Στο Μαχαγκόνι καπιταλιστές μου, στο Μαχαγκόνι

14:06 17/3/2012 - Πηγή: Mixtape

Show me the way to the next whisky bar. Oh, don’t ask why.

Το διάσημο Alabama Song με τα δεκάδες covers έκανε μία από τις πρώτες του εμφανίσεις στην όπερα Η Άνοδος και η Πτώση της Πόλης του Μαχαγκόνι του Bertolt Brecht με τη μουσική, φυσικά, του Kurt Weill τραγουδισμένο από την πόρνη Jenny.

Η όπερα γράφτηκε το μακρινό 1927 και ολοκληρώθηκε το 1929 από έναν ιδιαίτερα στρατευμένο καλλιτέχνη που μέσα από το έργο του ήθελε να πατάξει τα κακώς κείμενα γενικώς και τον καπιταλισμό ειδικώς και, για να το πετύχει, στη

συγκεκριμένη περίπτωση επιστράτευσε τον καλύτερο σαρκασμό του. Η όπερα του Brecht και του Weill είναι ένας non stop σαρκασμός και σάτιρα απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα. Εμπνευσμένη από τα τρωτά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που επρόκειτο σε λίγα χρόνια καταρρεύσει δίνοντας τη θέση της στο ναζισμό φυσικά απαγορεύτηκε στη Ναζιστική Γερμανία και δεν παρουσιάστηκε μέχρι τα 60’s ξανά.

Το στρατευμένο έργο του Brecht θα μπορούσε να θεωρηθεί πολύ γερασμένο από πολλούς αν δεν μας αφορούσε τόσο πολύ σήμερα. Αλλά τόσο το πιο επίκαιρο από ποτέ θέμα του όσο και η εκπληκτικά σύγχρονη σκηνοθεσία των Καταλανών Fura dels Baus έκαναν την παράσταση μια από αυτές που θα καταχωρηθούν στο top10 του 2012. Η σκηνοθετική άποψη των  Άlex Ollé και Carlus Padrissa των Fura dels Baus (που έγιναν διάσημοι από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης και τους έχουμε δει ξανά στην Αθήνα το 2009, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με την παράστασή τους Μπορίς Γκοντουνόφ) αποδεικνύει περίτρανα πως χρειάζεται φαντασία και δημιουργικότητα και πολύ θάρρος για να μετατραπεί σε ολοκαίνουργιο και ολόφρεσκο κάτι, εκ των πραγμάτων, παλιό.

Τόσο η κεντρική ιδέα όσο και τα σκηνοθετικά ευρήματα της σύγχρονης αυτής εκδοχής της όπερας του Brecht και του Weill εξυπηρετούν 100% το έργο και μας κάνουν να βγάζουμε το καπέλο στους σκηνοθέτες του.

Μια πόλη χτισμένη από σκουπίδια (του καταναλωτισμού, μια που οι σκηνοθέτες της παράστασης βάσισαν την ιδέα τους στο γεγονός πως κάθε κάτοικος του σύγχρονου δυτικού κόσμου συγκεντρώνει 7 τόνους σκουπίδια τον χρόνο) στο εντυπωσιακά καλαίσθητο σκηνικό του Alfons Flores. Μια πόλη όπου κατοικούν ανθρώπινα σκουπίδια τυχοδιώκτες, δολοφόνοι, μαστροποί και πόρνες, οι εξαθλιωμένοι του συστήματος, όλοι εκείνοι που σύντομα θα στραφούν όλοι εναντίον όλων. Μια πόλη όπου το αλκοόλ ρέει άφθονο, όπως και το φαγητό αλλά και το σεξ φυσικά. Ένας σωστός παράδεισος. Για όσους έχουν λεφτά. Γιατί μπορείς να τα έχεις όλα αλλά κινδυνεύεις να χάσεις ακόμα και την ίδια σου τη ζωή αν δε διαθέτεις χρήμα. Γιατί σε αυτή την πόλη όπου ο νόμος είναι η διαφθορά και το καθεστώς η τρυφηλότητα το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει κανείς είναι το να μην έχει χρήματα.

Ορισμένες από τις μικρές λεπτομέρειες της παράστασης που ξεχωρίσαμε γιατί ανέδειξαν τη σατιρική διάθεση της όπερας Η Άνοδος και η Πτώση της πόλης του Μαχαγκόνι.

Τα πόδια των ιερόδουλων που μεταμορφώνονται σε κύματα της θάλασσας στη φαντασιωσική επιστροφή του Ji