Singapore Sling @ AN Club

10:29 7/10/2013 - Πηγή: Mixtape

Την Πέμπτη το βράδυ οι Ισλανδοί προσπάθησαν να μεταδώσουν κάτι από το coolness που αβίαστα τους δίνει το όνομα τους, στο αρκετά γεμάτο Αν Club (πολύς κόσμος μπροστά από την σκηνή, αλλά με άνεση κινήσεων). Αλλά τα πράγματα από την αρχή μπερδεύτηκαν. Όπως μας ενημέρωνε ένα χαρτί κατά την είσοδο μας στο Αν ο μπασίστας δεν κατάφερε να έρθει στην Αθήνα – έχασε την πτήση του – κάτι που ανάγκασε τους Singapore Sling να αρκεστούν σε προηχογραφήμενη μέρη

για να αναπληρώσουν το κενό του. Και αν με το ξεκίνημα του set τους, λίγο μετά τις 11, με το αρκούντως δυναμικό “Never Forever’ δεν φάνηκε η διαφορά, όσο προχωρούσε το live κάτι έμοιαζε παράταιρο.

Το γεγονός πως ο ντράμερ για το μεγαλύτερο διάστημα της εμφάνισης τους έπαιζε μαράκες και μόνο προς το τέλος και για δυο τραγούδια κάθισε πίσω από τα drums είναι σίγουρα άξιο σχολιασμού.

Ο δε τραγουδιστής, φορώντας τα μαύρα του γυαλιά και με σχεδόν μηδαμινή κίνηση μεταξύ των κομματιών, ήθελε να κλέψει κάτι από το στυλ του Lou Reed, χωρίς βέβαια να τα καταφέρει. Και αν οι Singapore Sling μοιάζουν σαν μια μίξη των Velvet Undergound και των Jesus and Mary Chain, στην πράξη δεν κατάφεραν να δώσουν ένα ισχυρό μουσικό στίγμα. Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο χωρίς αυξομειώσεις στην ένταση-με το ‘Overdriver’ να ξεχωρίζει. Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας ήρθε λίγο πριν το τέλος όταν μαζί τους στην σκηνή ανέβηκε ο κιθαρίστας των My Drunken Haze εκτελώντας χρέη μπασίστα και παίχτηκαν τα τραγούδια πιο δυνατά και “ορθόδοξα”. Μια ώρα σχεδόν κράτησε η εμφάνιση τους και ο κόσμος αν και φάνηκε να το διασκεδάσει ζήτησε μάλλον μουδιασμένα να υπάρξει συνέχεια, χωρίς αποτέλεσμα. Η δυναμική σίγουρα υπάρχει, οι συνθέσεις έχουν ενδιαφέρον, η βραδιά όμως δεν ήταν δική τους.

Οι My Drunken Haze ήταν για άλλη μια φορά πολύ καλοί. Τα τραγούδια τους γίνονται όλο και πιο καλά, τα αιθέρια φωνητικά της Ματίνας δένουν όλο και πιο πολύ με την μουσική της μπάντας, ενώ και τα κιθαριστικά μέρη των τραγουδιών βγάζουν την απαιτούμενη ένταση, φέρνοντας κάτι από το αμερικάνικο rock της βορειοδυτικής ακτής (καθόλου τυχαίο το μπλουζάκι των Brian Jonestown Massacre του κιθαρίστα). Το ‘Endless Fairytale’ εξακολουθεί να ξεχωρίζει από τα κομμάτια τους. Αν έλειπαν και κάποια προβλήματα στον ήχο θα μιλάγαμε για άρτια εμφάνιση και με σωστή διάρκεια για support (περίπου σαράντα λεπτά).

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός