Ο Μεσοπόλεμος των Κανιγκούντα

07:18 16/3/2012 - Πηγή: Mixtape

Όταν τελείωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος το κοινό αίσθημα ήταν ότι ο κόσμος των συστημάτων είχε γίνει κομμάτια. Έτσι οι άνθρωποι μπήκαν, χωρίς να το ξέρουν, στο Μεσοπόλεμο. Αυτό το χωρίς να το ξέρουν είναι ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι των κάθε είδους ανθρώπινων ιστοριών. Γιατί οι ιστορίες είναι θνητές (και γι’ αυτό συγκινητικές) ενώ η Ιστορία είναι αέναη. Η Ιστορία ξέρει. Εμείς σήμερα ξέρουμε: πολλοί από αυτούς που πανηγύρισαν το τέλος του “Μεγάλου Πολέμου”, θα ζούσαν και τη θύελλα ενός Δεύτερου, κάποια χρόνια μετά. Ή λίγο πριν, θα βίωναν τις συνέπειες ενός οικονομικού Κραχ.

Όμως εκείνοι δεν το ήξεραν. Δεν ήξεραν πως ζούσαν (σ)το Μεσοπόλεμο. Στο μέλλον κάποιοι θα ξέρουν και για τη δική μας τύχη. Εμείς μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες.

Στη νέα παραγωγή του Θιάσου Κανιγκούντα επιχειρούμε τις δικές μας εικασίες για τη μελαγχολία του σήμερα.

Αισθητικό μας παράδειγμα: Τα κλασικά φωτομοντάζ στις αφίσες της Ρώσικης Πρωτοπορίας.

Στη δική μας μυθοπλασία, αγνοημένα έργα ενός ελάσσονος πεζογραφικού λόγου (Α. Λευκός, Ν. Κατηφόρης, Ειρήνη Αθηναία, Στ. Ξεφλούδας) θα σταθούν με θάρρος δίπλα σε κείμενα της κυρίαρχης λογοτεχνικής μας παράδοσης (Σεφέρης, Θεοτοκάς, Τερζάκης, Μυριβήλης κ.α).

Η “μεσσιανική” φωνή του Α. Εμπειρίκου θα αντιμετωπίσει πολιτικούς λόγους του δικτάτορα Ι. Μεταξά. Κινούμενες εικόνες του τότε θα προσπαθήσουν να “βγουν” από το πανί. Πίνακες ζωγραφικής θα επιχειρήσουν, μέσω των ζωντανών σωμάτων των ηθοποιών, να γίνουν τρισδιάστατοι. Η μουσική θα πάρει φόρα απ’ το 1922, θα διατρέξει σχεδόν έναν αιώνα, για να φτάσει στο 2012. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών: ο άνθρωπος και οι ιστορίες του, μέσα στο στρόβιλο της Ιστορίας.

Η μυθοπλασία μας θα συντελεστεί σ’ έναν βιωματικό, αστικό χώρο: Την Οικία Κατακουζηνού στο Σύνταγμα. Στο σπίτι – μουσείο του ζεύγους Κατακουζηνού δεν στεγάστηκε μόνο η μεγάλη αγάπη του Άγγελου και της Λητώς (κι αυτό από μόνο του θα ήταν βέβαια αρκετό!), αλλά την ίδια στιγμή βιώθηκε η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η Τέχνη ήταν και παραμένει διαρκώς παρούσα: οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της “Γενιάς του ’30” διασκέδαζαν, διάβαζαν τα έργα τους, ανακάλυπταν το Θεόφιλο, μιλούσαν για τον υπερρεαλισμό και την ψυχανάλυση, πανηγύριζαν Νόμπελ καθισμένοι στους ίδιους καναπέδες που καθόμαστε εμείς, ανήσυχοι και αμήχανοι, σήμερα. Σ’ αυτόν το μοναδικό χώρο θα ζωντανέψει και ο δικός μας “Μεσοπόλεμος”. Εξάλλου και τώρα, όταν σταθείς στη βεράντα βλέπεις τα μεγάλα ή μικρά γεγονότα που συντελούνται στην Πλατεία Συντάγματος.

Λέμε πως το θέατρο συνομιλεί με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα όμως ήταν πάντα κατακερματισμένη. Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ. Ένα μεγάλο μέρος της είναι εικονικό: “αόρατες” αγορές που διευθύνουν το σύμπαν, υπόγειοι χρηματοπιστωτικοί πόλεμοι, διαδικτυακή ζωή, μιντιακοί κολοσσοί που κατευθύνουν υποδόρια και απόλυτα την ανθρώπινη βούληση. Όμως οι άνθρωποι έχουμε διαχρονικά την ανάγκη να ελέγξουμε το υλικό μας περιβάλλον για να αισθανθούμε ασφαλείς.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η πραγματ