και “New Day Another Academy”), ακριβώς τη στιγμή που soulful γυναικεία φωνητικά μπλέκονται με ασθμαίνουσες εξιστορήσεις (“Rejoice & Asunder in a Raincoat”), καθώς ο σαρκασμός γίνεται ολοένα και πιο μαύρος (“Nihilistic Plants”), αλλά κι όταν στήνεται μια κάποια γιορτή (“Jericho’s Underground”, “Sittin’ Genius”).

Οι ανεξάρτητες δισκογραφικές που επωμίστηκαν στο παρελθόν το βάρος της σφύζουσας αισθητικής εγχώριας παραγωγής, αδυνατούν πλέον να θέσουν υπό την αρωγή τους την πληθώρα των ιδιοσυγκρασιακών αποπειρών. Βλέπετε, σπουδαιότητα έργων όπως αυτή του The Fine Art Of Despair που διανέμεται δωρεάν, μας υπενθυμίζει πως το ταξίδι δεν απαιτεί πάντοτε ενδεδειγμένο μεταφορικό μέσο ώστε να καταστεί μαγευτικό, πόσο μάλλον πραγματοποιήσιμο.

Label: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Track(s) For Your Mixtape: “Hazy Hammer and a Lease”, “Rejoice & Asunder in a Raincoat”, “New Day, Another Academy”