The Mob @ Six D.O.G.S.

14:43 23/2/2012 - Πηγή: Mixtape

Είναι γνωστός ο φόβος όταν πηγαίνεις να δεις ένα συγκρότημα από τα παλιά που ξαναφτιάχνεται μετά από πολλά χρόνια: θα έχει την όρεξη και το σθένος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να μην αμαυρώσει αφενός το περήφανο όνομά του κι αφετέρου να καταφέρει να γράψει μια νέα σελίδα στην ιστορία του που τουλάχιστον θα έχει αφήσει πίσω του θετικές και μόνο εντυπώσεις χωρίς να καταγραφεί στα πρακτικά σαν μία ακόμη τυπική αρπαχτή; Ευτυχώς είχαμε τα τελευταία χρόνια την ευκαιρία να βιώσουμε αρκετές τέτοιες επανασυνδέσεις, που είχαν

δημιουργικό οίστρο και άφησαν εξαιρετική γεύση στα αυτιά και τα μάτια μας, και σαν μία τέτοια θα πρέπει οπωσδήποτε να καταγράψουμε αυτή των Mob που έκανε μόλις το πέρασμά της από τη χώρα μας.

Μεγάλη η ιστορία τους καίτοι σύντομη σε διάρκεια, έντονη όμως σε αντιστοιχία με τις ζόρικες πολιτικά ημέρες μέσα στις οποίες έδρασαν. Τους παρέσυρε κι εκείνους το πρώτο κύμα του πανκ κι από το 1979 κιόλας είχαν ξεκινήσει να δισκογραφούν τους αναρχο-πανκ ύμνους που έγραφαν κι έπαιζαν μανιωδώς ζωντανά. Δύο χρόνια αργότερα πέρασαν κι από την αυλή της ετικέτας Crass για ένα επτάιντσο και για να πάρουν τα εύσημα της σκηνής, όμως κάτι τους ξεχώριζε από όλους τους συναδέλφους τους. Αυτό το κάτι έγινε ακόμη πιο έντονο στο ένα και μοναδικό άλμπουμ που ηχογράφησαν, το κλασικό στο είδος του Let The Tribe Increase: χωρίς περιττές φασαρίες και οργή χωρίς στόχο, οι Mob χτυπούσαν δυνατά στην καρδιά των προβλημάτων της εποχής τους με τους στίχους τους, ενώ μουσικά ήταν μεστοί και κατανοητοί χωρίς να χάνουν ίχνος από την ορμή τους. Όπως και με τους συνοδοιπόρους τους Zounds, μπορούσες να ακούσεις όσα είχαν να σου πουν, είχαν ουσία τα λόγια τους και ήταν ντυμένα με ήχο που δεν πιθήκιζε τα τετριμμένα της εποχής αλλά συνεπικουρούσε ψύχραιμα το πνεύμα της ιδεολογίας τους.

Δεν γνωρίζω τους λόγους ακριβώς που αποφάσισαν να ξαναβγούν στο δρόμο, θα έλεγα όμως ότι σε σχέση με τη χώρα μας τουλάχιστον το έκαναν την πιο κατάλληλη στιγμή, αν λάβει κανείς υπόψη του το κοινωνικο-πολιτικό τοπίο στο οποίο ζούμε και έχει απίθανες ομοιότητες μ’ εκείνο της Θατσερικής Βρετανίας. Η μοναδική διαφορά είναι ότι κανείς μας δεν είναι πια σε ηλικία να αφήσει μοϊκάνες και να φορέσει γεμάτα παραμάνες πέτσινα μπουφάν για να πάει να τους ακούσει, αν και όπως προείπαμε, ποτέ δεν ήταν εκεί η ουσία της μουσικής των Mob. Ήταν μεγάλη η χαρά μας όμως να προσέλθουμε ν’ ακούσουμε έστω τώρα αυτό το γκρουπ που έγραψε ένα τόσο ενδιαφέρον κεφάλαιο στο χιλιοσκισμένο, ποτισμένο από χιλιάδες μπύρες και ταλαιπωρημένο βιβλίο της πανκ κουλτούρας. Ακόμη μεγαλύτερη έγινε δε όταν διαπιστώσαμε ότι το τρίο (με την αυθεντική του μάλιστα σύνθεση) έδωσε μια πολύ ψυχωμένη συναυλία, πιστή στο  πνεύμα που ανέκαθεν πρέσβευε. Θα μπορούσαμε να τους περιγράψουμε και σαν power trio χωρίς να ρίξουμε τη λέξη πανκ στην εξίσωση, αλλά είναι τα άτιμα τα τραγούδια τους που δεν μας το επιτρέπουν αυτό…

Έπαιξαν γύρω στη μία ώρα και τα είπαν σχεδόν όλα, δεν είχαν άλλα στις αποσκευές τους. Σαν ανκόρ λοιπόν αναγκ