Δυο Ευγενείς από τη Βερόνα @ KNOT Gallery

11:25 6/6/2012 - Πηγή: Mixtape

Ο αγαπημένος μας παραμυθάς, Βασίλης Μαυρογεωργίου, καταπιάνεται με ένα νεανικό έργο του Σαίξπηρ και μας γυρίζει στα φοιτητικά μας χρόνια. 

Επιστροφή στο χρόνο που θα μπορούσε κανείς να την αντιμετωπίσει και ως μια καλή περίπτωση μόνο που, στην προκειμένη περίπτωση, κάθε άλλο παρά καλή είναι.

Τη φαντασία και την ενέργεια του Βασίλη Μαυρογεωργίου τις έχουμε εκθειάσει επανειλημμένως (Μόνο την Αλήθεια Μέρος Ι, και Μέρος ΙΙ, Κατσαρίδα, Λιοντάρια, Μια Τεράστια Έκρηξη, Pillowman, κ.α.) και, πραγματικά,

κάθε φορά περιμένουμε με προσμονή κάθε καινούργια δουλειά του. Θέλεις γιατί μας διασκεδάζει, θέλεις γιατί καταφέρνει να ενθουσιάσει ακόμα και τους μη θεατρόφιλους φίλους μας με τη ζωντάνια της, θέλεις γιατί εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το συγγραφικό ταλέντο του σκηνοθέτη που ξέρει να λέει με απλά και εύκολα λόγια μεγάλες αλήθειες; Η αλήθεια είναι πως έχουμε απολαύσει τις παραστάσεις του ξανά και ξανά. Και με την ίδια καλή διάθεση πήγαμε και φέτος (που δεν τις προλαβαίνουμε όλες γιατί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έχει γίνει πολύ παραγωγικός και μας βομβαρδίζει με παραστάσεις) σε μία από τις τελευταίες του δουλειές στη Knot Gallery.

Αλλά, δυστυχώς, ο ενθουσιασμός μας έσβησε από τα πρώτα λεπτά της παράστασης Δυο Ευγενείς Από τη Βερόνα που μας μετέφερε κατευθείαν στα φοιτητικά μας χρόνια όχι λόγω κάποιας γλυκιάς αθωότητας ή εξαιτίας του θέματός της αλλά επειδή μας θύμισε τις ερασιτεχνικές παραστάσεις του πολιτιστικού συλλόγου του Πανεπιστημίου Αθηνών στην Κλεψύδρα της Πλάκας, τότε που, εμείς οι (μέλλοντες) θεατρολόγοι, είχαμε ανεξάντλητη υπομονή και βλέπαμε ό,τι περνούσε από μπροστά μας ανακαλύπτοντας πολλές διαφορετικές εκδοχές του θεάτρου.

Οι διαρκείς εναλλαγές ρόλων -σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη- ήταν παρούσες στην ελαφρώς πειραγμένη κωμωδία του Ελισσαβετιανού βάρδου, όπως και ο όλο ζωντάνια παροξυσμός στην ερμηνεία των ηθοποιών του και τα μουσικά ιντερμέδια, στοιχεία που άλλες φορές κουμπώνουν άψογα στην γενική ιδέα του αλλά αυτή τη φορά μας έκαναν να νιώσουμε, όπως προαναφέραμε, πως βρισκόμαστε σε μια ερασιτεχνική προσπάθεια με όχι πολύ επιτυχημένο αποτέλεσμα.

Οι Δύο Ευγενείς από τη Βερόνα, μια κωμωδία των νεανικών χρόνων του Σαίξπηρ γύρω από τον έρωτα, τη φιλία και τα διαρκή μπλεξίματα στήθηκε χωρίς σκηνικό και με κοστούμια που θα μπορούσε κανείς να φορέσει αν τελευταία στιγμή τον καλούσαν σε ένα μασκέ πάρτυ ή αν πρωταγωνιστούσε σε μια πρόχειρη κινηματογραφική παραγωγή της δεκαετίας του 80, από εκείνες που κυκλοφορούσαν σωρηδόν σε βιντεοταινίες εκείνη την εποχή και οι οχτώ ηθοποιοί επί σκηνής έμοιαζαν να αυτοσχεδιάζουν non stop σε μια audition για να πάρουν το ρόλο.

Η εκσυγχρονισμένη εκδοχή της κωμωδίας του Σαίξπηρ στην οποία εμφανίζονται μηχανόβιοι, τενίστες, χιπστεράκια και ποδοσφαιρικούς οπαδούς (η Βερόνα πήρε κάποτε, στα 80′s, το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο και ξεκίνησε από αυτό το εύρημα την παράστασή του) είχε και μπόλικα 80′s χιτάκια ως μουσικά ιντερμέδια, τραγουδισμένα φάλτσα και άτονα όχι από άποψη αλλά από ελλειπ