Προμηθέας Τοπίο ΙΙ | Jan Fabre @ Παλλάς

21:08 20/11/2011 - Πηγή: Mixtape

Ο τραγικός ήρωας του Αισχύλου ταξιδεύει μέσα από έναν ωκεανό συμβολισμών σε ένα υπερθέαμα -με την απόλυτα κυριολεκτική έννοια του όρου- που βγάζει κάθε φετιχιστή ασπροπρόσωπο.

Και όταν μιλάμε για κυριολεκτική έννοια το εννοούμε 100%. Και όσον αφορά στο τεχνικό κομμάτι της παραγωγής και όλων όσων συνέβησαν backstage για να γίνει πραγματικότητα αυτή η performance έκαναν το θέαμα να ανήκει στην κατηγορία υπερπαραγωγή αλλά και όσον αφορά στα όσα είδαμε πάνω στη σκηνή, όπου συγκεντρώθηκαν όλα τα στοιχεία αυτού που ονομαζόταν

υπερθέαμα εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα. Δηλαδή: φωτιές, νεράιδες και μάγους (στην σύγχρονη εκδοχή τους), κόσμο που καταπίνει φωτιές, αλλά και αληθινό νερό, εξαφανίσεις, παρελάσεις, φωτιστικά τρικ (και ξηρό πάγο, επίσης, που δεν τον είχαν στα παλιά τα χρόνια εκείνα αλλά και τεράστιες ποσότητες άμμου). Και μαζί με αυτά και πολλή λαγνεία, πολύ γυμνό (ούτε το ένα χιλιοστό δεν θα έβλεπε κανείς σε θέαμα του 19ου αιώνα) και πολλούς πολλούς συμβολισμούς. Που μας μιλούσαν για ένα και μόνο ζήτημα: την ματαιότητα των πράξεων αυτής της καταραμένης σύγχρονης κοινωνίας του τίποτα. Α, ναι, και για το σεξ.

Προτού ξεκινήσει η αναζήτηση της τραγικότητας του ανθρώπου μέσα από την τραγικότητα του Προμηθέα, αυτού του “επαναστάτη χωρίς αιτία” που έκλεψε τη φωτιά από τους Θεούς για να την χαρίσει στους ανθρώπους, αποχαιρετά ο Jan Fabre μία από τις σημαντικότερες πτυχές του σύγχρονου δυτικού κόσμου, την ψυχολογία. Απαρνείται κάθε ερμηνεία για τη συμπεριφορά των ηρώων του που θα μπορούσε να προκύψει από την ψυχολογία και με ένα fuck you Freud (και πολλοί ακόμα) πάει παρακάτω.

Τι ακριβώς συνέβη, όμως, πάνω στη σκηνή όπου έστησε το υπερθέαμά του ο Βέλγος καλλιτέχνης Jan Fabre, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης τέχνης στην Ευρώπη; Λοιπόν, πάμε από την αρχή. Ο Προμηθέας, φυλακισμένος μακριά από τη Γη, βρίσκεται δεμένος καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ψηλά (φωτό) και, μπροστά του συμβαίνουν όλα όσα μπορεί να φανταστεί καλλιτέχνη νους και ακόμα περισσότερα.

Άφθονο σεξ, σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, διονυσιακά όργια, τσιφτετέλια αλλά και Hare Krishna από τους ηθοποιούς ντυμένους κουνελάκια με το κορμί τους βαμμένο μαύρο (αναφορά και homage στο Playboy) και ειρωνικά σχόλια για τον Χίτλερ. Και σεξ. Μην ξεχνάμε το σεξ.

Γενικώς η σκηνή είναι μονίμως ένα πολυπληθές μέρος με πολύ κόσμο σε διάφορα σημεία της, να κάνει ο καθένας τα δικά του, λουσμένος σε εντυπωσιακά φωτιστικά τρικ και υπό τον ήχο εξαιρετικής μουσικής που οδηγείται, ενίοτε, σε άλλοτε γεμάτες ένταση και άλλοτε γεμάτες χιούμορ μουσικές εξάρσεις. Και οι χορευτικές σκηνές είναι οι πιο καλοκουρδισμένες της, σε γενικές γραμμές, όχι ιδιαίτερα οργανωμένης κίνησης των πολλών ηθοποιών στη σκηνή.

H avant garde εκδοχή της τραγωδίας του Αισχύλου, πάντως, από τον Jan Fabre μας έκανε να πιστέψουμε πως αυτό που, στην πραγματικότητα, δεν ήθελε ο Δίας να έχουν στην κατοχή τους οι θνητοί δεν ήταν η φωτιά αλλά οι χαρές του σεξ. Αυτής της φωτιάς, δηλαδή. Come on