Μήδεια

15:52 8/9/2011 - Πηγή: Mixtape

“Γιατί τα σκότωσες μωρή γυναίκα τα παιδιά;”Είναι έγκλημα πάθους ή λάθους; εκδίκησης, παράνοιας, βαρβαρότητας, υπερηφάνειας, αντίδρασης ή αδιεξόδου;Η Μήδεια, η βάρβαρη πριγκίπισσα της πλέον ξεχασμένης στο παρελθόν Αργοναυτικής εκστρατείας, κατασκηνωμένη έξω από την Κόρινθο μαθαίνει τα νέα ότι ο καλός της, πατέρας των παιδιών της, άντρας και κουβαλητής της και δεινός πάλαι πότε πολεμιστής Ιάσονας, για τον οποίο θυσίασε και φόνευσε καταγωγή και φαμίλια, ετοιμάζει πίσω από την πλάτη της άλλο γάμο με την κόρη του βασιλιά

της Κορίνθου Κρέοντα. Προδομένη, ατιμασμένη και φοβούμενη για την τύχη των παιδιών της (κ ίσως και λίγο σαλεμένη, ίσως) ετοιμάζει σχέδιο εκδίκησης υπερπαραγωγή. κωλοσούρνεται ταπεινά στα πόδια του βασιλιά που έρχεται να την εξορίσει, για μια (θανάσιμη) μέρα παράταση χάριτος. Γλύφει και μανουβράρει τον έτερο βασιλιά Αιγέα για την ασφαλή απόδραση της και τον Χορό των γυναικών της Κορίνθου για την σιγή τους. Και μετά την αναμέτρηση της με τον αφελή και στα μάτια της προδότη της καρδιάς και τιμής της Ιάσονα, καταλήγει σε ένα ιστορικά ξεκληρισματικό για αυτόν ντόμινο φόνων που τον αφήνουν χωρίς νύφη, πεθερό και – πιο ανάθεμα για την Μήδεια – τέκνα.Η πορεία της Μήδειας αυτή την ημέρα, από τη στιγμή που μαθαίνει τα νέα του γάμου μέχρι την παιδοκτονία είναι προδιαγεγραμμένη στη σκηνή από την αρχική είσοδο του θιάσου στο αρχαίο θέατρο. όλοι οι χαρακτήρες που θα συναντήσει η Μήδεια, όλη η δομή και ο σκελετός του έργου, παρατεταγμένοι από το σκηνοθέτη γύρω από την ορχήστρα, ακίνητοι βουβοί θεατές του δράματος, ηθοποιοί και πιόνια σε ένα έργο μέσα στο έργο που περιμένουν ο καθένας τη σειρά του να περάσει στη δράση και να παίξει το ρόλο του στην τραγική ιστορία, ίσοι υπεύθυνοι στο φόνο.Την χάσαμε την Αμαλία Μουτούση στις παραστάσεις της Επιδαύρου αλλά την προλάβαμε το Σάββατο στην τελευταία παράσταση της φετινής παραγωγής, στο Ηρώδειο. Η Μουτούση μεταμορφώνεται σε μια Μήδεια… αναπάντεχη. Παίζει με κάθε ίντσα του σώματος της και κάθε έκφραση του προσώπου της, κάθε ανέβασμα και κατέβασμα του τόνου της φωνής της αφοσιωμένα στην ιδιότυπη αυτή εκδοχή της Μήδειας του σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα. Μια Μήδεια που δεν δείχνει καθαρή πανουργία, δεν έχει εξάρσεις μοχθηρίας, δεν γίνεται ποτέ η αλλοπρόσαλλη, έξαλλη, μαινόμενη λέαινα που θα μπορούσε να εξηγήσει τις αποτρόπαιες πράξεις της. είναι αληθινά βάρβαρη, ξένη, και αποδεικνύει την διαφορετική της καταγωγή και ανατροφή με κάθε κίνηση και μουδιασμένη αντίδραση. Και μοιάζει ολίγον τι “όχι όλη εδώ”, αν με πιάνετε, και ίσως είναι, ή ίσως ούτε εμείς την καταλαβαίνουμε πραγματικά.Η Μήδεια του Αντύπα είναι τόσο ήρεμη, στωική, παράξενη, αλλόκοτη και αλλόκοσμη, και σοκάρει με την αντίθεση της στο αναμενόμενο. Προκαλεί περισσότερο από κάθε άλλη εκδοχή τον θεατή να σταματήσει και να σκεφτεί και να προσπαθήσει να μπει στο πετσί της, να καταλάβει τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης με αυτήν την επιλογή. Δείχνει μια μάνα πραγματικά παρατημένη στην δύναμη της μοίρας της και της ανατροφής της και του ηρωικού κώδικα, να αντιδικεί με