Ο Ήχος του 2013, Μέρος 1ο

11:09 19/12/2013 - Πηγή: Mixtape

Η συντακτική ομάδα του mixtape.gr ξαναπέφτει στην λακούβα με τις λίστες, ψήφισε τα αγαπημένα της albums, και παρουσιάζει τα 30 “καλύτερα” albums για το 2013.

Για την ιστορία να πούμε ψηφίστηκαν συνολικά 182 albums από 17 συντάκτες-τριες και η κατάταξη ορίστηκε συνυπολογίζοντας τόσο την βαθμολογία αλλά και τον αριθμό εμφανίσεων του κάθε album στις επιμέρους προσωπικές λίστες.

Ξεκινάμε με τις θέσεις 30 έως 15 ενώ στο τέλος αφού φτάσουμε στην κορυφή, θα αναφέρουμε και 5 ακόμα “προσωπικά κολλήματα” από κάθε συντάκτη που δεν χώρεσαν στην 30άδα, και βασικά θα σας προτείναμε εκεί

να δώσετε λίγο παραπάνω προσοχή, αφού κρύβονται πολλά διαμαντάκια που αξίζει να εξερευνήσετε.

Ο ήχος του 2013 λοιπόν…

30
Mazzy Star – Seasons of Your Day
(Rhymes of an Hour Records)

Η επιστροφή των Mazzy Star , 17 ολόκληρα χρόνια μετά το Among my Swan του 1996, μοιάζει με συνάντηση με τον παλιό διπλανό σου στο σχολείο , όπου παρ΄ότι μπορεί να έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ειδωθήκατε , εντούτοις , η αίσθηση είναι ότι ο χρόνος έχει “παγώσει” σε εκείνες τις εποχές… Tο Seasons of Your Day είναι γεμάτο από τις απλές , αλλά όμορφες folk / rock κιθαριστικές μελωδίες του David Roback και την υπνωτικά αιθέρια φωνή της Hope Sandoval , οι οποίοι δούλευαν όλα αυτά τα χρόνια τα κομμάτια του δίσκου παρέα με μια πλειάδα εκλεκτών μουσικών όπως ο σπουδαίος μουσικός της βρετανικής folk Bert Janch , που μας άφησε το 2011 . [Γιάννης Περδίκης]

29
Nils Frahm – Spaces
(Erased Tapes)

Έπειτα από την ατυχή συγκυρία του τραυματισμού του στο χέρι που καταγράφηκε ηχητικά (με σπασμένο αντίχειρα) στο μελαγχολικό περσινό Screws, ο Nils Frahm συγκέντρωσε και διηύθυνε στιγμιότυπα από συναυλίες της τελευταίας διετίας. Τα σαγηνευτικά θέματα – από πληκτροφόρα όργανα και αναλογικά εργαλεία – που καταθέτει στο Spaces ηχούν απλά και συνάμα πολυσύνθετα αναδεικνύοντας την οξυδέρκεια του Frahm. Κλασικές μουσικές καταβολές και ηλεκτρονικές επεμβάσεις συγκροτούν ένα σύνολο που καθηλώνει με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του. [Παναγιώτης Σταθόπουλος]

28
King Krule – 6 Feet Beneath the Moon
(XL/True Panther Sounds)

Ο πιτσιρικάς Archy Marshall τράβηξε πολλά βλέματα πάνω του με την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ. Παρέα με τον Mount Kimbie έδωσε φωνή στο αδιέξοδο της βρετανικής νεολαίας και φαντάζει ως ένας Billy Bragg του σήμερα, αν εκείνος είχε μεγαλώσει με ska και dub ήχους αποκλειστικά. Στον δίσκο παρατηρείται μια μουσική επανάληψη και κάποιοι στίχοι δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους. Αλλά και μόνο για το ‘day jobs make you dead inside, you spend your evenings trying to find a different life” του κομματιού ‘Easy Easy‘, ο King Krule δείχνει έτοιμος για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον. [Χάρης Πολονύφης]

27
Kanye West – Yeezus
(Roc A Fella/Def Jam)

Ιδιοφυής δημιουργός αριστουργημάτων ή ξεπερασμένος mainstream απατεώνας; Ο Kanye West – ξεκάθαρα ο σημαντικότερος hip hop παραγωγός της γενιάς του «σαμποτάρει» θα έλεγε κάποιος τον εαυτό του με εκκεντρικές εμφανίσεις, δηλώσεις και πράξεις, όμως ταυτόχρονα συνεχίζει να αφήνει πίσω του έργο, μεγαλοπρεπέστατο και εντυπωσιακό, μακριά από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες. Και τέλος πάντων, όταν το τελευταίο δημοσιευμένο κείμενο του Lou Reed πριν το θάνατό του είναι μια αποθέωση του “Yeezus”, κάτι θα ήξερε ο μεγάλος. [Ηλίας Πυκνάδας]

26
Nine Inch Nails – Hesitation Marks
(Columbia)

Αυτά με το “διαλύουμε και ουτε πέντε χρόνια μετά επανσυνδεόμαστε” δεν μου αρέσουν εμένα. Γι’ αυτό και οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα χαμηλές αλλα ο Reznor με διέψευσε περίτρανα βγάζοντας το πιο συνεκτικό (και καλύτερο ίσως) άλμπουμ των Nine Inch Nails από το The Fragile και δώθε. Ενίοτε παραείναι καλοφτιαγμενο/καλογυαλισμένο (όποιος θέλει τον τραχύ Trent των 90s ας γυρίσει εκεί) αλλα η στροφή προς έναν πιο ηλεκτρονικό, ρυθμικό ήχο (κάπου διάβασα EBM – τεράστια υπερβολή φυσικά) αποδίδει τα μάλα. [Λευτέρης Κουσίδης]

25
Nils Petter Molvær & Moritz Von Oswald – 1 / 1
(EmArcy)

Και χωρίς να είχες ακούσει ούτε νότα, το έλεγες και “σιγουράκι” δεδομένου του μεγάλου ειδικού βάρους των δύο συνεργαζόμενων μουσικών. Το αποτέλεσμα; Ακόμα καλύτερο αφού η “συνομιλία” μεταξύ της βερολινέζικης minimal (dub) techno του γερμανού παραγωγού και της future jazz του νορβηγού τρομπετίστα (ίσως ότι πιο κοντινό έχουμε σήμερα ως αναφορά στον Miles των 70s και 80s χάρις στον βουτηγμένο στα εφφέ ήχο του οργάνου του) αποδίδει, παρά τον φαινομενικά “μινιμαλιστικό” σε πρώτο επίπεδο χαρακτήρα της, διαρκώς νέους καρπούς στις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. [Λ.Κ.]

Click here to view the embedded video.

24
Arctic Monkeys – AM
(Domino)

Όσο ο Alex Turner ωριμάζει, τόσο το εκτόπισμα των Arctic Monkeys θα μεγαλώνει εδραιώνοντας τη θέση τους στις σημαντικότερες μπάντες της Μεγάλης Βρετανίας σήμερα και θέτοντας παράλληλα σοβαρή υποψηφιότητα για τη μεγαλύτερη rock n’ roll μπάντα στο Νησί στα χρόνια που έρχονται. Οι “καλές παρέες” -βλ. Josh Homme- δίνουν στο ΑΜ την έξτρα δυναμική που χρειαζόταν για να γίνει το καλύτερο άλμπουμ των Arctic Monkeys και ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. [Κώστας Καραμιχάλης]

Click here to view the embedded video.

23
Foxygen – We Are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic
(Jagjaguwar)

Σίγουρα ο ήχος των Foxygen δεν διεκδικεί ακριβώς δάφνες πρωτυπίας, αντίθετα μάλιστα εάν υπήρχε βραβείο για τον δίσκο που ακούγεται πιο ρετρό φέτος θα ήταν μέσα στα φαβορί. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόκειται όχι απλά για έναν όμορφo αλλά για έναν απολαυστικό δίσκο, με αξιοσημίωτη συνοχή και χωρίς διακυμάνσεις στην ποιότητα των τραγουδιών. [Βίκυ Στρατάκη]

22
Chelsea Wolfe – Pain Is Beauty
(Sargent House)

Ο τίτλος του δίσκου φανερώνει το δράμα και την ένταση που επιθυμεί να υποβάλλει στον ακροατή του. Σίγουρα η Chelsea Wolfe εξελίσσεται και εμπλουτίζει τον ήχο της ξεπερνώντας το στερεότυπο της “σκοτεινής ιέρειας”. Το τεράστιο φάσμα των επιρροών της (metal, synth, folk, r’n'b κλπ) λειτουργεί ενίοτε σαν δίκοπο μαχαίρι για τη συνοχή και τη φυσιογνωμία του άλμπουμ ενώ οι πιο “πιασάρικες” ποπ στιγμές του μάλλον δείχνουν το δρόμο για το μέλλον. [Β.Σ.]

21
Ghostface Killah – Twelve Reasons to Die
(Soul Temple)

Το Twelve Reasons To Die συνιστά ένα από τα απολαυστικότερα hip hop δημιουργήματα των τελευταίων ετών αποτελώντας σύμπραξη του Ghostface Killah και του παραγωγού Adrian Younge, κατά την οποία ο πρώτος ριμάρει και ο δεύτερος επιφορτίζεται με τη σύνθεση και την παραγωγή. Hip hop φρενίτιδα σε νουάρ αποτυπώσεις, με φόντο σπαγγέτι γουέστερν συνυφασμένα με την παρακαταθήκη του Morricone, ψυχεδελική σόουλ αντλούμενη από τα 60s/70s, ιταλικά θρίλερ αιματοκυλίσματος (giallo). Συστατικά που αναπτύσσουν τη μαφιόζικη ιστορία που σκαρφίστηκε ο Younge και η οποία μετουσιώθηκε και στην ομώνυμη σειρά κόμικ. [Π. Σ.]

20
These New Puritans – Field of Reeds
(Infectious Music)

Η πιο φιλόδοξη μουσικά μπάντα της Μεγάλης Βρετανίας με την κυκλοφορία του ‘Field of Reeds’ παίρνει επάξια την θέση της δίπλα στον Robert Wyatt και τους Talk Talk, ως συνέχεια αυτου του ήχου, με έναν δίσκο που φαντάζει κιόλας κλασικός. Συνθέσεις που όπως γράφτηκε και στο σύνολο του ξένου μουσικού τύπου ‘σε καλούν να τις κοιτάς από ψηλά και ταυτόχρονα να τις βιώνεις από μέσα’, τεχνοτροπίες που θυμίζουν world music (λόγω της έλευσης νέου μέλους από Πορτογαλία μεριά) και μια κατάσταση ονείρου που σε τυλίγει σιγά σιγά. Πραγματικά μπάντα με απεριόριστες δυνατότητες. [Χ.Π.]

19
Nick Cave and The Bad Seeds – Push The Sky Away
(Bad Seed Ltd)

Το Push The Sky Away είναι ο πρώτος δίσκος των Nick Cave and The Bad Seeds χωρίς την παρουσία του Mick Harvey (αποχώρησε το 2009) και ταυτόχρονα ο δίσκος εκείνος στον οποίο είναι τόσο εμφανής η συνεισφορά του Waren Ellis στη σύνθεση των κομματιών και στον ήχο της μπάντας . Σε αντίθετη μουσική κατεύθυνση με αυτή των Grinderman , τα σχεδόν 43 λεπτά του δίσκου κυλάνε μέσα σε μια διακριτική μελαγχολία και ένα ηχόχρωμα που παραπέμπει στα κινηματογραφικά scores που έχουν υπογράψει από κοινού οι Cave και Ellis . [Γ.Π.]

18
The Haxan Cloak – Excavation
(Tri Angle)

Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις εναν noise/drone/experimental δίσκο. Είναι τρομακτικά δύσκολο να φτιάξεις έναν δίσκο σαν το Excavation που να σε βυθίζει τόσο βαθειά στα σκοτεινά ηχοτοπία του ωστε να σου προκαλεί σχεδόν ψυχοσωματικά συμπτώματα κατά την ακρόαση του. Ο Bobby Krlic όμως το κατάφερε δημιουργώντας έναν δίσκο αναφοράς για το είδος. [Λ.Κ.]

17
Julia Holter – Loud City Song
[Domino]

Με το τρίτο της ηχογράφημα σε ισάριθμα έτη, η καλιφορνέζα Julia Holter «πιάνει» το εκφραστικό της ζενίθ. Αγναντεύοντας από το ίδιο παράθυρο το λυρισμό μιας μοντέρνας κλασικής μουσικής δωματίου, το λιτό ρομαντισμό του Debussy, τον φουτουρισμό της ambient electronica, την γλυκόπικρη μελαγχολία στο wall of sound και στα φωνητικά της ανεξάρτητης ονειρικής ποπ (από τα 80s και δώθε), το ψυχεδελικό άγγιγμα των τζαζ ενορχηστρώσεων, τη νοσταλγική αύρα των καμπαρέ. Αφεθείτε… [Π.Σ.]

16
Fuck Buttons – Slow Focus
(ATP Recordings)

Θα μπορούσα να συνοψίσω την εντύπωση που μου αφήνει κάθε φορά που ακούω το Slow Focus σε μία και μόνο λέξη: οργασμικό. Οι Fuck Buttons έβγαλαν το κορυφαίο μέχρι στιγμής album τους. Αν ήταν φυσικό φαινόμενο θα ήταν σίγουρα σεισμός. Δεν έχει τόση σημασία πόσο κοντά στο επίκεντρο του είσαι, σημασία έχει να είσαι στο range των ομόκεντρων κύκλων του ώστε να νιώσεις την απίστευτη δύναμή του. Από το θυμωμένο ‘Sentients’ μέχρι το’ The Red’ Wing αυτό το album σε παρασύρει χωρίς να είναι ούτε στιγμή εύκολο ή εύπεπτο, ανεβάζοντας (κι άλλο) το ντουέτο στην εκτίμηση μας. [Ευαγγελία Πανταζοπούλου]