Yianneis @ Gagarin 205

11:50 6/3/2012 - Πηγή: Mixtape

Φαίνεται ιδιαιτέρως εναρμονισμένη η νέα σύνθεση των Yianneis που εμφανίστηκε το Σάββατο στο Gagarin205. Ο όρος δεν είναι τυχαίος. Από τη πρόσφατη προσθήκη στο συγκρότημα του κιθαρίστα Νικήτα Κίσσονα μέχρι τις πολυφωνικές στιγμές των Νίκο Ζάδε, Δημήτρη Πετράκη, Ιlya Algaere, Άρη Καλλέργη και Λάμπρου Φιλίππου παρακολουθήσαμε ένα θέαμα σαφώς δουλεμένο και κουρδισμένο.

Παρά την αρχική καθυστέρηση και τα ελάχιστα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν

κατά την διάρκεια, η τεχνική αρτιότητα των Yianneis, το κλίμα που δημιούργησαν ευθύς εξαρχής και ο ήχος του ηχολήπτη τους Κώστα Δασκαλάκη ήταν αρκούντως ικανά για να σε βγάλουν από τον μικρόκοσμό σου και να σε τοποθετήσουν σε μια άβολη θέση στον δικό τους γκροτέσκο θίασο.

Σε αντίθεση με το σκοτεινό των δικών τους κομματιών, το χιούμορ των Yianneis είναι διάχυτο στις επιλογές που κάνουν στις διασκευές τους: η ικανότητά τους να παίρνουν ταυτόχρονα πολύ σοβαρά αλλά και με περιπαικτική διάθεση το ξένο υλικό είναι το μεγάλο τους ατού και κάνει εμφανή την ευγένεια, την όρεξη αλλά και τον σαρκασμό με τον οποίο προσεγγίζουν αυτά τα κομμάτια.

Το αρνητικό στην παράταξη αυτών των μικρών διαμαντιών είναι ότι σε συνδυασμό με το πολύωρο του show οι κορυφώσεις γίνονται υπερβολικά πολλές – κάτι που χρειάζεται ραφινάρισμα και καλύτερη χαρτογράφηση. Παρόλα αυτά η δουλειά τους παραμένει ιδιαιτέρως έξυπνη με αξιοσημείωτα αμαλγάματα κομματιών τα οποία πραγματικά σπρώχνουν σε νέες δυναμικές. Ανεξίτηλα στην μνήμη μου: το απρόσμενο ”Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου”, το κοινό της πρώτης γραμμής να χορεύει τσιφτετέλι υπό την φωνή του Λάμπρου Φιλίππου (τί μας λέει αυτό άραγε;), αλλά ακόμα περισσότερο το υπερδιασκευασμένο “Καίγομαι Καίγομαι” σε ρυθμούς doom, κάτι που έδωσε πραγματικό όγκο σε ένα ήδη βαρύ κομμάτι.

Εύρος ακουσμάτων, ταλέντο εκτέλεσης και πηγαίο χιούμορ. Δυστυχώς στον αντίποδα της ηχητικής αρτιότητας βρίσκονται τα οπτικά στερεότυπα και οι ρηχοί συμβολισμοί. Υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ θεατρισμού και θεατρικότητας, και μια ουσιαστική avant-garde έκφραση καλώς ή κακώς χρειάζεται να κάνει την υπέρβαση.

Να κλείσουμε όμως θετικά: Είναι τυπική ελληνική συνήθεια να προσπερνάμε τους δεύτερους ρόλους, όχι όμως σε αυτή την “παράσταση”. Πολύ καλή δουλειά στην ενορχήστρωση τόσο από τον Νικήτα Κίσσονα αλλά και από τους ίδιους τους guest μουσικούς. Η αισθαντικότητα της Ελένης Μπούκλη έδεσε με τα falsetto του Λάμπρου Φιλίππου σαν μια φωνή. Ενώ άρτιες ήταν και οι παρουσίες του πολύ Γιαροσλάβ Τόκαρεβ στο βιολί και του σεμνότερου Γιάννη Ρωμανού στην βιόλα. Ιδιαίτερη μνεία στον τσελίστα Αλέξανδρο Χαραλάμπους ο οποίος δεν φάνηκε να βρίσκεται στιγμή έξω από τα νερά του, ένιωσε το ύφος των Yianneis και έδεσε το τρίο εγχόρδων με την μπάντα.