Η Αυλή των Θαυμάτων @ Εθνικό Θέατρο

10:33 27/1/2012 - Πηγή: Mixtape

Στην Αυστραλία αδέρφια μου, στην Αυστραλία. Η μετανάστευση παραμένει η μόνη σταθερή ελπίδα στην ασταθή ζωή των Ελλήνων από τα 50’s έως σήμερα. 

Η «Αυλή των θαυμάτων» βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα Η ρευστότητα στις συνθήκες της ζωής του Έλληνα, η μεσογειακή του ιδιοσυγκρασία και μια έμφυτη αντίδραση στις δυσκολίες, μια αισιοδοξία, του διαμορφώνουν ένα χαρακτήρα που δεν έχει στέρεα σύνορα, δεν μπορείς εύκολα να τον καθορίσεις. Μέσα στο ίδιο άτομο βλέπεις να γεννιούνται τα πιο αντίθετα μεταξύ τους αισθήματα, που καλύπτουν όλη την κλίμακα

από το καλό έως το κακό – κι αντιστρόφως – μια διαρκής δηλαδή αποκάλυψη ψυχικού πλούτου, μια σειρά από μικρά θαύματα

Αυτά γράφει ο ίδιος ο Ιάκωβος Καμπανέλλης για το έργο του στο πρόγραμμα της παράστασης το 1982 από το Εθνικό Θέατρο και ακριβώς αυτό είναι «Η Αυλή των Θαυμάτων». Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που ξεφεύγει από την ηθογραφία και διεισδύει στον ψυχισμό των ηρώων με φόντο το σύμβολο της μεταπολεμικής ζωής στα λαϊκά στρώματα, την αυλή.

Μια αυλή ελπίδας, ανακατεμένης με μιζέρια, αβεβαιότητα, αισιοδοξία, απαισιοδοξία, έρωτα, βία, τρυφερότητα, μοναξιά, ελπίδα, ματαιότητα, όνειρα, φιλοδοξίες, απογοητεύσεις. Ένα φωτογραφικό αποτύπωμα της ελληνικής κοινωνίας και της λαϊκής τάξης το 1957 που γράφτηκε το έργο, μια εικόνα της ελληνικής κοινωνίας που αν εξαιρέσουμε την απουσία των αυλών που είναι πια ακάλυπτοι σε πολυκατοικίες αντιπαροχής, δε διαφέρει και πολύ από τη σημερινή. Στην Αυστραλία ονειρεύονται να μετοικήσουν οι ήρωες του έργου το 1957, το mailbox της πρεσβείας της Αυστραλίας γεμίζει με βιογραφικά το 2012.

Πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες συνυπάρχουν στην αυλή και στη σκηνή, μοιράζονται τις ζωές, τα προβλήματα, τα συναισθήματα και τις προσδοκίες τους όπως οι ηθοποιοί αυτού του θιάσου συνόλου που έστησε ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας μοιράζονται τις υποκριτκές εμπειρίες τους δημιουργώντας ένα ποικίλο σύνολο.

Ο Νίκος Ψαρράς ως 50’s Έλληνας Κοβάλσκι ενσαρκώνει τον βαρύ και ασήκωτο Στράτο και αναμετριέται με τον έτερο αρρενωπό γόη του ελληνικού θεάτρου Νίκο Κουρή που επιλέγει, στη συγκεκριμένη παράσταση, μια ανάλαφρη ερμηνεία που ταιριάζει γάντι στον περιγέλαστο Στέλιο που υποδύεται.

Η Θεοδώρα Τζήμου μακριά από τη μόνιμη σκιά του Μιχαήλ Μαρμαρινού επιδεικνύει τη δυνατότητά της να υπακούσει στον απόλυτο ρεαλισμό στην υποκριτική και πετυχαίνει την απόλυτη φυσικότητα.

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υιοθετεί την πραότητα, οικείο «όπλο» της ερμηνευτικής του φαρέτρας.

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος παίζει το λαϊκό παιδί με φυσικότητα.

Η Εύη Σαουλίδου, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, η Μίνα Αδαμάκη, ο Θοδωρής Κατσαφάδος, η Λένα Παπαληγούρα και η Αγγελική Στελάτου δεν ξεφεύγουν από την πεπατημένη της ερμηνείας τους και θυμίζουν τον καλό ή κακό εαυτό τους (υποκειμενική η κρίση και το γούστο έκαστου εξ υμών) χωρίς ευκρινείς διαφορές σε σχέση με τις εμφανίσεις τους.

Ανεξάρτητα από τις επί μέρους ερμηνείες, όμως, η παράσταση