Σιγά τα Αίματα ή Oresteia, the Next Generation

12:45 27/3/2012 - Πηγή: Mixtape

Αθάνατη (αρχαία) ελληνική οικογένεια. Η Μαμά, παρτόλα, ντίβα και κακίστρω, η Θεία ΠΙΟ παρτόλα, ΠΙΟ ντίβα, ΠΙΟ πιο δεν έχει, οι Κόρες ή αγάμητες ή γαμημένες, ο Γιος πέρα βρέχει, ο Πατέρας βρέχει φωτιά στη στράτα του και στα στρατά του, όλοι μαζί singing in the rain, και μές σ’αυτη τη βάρκα είναι μοναχή και η Ερωμένη του μπαμπά που έρχεται για να δέσει το έπος.

Πιο πολύ Addams παρά Atreides Family, οι καβαλιέροι της Σπείρας φοράνε τα κυριλέ τους σμόκιν και αναλαμβάνουν τους ρόλους ενός άλλου θεατρικού θιάσου που προβάρει το κλασσικό χιτάκι σε κάτι πιο ποπ

και βαριετέ, συχνά πυκνά ξεφεύγοντας στα δικά τους υπέροχα κωμικά tangents και δίνοντας την νοστιμάδα της κλασσικής τους συνταγής στα γεγονότα του πρώτου μέρους της Ορέστειας. Ίσως ο Αισχύλος να μην το οραματιζόταν ακριβώς τόσο “Λάμψη” το εργάκι του όπως το διασκευάζουν εδώ μουσικοχορευτικά ο Άκης Δήμου με την Αθανασία Καραγιαννοπούλου και τον Σταμάτη Κραουνάκη, αλλά σίγουρα θα έκλαιγε κι αυτός από τα γέλια στην θέα των μοντέρνων περιπετειών του Αγαμέμνονα, της Κλυταιμήστρας, του Ορέστη και των λοιπών τέκνων.

Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή, αν και τόσο “ποιητικά πειραγμένη” εδώ που δεν τρέχει λόγος να αγχώνεστε και να μην την θυμάστε: ο βασιλιάς Αγαμέμνων έχει εγκαταλείψει την οικογενειακή στέγη για πόλεμους και κρεβάτια ξένα στας Τροίας, η Κλυταιμνύστρα όμως δεν είναι καμιά Πηνελόπη-παρθενόπη να περιμένει καρτερικά και να πλέκει-ξεπλέκει τη φανέλα του στρατιώτη. Περνάει τα χρόνια (που όμως δεν περνούν από πάνω της, μόνη της βάφει τις ρυτίδες, από άποψη) να κυλιέται στη λάσπη με τον εξάδελφο Αίγισθο (βλ. τον Γεωργούλη της περιόδου) και να σκαρώνει το φόνο του ξενιτεμένου με το άλλο το τσόλι-πάει-το-βασίλειο, την αδελφή της την καράβια-σέρνει-άρα  Ελένη.

Δηλαδή, ο Θανάσης Καραθανάσης, τόσο άντρας (και τόσο βλάχος/γάβρος σαν ρόλος) που τραγουδά και την άρια ζεϊμπέκικο και τόσο επικός που μιλάει με την δική του ηχώ, ο Χρήστος Μουστάκας μεταμορφωμένος (εντυπωσιακά με όλη του την αύρα) αρχικά σε ταπεινό πλην τίμιο κερατσινιώτη θέσπιο που με τη σειρά του ελευθερώνει όλο το εσωτερικό μεγαλείο και αυτή τη βασιλική γκάβλα και το δέος βρε παιδί μου που σημαίνει Κλυταιμνύστρα, και ο Jerome Kaluta στην πιο αναπάντεχη και φαρσική Μπλακ-ιζ-Μπγιούτιφουλ Ελένη (άρπαξε λίγο στο γκρίλ μετά την τελευταία παρ-τούρ από Αφρική), με ένα τόσο στρέητ γυναικείο παίξιμο και αναδεικνύοντας κλασάτα τα πιο ευτελή κωμικά τρικ.

Kαι όταν πια γυρίζει ο Βασιλιάς (το’χουμε ως εδώ;) σέρνοντας ξοπίσω λάφυρο την λαθραία μαιτρέσσα, μάντισσα-ταρό-φλυτζάνι-υδρία, Κασσάνδρα, η θα’θελε Χήρα βάζει μπρος το σχέδιο ενώ η κοράκλα της και άλλη οχιά (μα που έμοιασε αυτό το παιδί) κουρελού γεροντοκόρη και την-λες-και-ανοργασμικιά Ηλέκτρα παρακινεί τον λίγο βλαμμένο, λίγο μπαμπάκια, λίγο μην-το-πούμε-Νίκο-Κουρή, αδελφό της Ορέστη να μητροκτονίσει μπας και δουν καμια αιωνία μέρα και αυτοί σαν οικογένεια. Και μαζί και η αδικόθυσιασμένη Ιφιγένεια, για τους φίλους και το κοινό Φιφή που τους παραστράτισε λίγο προς Τότο-Αγα