The Dream Syndicate + De Sades @ Principal Club

21:02 31/5/2013 - Πηγή: Mixtape

Ο Μάνος Μπούρας μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του από το χθεσινό live των Dream Syndicate στη Θεσσαλονίκη.

Θυμάμαι ακόμη καθαρά την ημέρα που αγόρασα το πρώτο άλμπουμ των Dream Syndicate. Ήταν μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα του 1983, και

με τα λεφτά που μου έδωσαν οι γονείς μου για τη γιορτή μου αγόρασα μαζί το The Days Of Wine And Roses και το ντεμπούτο των Violent Femmes, δύο δίσκους που είχε κυκλοφορήσει επίσης ταυτόχρονα η ελληνική Virgin κατόπιν της απόκτησης των δικαιωμάτων της Rough Trade για τη χώρα μας. Έπαθα την πλάκα μου και με τους δύο για διαφορετικούς λόγους: εκεί που οι Violent Femmes έβγαζαν μια βρωμιά κι ένα νεανικό ενθουσιασμό που κολλούσε με το δικό μου ηλικιακό μέγεθος, οι Dream Syndicate φαίνονταν πολύ πιο σοβαροί και μετρημένοι και ψαγμένοι και «μεγάλοι». Είχαν προφανέστατα κάνει επιμελώς τα μαθήματά τους στο ροκ εν ρολ σχολείο και ήξεραν καλά τι έπρεπε να παίξουν και πώς. Έρχονταν από κάπου που δεν ήξερα ακριβώς που, χάνονταν μέσα σε μία ομίχλη λίγο ψυχεδελική, λίγο γκαραζιέρικη, λίγο εφιαλτική από το παράδοξο τριπ των Velvet Underground, εκείνο που ήξερα καλά πάντως ήταν ότι ήθελα να μείνω εκεί για όσο περισσότερο μπορούσα, θεωρούσα ότι δεν μπορούσα να βρω καλύτερο και ζεστότερο και πιο φιλόξενο μέρος.

Και το έκανα! Τους ακολούθησα μέχρι εκεί που πήγαινε, μέχρι εκεί που πήγαν οι ίδιοι πιο σωστά πριν τα παρατήσουν και σκορπίσουν στους πέντε δρόμους και τα δεκαπέντε project. Ειδικά ο Steve Wynn ήταν πάντοτε κοντά, άπλωνες το χέρι σου και τον άγγιζες κάθε φορά που τον χρειαζόσουν επειδή ανά πάσα στιγμή θα ορκιζόσουν πως είχε καινούργια μουσική δουλειά να παρουσιάσει και δεν ξεχνούσε ποτέ να περάσει κι από τη γειτονιά μας να πει ένα γεια και να μας χαρίσει ένα μπουκέτο τραγούδια. Το είχε κάνει και με τους Dream Syndicate το πάλαι ποτέ, κι όχι μια και δυο, κάμποσες φορές και θυμάμαι κάποιες απ’ αυτές πολύ έντονα (στο Βεάκειο οπωσδήποτε, με τους Hoodoo Gurus και τους Fleshtones και τους δικούς μας Jaywalkers, μα και στο Άλσος στο Πεδίο Άρεως, ένα μαγαζί που φιλοξένησε κάποιες λίγες συναυλίες μια εποχή), και κάποιες αμυδρά, σχεδόν καθόλου (και στο Ρόδον λογικά τους έχω δει και η μνήμη σταματά εκεί…). Χώρια οι υπόλοιπες οι σόλο και με τους Gutterball κι εκείνη που έκλεισε σχεδόν τις πόρτες στο Ρόδον για πάντα κάτι μέρες σαν και τη σημερινή πριν από οκτώ χρόνια, αν και δεν είναι επί του παρόντος αυτό (παρότι πάντοτε θα είναι σαν γλυκιά ιστορική μνήμη) όπως και όλα τα λοιπά.

Μας φέρνουν όμως στο σήμερα αυτές οι αναμνήσεις, οι θύμησες που λένε και οι ποιητές, τώρα που αποφάσισαν να γιορτάσουν τα τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου αυτού που με έμπασε μ’ έναν δικό του τρόπο στον άγριο κόσμο του ροκ. Κι ήρθαν λοιπόν να μας υπενθυμίσουν πόσο ζωτική ήταν η μουσική που περιείχε, επειδή ακριβώς ζωτική ήταν και η μπάντα και τα μέλη της ήταν επιστήμονες στον τομέα τους κι έγραφαν σοφές ελεγείες με ηλεκτρικές κιθάρες κι ακόμη πιο ηλεκτρισμένες ατμόσφαιρες. Από εκείνο το άλμπουμ τα μοναδικά αυθεντικά μέλη είναι ο Dennis Duck και ο Wynn φυσικά, και τη σύνθεση συμπληρώνουν ο Mark Walton που κατείχε αργότερα και για πολλά χρόνια τη θέση του μπασίστα στις τάξεις της μπάντας και ο Jason Victor που συνεργάζεται πια στις πρόσφατες δουλειές του Wynn με τους Miracle 3.

Η ερώτηση που τίθεται σήμερα είναι κατά πόσο είναι καλή αυτή η μπάντα, αν αξίζει να κυκλοφορούν στην πιάτσα με το όνομα Dream Syndicate κι αν αποδίδουν όπως αξίζει στα κομμάτια που αγάπησα – κι αγάπησαν κι άλλοι πολλοί όπως αποδεικνύεται – σ’ εκείνη την τρυφερή ηλικία που οι σπουδαίες μουσικές αφήνουν βαθιές χαραγματιές στην καρδιά και το μυαλό. Βλέποντάς τους εκείνο το βράδυ στο club του Μύλου, συνειδητοποιείς ότι η ερώτηση είναι μάλλον αστεία: θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην αγγίζουν ποτέ τα στάνταρ τους ο Wynn και η όποια παρέα έχει επιλέξει κάθε φορά να τον συνοδεύει; Πώς θα μπορούσαν αυτά τα κομμάτια να μην αποδεσμεύουν τη μαγεία και τη δύναμη και τη συνολική τους γοητεία παιγμένα ζωντανά από ένα σχήμα μόνιμα στην πρίζα;

Click here to view the embedded video.

Το σόου ήταν διαφημισμένο σαν «οι Dream Syndicate παίζουν ολόκληρο το The Days Of Wine And Roses», όπως και έκαναν, περίπου δηλαδή (δεν έπαιξαν το “Too Little, Too Late” ίσως επειδή απαιτούσε γυναικεία φωνητικά που δεν τους βρίσκονταν εύκαιρα το βράδυ που τους είδα…) όχι όμως όπως το έχουμε συνηθίσει τελευταία. Δεν ξεκίνησαν δηλαδή με το “Tell Me When It’s Over” για να προχωρήσουν μέχρι το τέλος με τη σειρά των κομματιών όμοια και απαρέγκλιτη μ’ εκείνη του δίσκου, αλλά μοίρασαν το υλικό του άλμπουμ με τα υπόλοιπα τραγούδια που έπαιξαν απ’ όλους τους άλλους τρεις δίσκους τους. Η εμφάνισή τους διήρκησε δύο περίπου ώρες, ένα χορταστικότατο σετ με δύο encore όπου όλοι έδειξαν να απολαμβάνουν κάθε του λεπτό, ενώ σε στιγμές όπως στο φερώνυμο του δίσκου κομμάτι ή στο “Then She Remembers” που έκλεισε πανηγυρικά τις εργασίες, το μαγαζί απογειώθηκε με όλο το περιεχόμενό του!

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στον Jason Victor που είναι ένας απίστευτος κιθαρίστας που κυριολεκτικά θα μπορούσες να κοιτάζεις μόνο αυτόν όλη την ώρα, τόσο ευρηματικός και παθιασμένος είναι με το όργανο που κρατάει στα χέρια του. Ανέβασε κάμποσες βαθμίδες την ένταση των κομματιών, κι ίσως ήταν η αιτία που και αυτό το σόου τους θα μείνει στη μνήμη μας – όσο κι αν οι υπόλοιποι τρεις ήταν κάτι παραπάνω από επαρκείς στους ρόλους τους, κάποιος κάνει τη διαφορά και δίνει τα φτερά που απογειώνει το όλο πράγμα, και ο Victor ήταν αυτός στην περίπτωσή μας. Να αναφέρουμε επίσης ορισμένα από τα κομμάτια που έπαιξαν, όσα συγκράτησα χωρίς σημειώσεις από τα πάρα πολλά που χώρεσαν σε δύο ώρες: “Weathered And Torn”, “Forest For The Trees”, “Bullet With My Name On It”, “My Old Haunts”, “Boston”, “When The Curtain Falls”, “50 In A 25 Zone”, “The Side I’ll Never Show”, “The Medicine Show” και άλλα. Ήταν όμορφα, νοσταλγικά, και τόσο έντονα όσο ο χρόνος έχει την ικανότητα να κάνει κάποια πράγματα παλιά κι αγαπημένα.

Τη συναυλία άνοιξαν οι De Sades που επιδίδοντο σ’ ένα μουσικό ύφος που του ταίριαζε η κατάληξη –billy, είτε αυτό είναι rockabilly, είτε psychobilly, είτε όποια άλλη λέξη μπορείτε να σκαρφιστείτε τηρώντας αυτούς τους κανόνες. Έπαιξαν καλά και ψυχωμένα, και για σαράντα πέντε λεπτά παρακαλώ (ευτυχώς που οι Dream Syndicate ήταν γενναιόδωροι στη χρονική διάρκεια της εμφάνισής τους και μπορούσαμε έτσι να ξεχωρίσουμε το support απ’ τους headliners). Επίσης να παρατηρήσω ότι ο τραγουδιστής τους δεν συνάδει εμφανισιακά με τον ήχο που πραγματεύεται η μπάντα: οι φαβορίτες και το κοκοράκι στο μαλλί είναι must, οι τιράντες και η κοτσίδα είναι προφανές νομίζω ότι αποτελούν φάουλ, για τους ανθρώπους τουλάχιστον που τα προσέχουν αυτά και τους δίνουν μία κάποια σημασία βέβαια, κι εγώ καλώς ή κακώς ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία δυστυχώς…

Click here to view the embedded video.

video credit: mixmux69