Η Καταιγίδα

13:24 26/2/2012 - Πηγή: Mixtape

Όσο νομίζεις πως έχεις αφήσει πίσω το παρελθόν σου, τόσο αυτό έρχεται και μετακομίζει στον πάνω όροφο του σπιτιού σου με τον νέο της άντρα και το παιδί σου που δεν γνωρίζεις. Και πόση ένταση να αντέξει αυτό το μικρό, εύθραυστο σαν κουκλόσπιτο Σιωπηλό Σπίτι  πριν καταπλακωθεί και καταπατηθεί από τις τσιρίδες και την τόση βαρυστομαχιά των καταπιεσμένων ορμών των ανώνυμων ενοίκων του, που δεν την φέρνουν βόλτα ούτε πέντε μπουκάλια Maalox…

Ο ανώνυμος Κύριος και πρωταγωνιστής του (απροκάλυπτα αυτοβιογραφικού) έργου Καταιγίδα του Strindberg μένει μόνος του με την υπηρέτρια

του στο “Σιωπηλό Σπίτι”, έχοντας πριν από πολλά χρόνια πλέον αφήσει πίσω του την πρώην γυναίκα του, όταν η ίδια επέλεξε να δεχτεί την προσφορά του να χωρίσουν όταν η μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους γινόταν θέμα. Τώρα αυτή πλέον έχει μια καινούρια ζωή, με ένα παιδί δικό του και έναν καινούριο άντρα καταπιεστή και με ένα διαμέρισμα ακριβώς πάνω από το δικό του, χωρίς κανένας από τους δυο να το γνωρίζει. Μέχρι τη μέρα που φτάνει στο Σιωπηλό Σπίτι ο αδελφός του Κυρίου, φέρνοντας μαζί την ομώνυμη του καταιγίδα.

Στην αρκετά μεγαλόπνοη και ερευνητική μεταφορά του έργου στο Θέατρο Άσκηση από τον πρωταγωνιστή/σκηνοθέτη Περικλή Μουστάκη το Σιωπηλό Σπίτι γίνεται κυριολεκτικά ένα παιδικό κουκλόσπιτο, ένα σύμπαν που δεν δύναται να χωρέσει το δράμα και τα προβλήματα των ενοίκων του. Τα τρία επίπεδα του (το υπόγειο του ζαχαροπλάστη με το τσουλί την κόρη του, το ισόγειο του Κυρίου και ο 1ος όροφος της ξυλοδαρμένης πρώην του) παραλληλίζονται με μια ιδιαίτερη -και εντυπωσιακή σκηνογραφικά- κατασκευή σαν κουκλοθέατρο ή παιδική κουκέτα.

Μια φορητή  κάμερα σε ζωντανή σύνδεση με τον προτζέκτορα φέρνει το κοινό σε μια μοναδική θέση οπτικής το δράματος από τα μέσα. Μια αυλαία που συχνά γκρεμίζεται αποκαλύπτοντας τις στριγγλιές αγωνίας πίσω από τη σκηνή και το πρώτο επίπεδο. Ένα μπουκάλι Maalox στα χέρια του Καταιγίδα, μια τύπου μοντερνιά και σύγχρονο σχόλιο, ψεκάζει τους άλλους ηθοποιούς για να τους εισάγει στο επίπεδο του θεατρικού δρώμενου, μια καλοσύνη από τον ένα προς τον άλλο, μια επιπλέον προστασία από την κρίση των ζωών τους και ένα εφόδιο για την είσοδο στο δράμα – και ταυτόχρονα μια αναφορά στις θεατρικές μάσκες και τα προσωπεία. Μια ταλαντούχα υψίφωνος, λουσάτη και κυριλάτη, κυκλοφορεί ανάμεσα τους, ανέγγιχτη από το δράμα (και το Maalox), δίνει εσωτερική απάντηση στις αγωνίες τους μέσα από μουσικές του Μπεργκ και ποίηση του Ρίλκε, στα γερμανικά. Μαριονέτες συχνά αντικαθιστούν την δράση και τις σεξουαλικές εξάρσεις τους όταν τα σώματα τους δεν δίνανται να ανταπεξέλθουν σε αυτές.

Πολλές ιδέες, καθεμιά σημαντική και πρωτότυπη και με ιδιαίτερη άποψη, όλες εξυπηρετούν διαφορετικές πτυχές του έργου. Όλες μαζί όμως εδώ, ασυντόνιστες, οδηγούν σε μια κακοφωνία, μια υπερβολική “άποψη” που καταπίνει το ίδιο το έργο, τον συναισθηματικό πυρήνα του και τους χαρακτήρες — και ΚΟΥΡΑΖΕΙ τον θεατή. Στο Σιωπηλό Σπίτι παραέχει φασαρία.

Παίζουν: Περικλής Μουστάκης, Τζένη Δρ