Ημερολόγιο #tiff52 – Μέρα 5

10:47 11/11/2011 - Πηγή: Mixtape

Την τιμητική τους είχαν τις δύο προηγούμενες μέρες τα Βαλκάνια στο κινηματογραφικό μου πρόγραμμα, καθώς έχουν αρχίσει γερά με τσαμπουκά και οι μεγάλες ελληνικές πρεμιέρες του 52ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Μετά τις όχι και τόσο ενθαρρυντικές κριτικές που ακούγαμε για το homemade mortal kombat τουρνουά σε δάσος του F.L.S. και την μεταφυσική Σωτηρία, προτιμήσαμε τις πιο safe ελληνικές επιλογές

του βραβευμένου “Άδικου Κόσμου” του Φίλιππου Τσίτου, καθώς και τον “Παράδεισο” του Παναγιώτη Φαφούτη και το αναμενόμενο “J.A.C.E.“του Μενέλαου Καραμαγκιόλη από το Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ, μαζί με τα word-of-mouth προτεινόμενα: το ρουμανικό “Best Intentions“, το σουηδικό θρίλερ “Babycall” και το ιδιαίτερο “Without“.

Τιγκάραμε στον επίσημο και τα κόκκινα χαλιά και το (φοβερό) πάρτυ των εθελοντών την Πέμπτη το βράδυ, άντε να γράψεις τώρα εσύ στήλη πρωινιάτικα, βλάκα!

(Παρακολουθείστε και live τον σχολιασμό με την έξοδο από κάθε ταινία στο twitter @manolis)

Σύντομα λόγια για τις τρεις ταινίες της Τετάρτης 9/11 και σύντομα η συνέχεια:

DIN DRAGOSTE CU CELE MAI BUNE INTENTII / ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ / BEST INTENTIONS

Ναι, σιδηρόδρομος τίτλος για μια (φαινομενικά μόνο) απλοϊκή ταινία του (βραβευμένου σε προηγούμενη χρονιά του Φεστιβάλ) Ρουμάνου Adrian Sitaru. Πόσο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική μπορεί να είναι μια ταινία μιάμισης ώρας αποκλειστικά και μόνο για μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο χωρίς δραματικές εντάσεις και (εξωτερικές) ανατροπές;

Η κάμερα ακολουθεί αυστηρά και μόνο τον πρωταγωνιστή 30χρονο Άλεξ που επισκέπτεται από το Βουκουρέστι την μητέρα του που αναρρώνει από εγκεφαλικό. Το αρχικά κεφάτο τέχνασμα κινηματογράφησης με την κάμερα να αντικαθιστά πάντα ένα πρόσωπο στο δωμάτιο (ποτέ όμως τον πρωταγωνιστή) συνήθως παραμένοντας σταθερή στο σημείο αλλά ελεύθερη να περιστραφεί ακολουθώντας το βλέμμα τους και μιμούμενη ανθρώπινες συμπεριφορές πετυχαίνει να τραβήξει το θεατή μέσα στο δωμάτιο με τους καθημερινούς αυτούς ήρωες και να ενισχύσει την φυσικότητα των ερμηνειών – σταδιακά όμως εξελίσσεται σε μια απολύτως ψυχαναγκαστική πρακτική, μιμούμενη τις διακριτικές ψυχώσεις του ίδιου του Άλεξ που όσο προχωράει η ταινία ξετυλίγει μια σειρά από ξαφνικά όλο και πιο αναγνωρίσιμες και ευδιάκριτες ανησυχητικές OCD συμπεριφορές.

Ευχάριστη, ρουτινιάρικη, κωμική όσο και η ίδια η ζωή και σε στιγμές το ίδιο αλλόκοτη και κρυφά στενάχωρη, όπως και η αγαπημένη σουρεάλ επιζήσασα ατυχήματος στο δωμάτιο που κρύβει τις φριχτές ουλές από τα εγκαύματα της πίσω από μια παιδική  μάσκα λαγουδάκι.

3.5/5

ΑΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ο (άξια! άξια! βραβευμένος στο Σαν Σεμπαστιάν) Αντώνης Καφετζόπουλος είναι ο Σωτήρης, μπαφιασμένος ανακριτής σε κατάσταση προσωπικής κρίσης ο οποίος βαρέθηκε να καταδικάζει τους φουκαριάριδες που περνάνε καθημερινά από το γραφείο του και αποφασίζει να γίνει “δίκαιος”, ακόμα και αν χρειάζεται να κάνει λίγο τα στραβά μάτια όποτε (συχνά) η δική τ