Οι Δούλες

09:41 18/11/2011 - Πηγή: Mixtape

Όταν λείπει η Κυρά, χορεύουν τα Δουλοπόντικα. Τι χορεύουν δηλαδή, ξεσαλώνουν οι Δουλάρες. Ανεβαίνουν οι Δούλες του Ζαν Ζενέ στην Κεντρική Σκηνή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου Γιώργου Αρμένη με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Παπουτσάκη. Και εσύ τολμάς να πας, γιατί; 

Σχετικά καλό word of mouth, κλασικό γκουλτουροέργο που δεν είχες την τύχη να δεις παλιότερα, θέατρο εμπιστοσύνης με πάντα προσεγμένες επιλογές το του Γιώργου Αρμένη, έχεις και μια συμπάθεια στην Παπουτσάκη, χωρίς να μπορείς να καταλάβεις όμως ούτε το hate

ούτε και το hype. Κυρίως, ρημάδα περιέργεια.

Αρχίζει η παράσταση, μαύρη μαυρίλα τα σκηνικά, μόνο τα απαραίτητα αλλά απαραιτήτως λουσάτα έπιπλα μιας γαλλικής κρεβατοκάμαρας, λίγο ατσούμπαλα τα φώτα. Η Κατερίνα Παπουτσάκη, ΚΙΟΥΡΙΑ στο κρεβάτι, το τουπέ στο ταβάνι, ΚΡΑΚ η βεντάλια η κόκκινη της πουτανιάς, περιφέρεται σαν άλλη Τζάκι Κόλινς, βρίζει υπεροπτικά και ταπεινώνει την υποτακτική σε βαθμό φάρσας ή μαζοχισμού “Σολάνζ γλυκιά μου δούλα” και σκηνοθέτιδα Έφη Μουρίκη σαν σε φτηνό επεισόδιο Φώσκολου και όλα φαίνονται… άβολα. Υπερβολή, μπαναλιτέ, τσαπατσούλικος δραματισμός εκτός ορίων, φοράει και αυτό το αναθεματισμένο φαφούλικο βελουτέ υπερπαραγωγή φόρεμα που κολυμπάει πάνω της και — κάτσε. Χτυπάει το κουδούνι, ο συναγερμός της πραγματικότητας, οι γυναίκες παγώνουν, οι τόνοι πέφτουν, η “Κυρία” ξεντύνεται, βγάζει τα μπιζού, πιάνει τα μαλλιά της κότσο, ξαναφοράει την ποδιά της καμαριέρας, το αποψινό παιχνίδι των ρόλων μεταξύ των δυο αδελφών υπηρετριών τελείωσε, η αληθινή Κυρία γύρισε σπίτι.

Οι δύο αδελφές, η Κλαιρ και η Σολάνζ, οι Δούλες (πόσο κεφάτη μετάφραση του γαλλικού “Les Bonnes“, δηλαδή “The Maids“, οι Υπηρέτριες) περνάνε τα βράδια τους όταν λείπει η Κυρά τους σε παιχνίδια ρόλων. Αναλαμβάνει πάντα η μια το ρόλο της σκληρής Αφέντρας, και φορώντας τα ακριβά ρούχα και τα κοσμήματα και τα αρώματα και παίρνοντας το ξινό και σαδιστικό (και ερωτικό;) ύφος ξεφτιλίζει την άλλη, την Δούλα, την φτωχιά, την κακομοίρα, αποκαλύπτοντας έτσι κρυφές πληγές, σκληρή αγάπη και ερωτικό μίσος, ξεθυμαίνοντας κρυμμένες εντάσεις από την τυραννία της τάξης τους και αερίζοντας ανομολόγητα μυστικά και σχέδια: η Δούλα να δολοφονήσει την Κυρία. Αδιανόητο! Και όμως, αν το τολμούσαν στ’αλήθεια;

Το έργο του Ζαν Ζενε, εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία των αδελφών Παπέν, οι οποίες, εργαζόμενες ως υπηρέτριες, δολοφόνησαν το 1933 βάναυσα την κυρία τους και την κόρη της, προκάλεσε σούσουρο στο πρώτο του ανέβασμα στο Παρίσι του 1947 για την προβολή του και την με τον καυστικότερο τρόπο δραματοποίηση της έντονης δυσαρέσκειας της εργατικής τάξης και τον διακριτικό ερωτισμό του.

Διακριτικός ερωτισμός που στην σύγχρονη εποχή apparently μεταφράζεται σαν άκρατες, άβολα παρωχημένες λεσβιακές τάσεις στην ίσως αχαλίνωτη σκηνοθετική προσέγγιση της Έφης Μουρίκη. Το παιχνίδι των ρόλων εκτροχιάζεται και χάνει την επαφή του με την εσωτερική πραγματικότητα των ηρωίδων, έτσι χάνονται και οι ίδιες μέσα στις καρικατουρίστικες τους μανιέρες αντί να αποκ