Συναρπαστικά Άλμπουμ της Παραγνωρισμένης Εγχώριας Παραγωγής 2010-12

12:27 15/12/2013 - Πηγή: Mixtape

Συναρπαστικά άλμπουμ από την εγχώρια παραγωγή, που εκδόθηκαν μεταξύ 2010 και 2012, αναζητούν ακροατές. Στήστε αυτιά…

Σε μια χρονική ακολουθία (2010-12) που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί – αν δεν έχει ήδη – «Η Τριετία που βάθυνε η Οικονομική (και λοιπή) Κρίση», η καλλιτεχνική δημιουργικότητα στη χώρα μας δεν κλυδωνίστηκε. Βάδιζε σταθερά και αποφασίστηκα, λαμβάνοντας τα μηνύματα του εν γένει περιβάλλοντος και μετουσιώνοντας αυτά ενίοτε σε εγχειρήματα με στιβαρό λόγο. Εξακολουθεί, δε, να βρίσκεται στο πλάι μας σαν πάντοτε, κι εκεί θα μείνει (όσο επικό κι αν ακούγεται), συνιστώντας αναπόσπαστο

στοιχείο της καθημερινότητας δημιουργών και αποδεκτών των έργων τέχνης. Εξάλλου, δεν επιτάσσουν μόνο τέτοιες δυσχερείς κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις την ύπαρξη εστιών πολιτιστικής συνεισφοράς.

Επικεντρώνοντας, τώρα, την προσοχή μας στις εγχώριες μουσικές καταθέσεις που έδωσαν διαφορετική μορφή στην πραγματικότητά μας από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκαν, κάπου μεταξύ της έναρξης της τρέχουσας δεκαετίας και του περασμένου έτους (2012), σας παραθέτουμε ορισμένες από εκείνες που δεν προβλήθηκαν σε βαθμό ανάλογο της αξίας, του αντίκτυπου και των προεκτάσεών τους. Προτού ανασκοπήσουμε μουσικά και το τρέχον έτος, εστιάζοντας τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια πρώτη απόπειρα καταγραφής τέτοιων «περιπτώσεων» και το ξεκινήσαμε ως ιδέα από κοινού με τον Κώστα Καραμιχάλη. Εντούτοις, υποχρεώσεις και κακοτοπιές δεν επέτρεψαν στον Κώστα να συμβάλει στην πραγματοποίησή του, αλλά ο ίδιος ήδη ετοιμάζει ένα δεύτερο μέρος του (στο οποίο ελπίζω να βοηθήσω κι εγώ).

RASKOLNIKOV’S DREAM- Urban Legend
[2010, Ανεξάρτητη Κυκλοφορία]

Ως ηχογραφήμα που θα έπρεπε να μνημονεύεται για την αποτελεσματικά ευρύτατη ηλεκτρονική του ματιά, το Urban Legend του εγχώριου παραγωγού Raskolnikov’s Dream (γνωστός και ως Στυλιανός Καμπάκης), ζει μέσα σε έναν μελωδικό αναβρασμό από αναλογικές και ψηφιακές συχνότητες. Οι καθηλωτικές συνθέσεις αυτού διακρίνονται για τη δωρική τους ισχύ, αφού εκφράζουν ένα δραματικό σθένος με λιτό μα συγχρόνως μεγαλοπρεπή τρόπο, αποπνέοντας ένα καλαίσθητο λυρισμό που αγκαλιάζει με υπέροχη κομψότητα κάθε electro-ροή.

O εκ συμπρωτεύουσας ορμώμενος Raskolnikov’s Dream προβαίνει σε αυτόνομες καλλιτεχνικές δηλώσεις, στις οποίες εναρμονίζει ελεγειακά (πλαστικά) έγχορδα, δυστοπικά πλήκτρα, φουτουριστικούς βόμβους, σπασμένους ρυθμούς και επίμονες μπασογραμμές. Στις απόπειρές του αυτές, καταδεικνύεται η εξοικείωση του με ποικίλες φόρμες ηλεκτρονικών προσανατολισμών, που εκκινούν από δαιδαλώδεις techno εκτάσεις (βλ. Aphex Twin) και υβριδική μελωδικότητα (βλ. Plaid), «κοινωνώντας» από το κλασικίζον όραμα του Clint Mansell, για να προσεγγίσουν ένα δυσοίωνο ambient αποτύπωμα (βλ. Future Sound Of London), μια «οργανική» πολυφωνία (Amon Tobin είσαι εδώ;), αλλά και τη νοσταλγική downtempo θέρμη των Boards Of Canada. Μπείτε…

WAXING GIBBOUS – Waxing Gibbous
[2011, Ανεξάρτητη Κυκλοφορία]

Μέσα από διαδικτυακές βόλτες, ελάχιστες πληροφορίες και αναφορές θα ανακαλύψει κανείς σχετικά με το αθηναϊκό τρίο των Waxing Gibbous. Κι αυτό οφείλεται τόσο στο γεγονός ότι το εν λόγω σχήμα επέλεξε να κοινοποιήσει τα απολύτως απαραίτητα για την δραστηριότητά του, όσο και στην αμέλεια που δείχνουμε σαν μουσική κοινότητα ως προς την αποτύπωση των όσων συμβαίνουν στα καθ’ ημάς δρώμενα.

Η ακρόαση του φερώνυμου δίσκου του, πείθει πως η περίπτωση τούτου του ροκ συγκροτήματος από την πρωτεύουσα χρήζει τουλάχιστον προσοχής. Είτε εστιάσεις στο γεγονός ότι πλησιάζουν με ελκυστικό (προς τους ακροατές) lo-fi τρόπο ορισμένες από τις τραχιές εκφάνσεις του αμερικανικού κιθαριστικού ήχου από τα 80s και δώθε (με προτίμηση, ας πούμε, σε Slint και Kyuss), είτε απλώς αφεθείς σε ένα αιχμηρό μπαράζ λόγου και φωνητικών, διεισδυτικών – ψυχεδελικών και ογκωδών – riffs από κιθάρα, και ρυθμολογίας που ποθεί διακαώς τη λύτρωση. Σε ένα σετ οκτώ κομματιών που λειτουργεί εύστοχα σε άνευ στίχων συνθήκες καθώς και σε ευθεία τραγουδοποιία, καλύπτοντας έτσι ποικίλες ανάγκες. Η… σειρά σου, λοιπόν, να το ανακαλύψεις, αν δεν το έχεις ήδη κάνει.

SISTER OVERDRIVE – Retroversion: Selected Recordings 2001-2004
[2010, Memoryformat]

Αποτελώντας την εκφραστική οδό για τις ηχητικές περιπλανήσεις του Αθηναίου Γιάννη Κοτσώνη, το «σχέδιο» Sister Overdrive παραμένει ενεργό και δραστήριο από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, παράλληλα με την καλλιτεχνική επιμέλεια που αυτός επιφυλάσσει για τον αυτοσχεδιαστικό χώρο της Knot Gallery. Κι από την πρωτόλεια δομή των ιδεών του στο ντεμπούτο του Manichope Sessions, κατέληξε σε τούτο εδώ το συναρπαστικό αλισβερίσι ακουστικών και ηλεκτρονικών συστατικών. Ένα σύνολο επιλεγμένων ηχογραφήσεων της τριετίας 2001-2004, που ευτυχώς είδε φως το 2010.

Εκτεινόμενο από τις ενδοσκοπικές ambient κλιμακώσεις οργάνων και ηλεκτρονικών υποστηριγμάτων, έως τις ανακατατάξεις σε ελισσόμενους ρυθμούς και μοτίβα που ακουμπούν σε «περιοχές» οι οποίες στιγμάτισαν τις 90s ημέρες της Warp Records, το Retroversion ρίχνει παράλληλα ματιές σε drone, post-rock και εν γένει αυτοσχεδιαστικά έργα (από το 6 των Supersilent μέχρι τις κυκλοφορίες του Fennesz). Συνιστά ένα αποτέλεσμα, που δεν άπτεται του γούστου και της αισθητικής μιας δήθεν ελίτ ηλεκτρονικάριων ακροατών. Απεναντίας, βρίσκει χώρο και τρυπώνει στον εσώτερο εαυτό όσων επιζητούν νοερά ταξίδια. Αναφέρομαι σε εκείνα τα τερτίπια του μυαλού, που μας καθοδηγούν σε αλλιώτικα μέρη και ενεργοποιούνται κάθε που το ένα καλλιτεχνικό (μουσικό-ηχητικό εδώ) στιγμιότυπο διαδέχεται το άλλο.

*To ακούς και το κατεβάζεις δωρεάν μέσα από εδώ

ΕΖΙΑΚ – Nomads
[2012, Triple Bath]

Αναζητώντας εκείνους τους δίσκους που με την αισθαντική τους ευρύτητα θα σε βγάλουν κάπου αλλού, κολλάς καθώς έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το Nomads των Eziak. Μια συγκομιδή λεπτοσμιλεμένων μοτίβων, που οικοδομείται μεθοδικά και αυτοσχεδιαστικά (παρά την ύπαρξη πλάνου) και η οποία βρίθει σε ορχηστρική μυσταγωγία. Αταξινόμητο, διαπεραστικό και προορισμένο για αλλεπάλληλες ακροάσεις, αναμφίβολα.

Δίσκος απόρροια της σύμπραξης τριών μουσικών με κοινό όραμα, η οποία ξεκίνησε να μορφοποιείται από τον Οκτώβριο του 2010 στη Χαλκίδα, για να φτάσει σε αυτή την σαγηνευτική έκβαση περίπου δύο χρόνια μετά. Οι Βαγγέλης Βάρης, Ξενοφώντας Αθανασίου και Νεκτάριος Μανάρας (παρεμπιπτόντως, με ένα έξοχο σόλο άλμπουμ φέτος), ιχνηλατούν δίχως λέξεις – για κάτι λιγότερο από μια ώρα – τις ευρύτατες ιδιότητες αναλογικών και ψηφιακών μέσων.

Έχοντας ως εφαλτήριο την ελευθεριότητα των krautrock ημερών και το υβριδικό τζαζ-φολκ στίγμα του David Sylvian, μεταδίδουν σε επτά πράξεις ένα βαθύ συναισθηματισμό που δεν υποπίπτει σε δακρύβρεχτες καταστάσεις. Αξιοποιώντας κατάλληλα, κρουστά, ντραμς, καλίμπα, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, φλικόρνο, step sequencer (monome), keyboards, ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο και arco μπάσο μέσω του Δημήτρη Δημητριάδη, φλάουτο μέσω του Στέλιου Ρωμαλιάδη (δηλαδή, ο πολυπράγμων Lüüp). Πλησιάστε άμεσα.

DEAD SHEEP – Iron Grass
[2011, Ανεξάρτητη Κυκλοφορία]

Hip hop δίχως βαρύγδουπη εκφραστικότητα, το οποίο κομίζει αστικά άγχη και αγωνίες. Και παρά το αγγλόφωνο όνομα των εμπνευστών του, χρησιμοποιούνται μονάχα η ελληνική γλώσσα και το σλανγκ λεξιλόγιο αυτής για να παραχθεί, προερχόμενο κατευθείαν από τη Θεσσαλονίκη.

Οι Dead Sheep (σύσσωμοι δρουν και στους Mr. Brass Monkey) είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτό που ακούει κανείς μέσα στο – ψηφιακά διανεμημένο – άλμπουμ Iron Grass. Την διαδικτυακή οδό είχαν ακολουθήσει ξανά, προ διετίας, ούτως ώστε να επικοινωνήσουν άλλες δύο δουλειές τους (ένα LP κι ένα EP). Όπως και τότε, έτσι και στο παρόν ηχογράφημα, επιλέγουν μια άμεση αφηγηματική πλοκή περισσότερο νευρικά και σκεπτόμενα παρά «άνετα» ρυθμική.

Οι σουρεαλιστικοί – μα καθόλα προσγειωμένοι – στίχοι που φτύνουν από μικροφώνου και αντανακλούν τις νευρώσεις της καθημερινότητας των μεγαλουπόλεων, συνηγορούν προς μια τέτοια κατεύθυνση. Οι ρίμες αυτές σφηνώνονται στο βασισμένο σε samples ηχητικό πλαίσιό τους, επιτρέποντας στη μουσική και στο λόγο των Dead Sheep να εκτυλίσσονται ως ενιαίο σώμα με leftfield hip hop υπόβαθρο, drum ‘n’ bass, dub, dubstep, ambient techno και glitch electronica παρεισφρήσεις.

TAMYRIA OSA – Tamyria Osa
[2012, Ανεξάρτητη Κυκλοφορία]

Ηχητικές μονάδες που κατόρθωσαν να συλλάβουν τη στιγμή, να καταγράψουν το αυθόρμητο και το τυχαίο, να οργανώνονται, να θρυμματίζονται και να αναδομούνται προκαλώντας (συμπληρώνετε κατά το δοκούν οποιαδήποτε αίσθηση/συναίσθημα θέλετε). Όλες τους, αποκυήματα της φαντασίας του Γιώργου, του Γιάννη και του Μάριου, τα οποία τελικά πραγματώθηκαν στο ομώνυμο και παρθενικό άλμπουμ της συνύπαρξής αυτών.

Tamyria Osa (τι αρμοστός τίτλος!), λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο από το πρότζεκτ που δημιούργησαν οι τρεις τους για να δώσουν σχήμα και μορφή στις ιδέες τους. Και το πράττουν θαρρώ με ένα τρόπο σχεδόν διαλογιστικό και μυστικιστικό, εντελώς έξω από φόρμες και προκαθορισμένες αναπτύξεις. Διατηρώντας πάντοτε στο πλευρό τους τον… απαραίτητο ηλεκτρονικό εξοπλισμό (κιθάρες με pedals, keyboards, pads, laptops, samplers, controllers κ.α.), σκαρώνουν έναν δίσκο αλλεπάλληλων συγκρούσεων μεταξύ μελωδιών, βουητών, ρυθμών, παραμορφώσεων και drones εν γένει. Η έκβαση όλων αυτών, θα φέρει περιστασιακά, όμως, στο νου ακόμα και musique concrete έργα. Μα περισσότερο απ’ όλα ένα θορυβώδες – με industrial αύρα – ambient τεχνούργημα, το οποίο περικλείει μουσική άρρηκτα συνδεδεμένη με τον περιβάλλοντα χώρο γύρω και μέσα μας, κι όχι υπό χαλαρωτικούς ήχους της πεπατημένης λογικής του είδους.

KILL EMIL – The Corner
[2011, Beatquick]

Πίσω στο 2011, ένας γεννημένος στη Βραζιλία 27χρονος κυκλοφορεί επί ελληνικού εδάφους μια προσωπική αλληλουχία hip hop παραστάσεων. Και συναρπάζει αβίαστα, καθώς επιμελείται σταδιακά με εξωτικά, μελανόμορφα και μελίρρυτα ηχοχρώματα δεκαοκτώ συνθέσεις, στην πλειοψηφία τους οργανικές και με ένα μητροπολιτικό αποτύπωμα. Σαν να γεφυρώνει τις αποστάσεις κουλτούρας μεταξύ Κίνγκστον, Μπρονξ και Μπρίστολ, «αναδεύοντας» ένα μείγμα που έχει για βασικά του συστατικά dub, reggae, soul παράγωγα και ως κινητήριο δύναμη ένα hip hop σθένος. Έχοντας, σε ορισμένες περιστάσεις του άλμπουμ τη στήριξη των αληθινά αξιόλογων παραγωγών Elephant Phinix, Billa Quase, J.Melik και Palov και μόνιμα την αρωγή της ετικέτας Beatquick.

Πρόκειται για τον Kill Emil, που προηγουμένως είχε δώσει ετερόκλητα δείγματα γραφής, αφού πέραν της αυτόνομης συμμετοχής του στην περιστοιχισμένη από νέα χορευτικά ονόματα συλλογή I Can Hear It Now της Cast-A-Blast και τη σύσταση των πολυσυλλεκτικών hip-hoppers Pad Trio, μετέφερε instrumental μηνύματα από το ambient-rock σχήμα των Cinekod (παίζοντας κιθάρα). Έκτοτε, λοιπόν, μας απασχολεί τακτά τόσο μέσα από τα κατά μόνας εγχειρήματά του όσο κι από εκείνα με τους Pad Trio, κυκλοφορώντας μέχρι σήμερα τέσσερα LPs κι ένα EP. Πάντοτε με ένα πλαφόν αισθητικής και αποτελεσματικότητας.

CLOUDCUB – Little Noises, Big Sounds
[2012, Ανεξάρτητη Κυκλοφορία]

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα μέλη του συγκροτήματος έχουν καταθέσει εκτός αυτού (κατά μόνας ή μη) το δικό τους έργο. Ο Filtig (Φίλης Ιερόπουλος) τόσο σόλο όσο και με τα σχήματα Χρώματα, Discoboy, Κασετίνα, Τα Τρωκτικά, τον Ichigatsu και την Μαρίζα Κωχ. Η Dalot (συνώνυμο της Μαρίας Παπαδομανωλάκη πια) κινήθηκε προσωπικά αλλά και λαμβάνοντας βοήθειες, μέσα σε δουλειές με τους Κασετίνα και τον Gavin Miller, καθώς επίσης συμμετείχε στο φετινό ιταλοελληνικό ντεμπούτο των Diamat. Ο Dudu προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ημερήσια διάταξη στο λονδρέζικο art-punk γκρουπ Manflu, ενώ ο Θωμάς Ντίνας πέρα από παραγωγός (και των Χρώματα) έχει διατελέσει μέλος μουσικών συνόλων στη Βέροια. Αξίζει να σημειωθεί πως η βάση των Cloudcub βρίσκεται στο Λονδίνο.

Το Little Noises, Big Sounds είναι το δεύτερο άλμπουμ των Cloudcub και λειτουργεί όμορφα σαν φυσική συνέχεια του πρωτότοκου «τέκνου» τους Friendly Warning, που εκδόθηκε μια τριετία πριν από αυτό. Στη διάρκειά του, το γκρουπ διασταυρώνει μια λιτή ambient-rock κομψότητα ανάλογη με αυτή των Labradford, με την παιδική αθωότητα και τη μελωδική ευφορία που αυτή κουβαλά, οι οποίες με τη σειρά τους μοιάζουν να αντλούν ιδέες από την επουράνια electronica και τα ψηφιακά ρυθμοκούτια των Μúm και Lullatone. Στο εν γένει πλάνο, βασικό συστατικό αποτελούν αναμφισβήτητα οι leftfield hip hop, glitch και IDM πατέντες που φωταγώγησε η Warp Records (κυρίως στα 90s), καθότι εμφανίζονται ως μια μόνιμη πηγή έμπνευσης για τους Cloudcub. Εδώ, θα εντοπίσετε γλυκόπικρες κλιμακώσεις, ως επί το πλείστον άνευ λέξεων, με αρμονίες από κιθάρες, λάπτοπ, pads, συνθεσάιζερ, guide chant (αρμόνιο), φωνητικά, ακορντεόν, μελόντικα, μεταλλόφωνο, τσέλο, φυσαρμόνικα, μπάσο, ντραμς, samples. Τις οποίες δεν τις χωρά ο τόπος, αφού μετασχηματίζονται αδιάκοπα σε κάτι ονειρικά αλλιώτικο…