Toro Y Moi + Spectralfire @ Bios

10:51 21/1/2013 - Πηγή: Mixtape

Πολύ με προβλημάτισε η περίπτωση του Chazwick Bundick. Το πρωινό της ημέρας της συναυλίας έβαλα να ακούσω ξανά το Causers Of This, έτσι για να φρεσκάρω λίγο τη μουσική του στα αυτιά μου, και το απόλαυσα όσο την πρώτη φορά που το άκουσα. Η ηχητική πλοκή που σκαρώνει ο μπαγάσας είναι ελκυστική και αρκετές φορές εθιστική, ένοιωσα όμως ότι δεν επιτυγχάνει απόλυτα το σκοπό της, να αγγίξει δηλαδή και συναισθηματικά τον ακροατή της. Όσο εντυπωσιακά κι έξυπνα διαρθρωμένα να είναι τα τραγούδια του, εμένα μου φαίνονται ελαφρώς αποστασιοποιημένα και προσκολλημένα στο στυλ,

δεν παραδίνονται ψυχή τε και σώματι σ’ όσους αποφασίζουν να τους δώσουν την ευκαιρία να γίνουν ένα κομμάτι από τη ζωή τους. Έλπιζα όλα αυτά να αλλάξουν με τη συναυλία του, λαμβάνοντας επίσης υπόψη και το νέο του άλμπουμ, το ολοκαίνουργιο με ημερομηνία 2013, Anything In Return.

Θα έλεγα ότι βγήκα από το Bios με μία σαφώς θετική γνώμη γι’ αυτό που είδα, κι ότι τα πράγματα δεν είναι στην τελική έτσι όπως τα είχα διαμορφώσει στο μυαλό μου, όχι όμως κι ότι βρίσκονται σε αντιδιαμετρικό σημείο από εκείνο της αρχικής μου κρίσης. Και εξηγούμαι: βλέποντάς τον να ανεβαίνει στη σκηνή, δείχνοντας σαν μία teenager έκδοση του Maxwell, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε αν αποτελεί – εάν το επιθυμούσε και ο ίδιος βέβαια – μια νέα ελπίδα στο χώρο της nu soul, μια εναλλακτική πρόταση στο αμερικάνικο r&b που προορίζεται κατά κύριο λόγο σε λευκό ακροατήριο (και δυνητικά στο πιο δύσκολο να ικανοποιηθεί αντίστοιχο έγχρωμο). Έχει επιλέξει όμως ο κύριος Toro Y Moi να ηχογραφεί πανέμορφες ηχητικές ταπετσαρίες που στέκεσαι και θαυμάζεις, όταν όμως έρθει η ώρα να ακούσεις κάτι περισσότερο βαθύ, κάτι που να αφορά περισσότερο στη ζωή σου και να έχει σε ισχυρότερο βαθμό τα φόντα να αποτελέσει την επένδυσή της, πηγαίνεις κάπου αλλού…

Η μουσική του δανείζεται αρκετά στοιχεία από τη soul αισθητική, σαφώς βέβαια η φωνητική ερμηνεία του δεν έχει τα φόντα να σταθεί στο ύψος που θα απαιτούσε η μουσική εφόσον ζητούσε το διαβατήριο να μπει στον κόσμο του παραπάνω ιδιώματος. Έχει γραφτεί ότι θυμίζει τον Prince η φωνή του αλλά δεν το ακούω προσωπικά. Προτιμά να παραμείνει στο χώρο της σύγχρονης ποπ και μάλιστα να χαράζει το δρόμο του chillwave, το οποίο ασφαλώς είναι ένας ήχος που αρχίζει και γίνεται περσινά-ξινά-σταφύλια. Εκεί αισθάνεται βασιλιάς, άρχοντας ενός δικού του κόσμου, με το δικό του αφοσιωμένο κοινό και μία αίγλη να σέρνει πίσω του σαν τρόπαιο. Δεν τον αφορά το ποιους ενοχλεί το hipster look του, φοράει τα δίχρωμα μπλε του τζιν / μπεζ του δέρματος παπούτσια του και ξεκινάει να παίζει τα κήμπορντς του και να τραγουδάει.

Και είναι καλός, αναμφίβολα. Έχει μαζί του τρεις ακόμη μουσικούς, φίλους του από τα παιδικά του χρόνια που έχει φέρει από τη Νότια Καρολίνα για να σκιαγραφήσουν παρέα το απόλυτο αστικό σάουντρακ, και το κάνουν με ιδιαίτερα εξαιρετικό τρόπο. Μπροστά του έχει τον κόσμο που του ταιριάζει, trendy χαρακτήρες της πόλης που τον γνωρίζουν και παρασύρονται από τα ζεστά του beats. Επιβραβεύουν το φλερτ του με κάποιο house ρυθμό χορεύοντας όπως αξίζει σε ένα βράδυ Παρασκευής, κι απορροφούν το καλοπαιγμένο σετ του μ’ ευχαρίστηση. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο άλλαξε η ζωή κάποιου από μία εμφάνιση σαν τη δική του, όπως κατά πόσο ισχύει κάτι ανάλογο και για τη μουσική του, εγώ πάντως πέρασα καλά κι έφυγα χωρίς να με έχει αγγίξει περισσότερο από επιφανειακά η μουσική του.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Spectralfire τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα και το άλμπουμ τους συγκαταλέγεται στα δύο – τρία καλύτερα που άκουσα μέσα στο 2012. Τους είχα δει ξανά προ ελάχιστων μηνών στο six d.o.g.s και ήταν εξίσου καλή με την υπό συζήτηση βραδιά. Καλοκουρδισμένη μπάντα υπό τη διεύθυνση του Λάμπη Κουντουρόγιαννη, αναπαράγει πιστά τον ήχο του άλμπουμ κι αυτό είναι από μόνο του αρκετό εφόσον μιλάμε για ένα τόσο εκφραστικό και εμπνευσμένο σύνολο τραγουδιών. Με ήχο πολύ ταιριαστό σε όσα έμελλε να επακολουθήσουν, αποτέλεσαν ένα ισότιμο με τους headliners σχήμα, που οπωσδήποτε θα προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε ευχαρίστως όποτε μας δοθεί ξανά η ευκαιρία.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός