PSYCHIC ILLS + This Is Nowhere @ An club

17:24 26/3/2013 - Πηγή: Mixtape

Υπήρχε μια σχετική αμηχανία πριν από την (πρώτη) εμφάνιση των Νεοϋορκέζων Psychic Ills στα μέρη μας. Τι μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτούς; Έχουμε ακούσει τους δίσκους τους και ξέρουμε τι ακριβώς παίζουν και τι πάνω κάτω θα παρουσιάσουν, αλλά θα μπορούσαν να διασχίσουν τη γραμμή που ξεχωρίζει τα αληθινά σπουδαία live από ένα που θα χαρακτηριζόταν έως και διεκπεραιωτικό ή έστω μια πιστή αντιγραφή των τραγουδιών μέσα από τους δίσκους τους; Δυστυχώς, για τον

γράφοντα, αλλά και για πολλούς ακόμη φίλους μου που ζήτησα τη γνώμη τους επί τόπου, η εμφάνισή τους έπεσε με ευκολία στη δεύτερη κατηγορία…

Τι ακριβώς έφταιξε λοιπόν; Αφού η μουσική τους επιχειρεί να αποτυπώσει ένα ατμοσφαιρικό, υπνωτιστικό, μυσταγωγικό μέσα στα πλαίσια της νεοψυχεδέλιας κλίμα, κι εντός αυτού του πλαισίου κινήθηκαν ικανοποιητικά οι πέντε μουσικοί, τι ήταν εκείνο που τους κράτησε βιδωμένους στη γη κι εμάς μαζί τους; Η απάντηση δεν είναι εύκολο να δοθεί, έχει να κάνει με όσα έχει βιώσει ο καθένας μας από παρόμοιες εμπειρίες και συναυλίες, όπου η χημεία ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον θεατή δρα καταλυτικά και το πράγμα απογειώνεται σχεδόν από μόνο του. Τι δε λειτούργησε στη δική μας περίπτωση εκείνο το βράδυ; Μήπως η μπάντα δεν έφερε μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μας τη μουσική της με πειστικό τρόπο; Κάθε άλλο! Τα πλήκτρα έκαναν μεγάλο μέρος της δουλειάς με τα χαλιά που έστρωναν για τις κιθάρες, αυτές κεντούσαν επάνω τους ανατολίτικα μοτίβα και διακοσμούσαν με παραμορφώσεις που έρχονταν από το βασικό ανθολόγιο της σχολής των παραισθησιογόνων ήχων , το μπάσο (παιγμένο από την όμορφη Elizabeth Hart με ξεχωριστή δεξιοτεχνία) προσέθετε ασυνήθιστη πληθώρα μελωδικών γραμμών στη μουσική και τα τύμπανα έβαζαν τη δική τους πινελιά για να ολοκληρωθεί το σύνολο.

Τίποτε από όλα αυτά, τα πάντα λειτουργούσαν άψογα σε οργανικό επίπεδο κι από αυτή την άποψη δε μπορεί να τους ψέξει κανείς. Τα κομμάτια τους – που προέρχονταν κυρίως από το πρόσφατο άλμπουμ One Track Mind όπως είναι φυσικό, χωρίς να μείνει παραπονεμένος κανείς από τους υπόλοιπους τρεις δίσκους τους – έφταναν στ’ αυτιά μας σε πιστή αποτύπωση από εκείνα που ξέρουμε από τις ηχογραφήσεις τους, κι αυτό ήταν όλο. Δεν ένοιωσα να δημιουργείται κάποια υποβλητική ατμόσφαιρα μέσα στο club, δεν είδα τους ανθρώπους να συνεπαίρνονται απ’ όσα ακούνε, δεν είδα ανταπόκριση και συναλλαγή ανάμεσα στα δύο μέρη. Και δεν είναι ότι το γκρουπ δεν ήταν ικανό να προκαλέσει κάτι τέτοιο: στο encore φάνηκαν σαν να μεταμορφώθηκαν ξαφνικά και να αλλάζει τροπή η βραδιά, να υπάρχει έντονη κινητικότητα μπροστά από τη σκηνή και χαμόγελα να σχηματίζονται ξαφνικά στα πρόσωπα όλων γύρω μου μα ήταν ήδη αργά… Η συναυλία σε ελάχιστα λεπτά αργότερα τελείωσε…

Επομένως, ήταν μάλλον προβληματικός ο τρόπος που διαχειρίζεται το συγκρότημα τη μουσική του στις συναυλίες του. Δεν πρέπει να τον βλέπει σαν μια υπόθεση όπου το βασικό είναι να μην υστερήσουν τα τραγούδια τους έναντι των καταγεγραμμένων στους δίσκους εκτελέσεων αλλά πρέπει να τα υπερβούν επί σκηνής, να τους δώσουν νέα πνοή και μια διαφορετική υπόσταση που θα εκπλήξει ακόμη κι εκείνους τους ίδιους. Μέχρι να γίνει αυτό, οι Psychic Ills θα παραμείνουν μία μπάντα που μας αρέσει να ακούμε στο σπίτι αλλά δεν θα τρέξει και τίποτα αν χάσουμε σε μία από τις επόμενες συναυλίες τους…

Τη βραδιά άνοιξε ένα κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη ονόματι This Is Nowhere, ένα σφιχτό σύνολο που κινήθηκε στο stoner rock και τα περίχωρά του. Το έχω γράψει και παλιότερα κι αυτή είναι η τέλεια ευκαιρία να το γράψω ξανά: οι μπάντες που παίζουν πριν από το κυρίως όνομα λέγονται support επειδή την υποστηρίζουν, αναλαμβάνουν να ζεστάνουν το κοινό μέχρι να έρθει η ώρα να σερβιριστεί το κυρίως πιάτο. Όταν τώρα αποφασίζουν να παίξουν τρία τέταρτα της ώρας δεν το ζεσταίνουν, το καίνε! Όταν καταντούν να παίζουν όση σχεδόν ώρα και οι headliners, τότε η συναυλία ονομάζεται double bill και είναι άλλο πράγμα, σημαίνει ότι και τα δύο ονόματα είναι ισοδύναμα κι έχουν ανάλογο σε όγκο κοινό. Οι This Is Nowhere δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενοι. μα όταν κάνουν κατάχρηση του χρόνου έχοντας απέναντί τους ένα ανέκφραστο κατά τα άλλα κοινό που τους παρακολουθεί στεκόμενο ένα μέτρο μακριά από τη σκηνή, τότε νομίζω ότι καταφέρνει το αντίθετο από εκείνο που επιθυμεί, να επικοινωνήσει τη μουσική του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ανεξάρτητα από την αξία της συγκεκριμένης μπάντας – που όπως προείπα είναι όντως καλή στο χώρο που κινείται – εγώ πάντοτε θα φωνάζω: δε θέλουμε ποσότητα από τις support ελληνικές μπάντες, θέλουμε ποιότητα και αποδείξεις ότι σε λίγα λεπτά της ώρας (είκοσι είναι μια χαρά κατά τη γνώμη μου) μπορούν να πουν όσα θέλουν και να κερδίσουν τον κόσμο με τη συμπυκνωμένη ουσία της Τέχνης τους!

Psychic Ills / Setlist
Depot
See You There
Might Take A While
One More Time
Tried To Find It
The Way Of
Radar Eyes
Midnight Moon
Mind Daze
Incense Head
Western Metaphor
Take Me With You
Sungaze
I’ll Follow You Through The Floor
Electric Life

Ring Finger
January Rain

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός