The Cribs + Keyser Söze @ Κύτταρο

21:04 17/11/2012 - Πηγή: Mixtape

Διάβασα στο δελτίο τύπου για την συναυλία των The Cribs ότι κάποτε δεν τους άφηνε η εταιρία τους να κάνουν περιοδεία προκειμένου να γράψουν δίσκο και εκείνοι έβγαλαν ανακοίνωση ότι θα παίξουν οπουδήποτε, αρκεί να τους καλύψουν τα μεταφορικά και τις μπύρες και είπα, εντάξει, αυτούς πρέπει να τους δω. Σε συνδυασμό με φήμες ότι τα live τους θεωρούνται από τα καλύτερα, ας πούμε ότι και η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο (καθόλου αλήθεια), κατηφόρισα στο Κύτταρο

live.

Την αρχή έκαναν οι  Keyser Söze ένα όνομα που είναι τέλειο και θέλω να το λέω συνέχεια, εξαιρετική επιλογή. Μουσικά, κινούνται στο κλασικό μονοπάτι του rock με αρκετά grunge και punk στοιχεία. Στη σκηνή έμειναν πάνω για περίπου μισή ώρα αποδεικνύοντας καλή την επιλογή του διοργανωτή να τους βάλει support. Οφείλω να πω, πως οι συνθέσεις τους είναι καλές και στιβαρές. Αναμένω να τους ξαναδώ σύντομα.

Αρκετή ώρα μετά το support οι τυπικοί Άγγλοι The Cribs μπήκαν στην σκηνή σα βολίδες -με αθλητική εσάνς εδώ, να ευχαριστήσουμε και τον διευθυντή- και από την πρώτη στιγμή το coolness που ανέδιδαν μας τσάκισε τα πόδια. Ο υπερκινητικός Ryan Jarman δεν σταμάτησε να περιφέρεται να κοπανιέται και χοροπηδάει ούτε στιγμή, κάποια στιγμή κατέβηκε και στο κοινό αγκαλιά με την κιθάρα του, ενώ ο δίδυμος αδερφός του Gary πιο χαμηλών τόνων, έβγαζε τη φωνή του με τη σειρά του, έδειχνε όμως να το διασκεδάζει. Ο δε βενιαμίν της οικογένειας κοπανιόταν στα drums βάζοντας και αυτός το λιθαράκι του .

Φαίνονταν να είχαν κέφια, το μόνο σίγουρο ήταν το  ατελείωτο νεύρο τους και το μεράκι-για να το θέσω όμορφα-για αυτό που έκαναν και δεν μπορώ παρά να αποδώσω το σεβασμό μου σα θεατής σε αυτό. Σε ένα τέτοιου είδους live, με γρήγορες κιθάρες αυτό είναι που σε κερδίζει.

Μουσικά, αν και οι συνθέσεις τους ακούγονται πολυφορεμένες, το είδος αυτό είναι ιδανικό για ένα fun live. H αρχή έγινε με το Come On Be a No One από το In the Belly of the Brazen Bul, έναν καλό αλλά σε λάθος εποχή δίσκο, ενώ ένας μικρός χαμός έγινε στα We share the Same Skies, το πιο όμορφο και κολλητικό τους κομμάτι κατά την άποψη μου, στα Hey Scenesters και Mens Needs, το κοινό που πλήθαινε όσο περνούσε η βραδιά και οι μπροστινές σειρές έριξαν και το κοπάνημα που όφειλαν, τόσο ώστε να μην μας πουν και φλώρους οι Άγγλοι. Η setlist ήταν σοφά δομημένη ώστε να ακούσουμε κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία.

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο ζεσταινόταν το κλίμα πάνω και κάτω από τη σκηνή με αποκορύφωμα στο τέλος με το City of Bugs, που προκειμένου να παράξουν δυνατότερο ήχο μπορούσαν έτριβαν κιθάρες και μπάσο πάνω σε οτιδήποτε έβρισκαν στη σκηνή, σκαλάκια, ενισχυτές κ.ο.κ. και φυσικά ο Ross Jarman επιδόθηκε στην κλασική κατεδάφιση των drums. Μου έμεινε η εντύπωση πως αν το κοινό ήταν πολυπληθέστερο ή πιο δυναμιτισμένο θα ήμασταν μάρτυρες επικών καταστρ