Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα

01:12 24/11/2011 - Πηγή: Mixtape

Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και τον Πέπε Ρομάνο να φύγω.

Η Μπερνάρντα Άλμπα, οι πέντε αγάμητες κόρες της, η γιαγιά κλειδωμένη στην υπόγα, η κουτσομπόλα δούλα και οι ομαδικές τους νευρώσεις. Όλες οι μουχέρες, αιώνια σπιτωμένες πρωταγωνίστριες του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, φοράνε για δεύτερη χρονιά παντελόνια στο Θέατρο Eliart στο πολυσυζητημένο ανέβασμα του κλασσικού και απόλυτα γυναικείου έργου από όλο αντρικό cast. Μόνο όμμπρες σας λέω! Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα

ή μήπως το Κάσα του Μπάρμπα-Άλμπα; Μπαρμπ-Άλμπα.

Μετά τον θάνατο του δεύτερου όμμπρε της, η δις χήρα και πρότυπο μάνας-δικτάτωρα Μπερνάρντα αποφασίζει να κλειδωθεί σπίτι με τις πέντε κόρες της για να τηρήσει το πένθος και να προστατευθεί από τις κακές γλώσσες της περιοχής. Λογαριάζει όμως χωρίς τον Πέπε Ρομάνο, τον ισπανό Μπάρκουλη και προικοθήρα της εποχής, που τάζει γάμο στην μεγαλύτερη και πιο φραγκάτη (και ολίγον ποντικομούρα) κόρη Ωγκούστιας, αλλά τα βράδια τριγυρνά σε κάποιο άλλο  παραθύρι του σπιτιού με πονηρότερους σκοπούς. Αλλά ποια μουχέρ ξεροσταλιάζει για αυτόν στο  παραθύρι; Η γεροντοκόρη και στρίντζω Μαρτύριο; Η μαμόθρεφτη και χτυπημένη Αμέλια; Η αλλού γιαλού κοιμωμένη και ξημερωμένη Μανταλένα, ή μήπως η μικρότερη, ομορφότερη και καψωμένη επαναστάτρια Αδέλα; Μόνο η δουλάρα-κομπέρ Πόνθια ξέρει όλα τα μυστικά τους και τις κρυφές τους επιθυμίες, αλλά ούτε εκείνη ούτε όλα τα χάπια του κόσμου δεν θα φτάσουν για να αποτρέψουν το μοιραίο όταν η σεξουαλική ένταση, η οικογενειακή καταπίεση και η δίψα των μουχέρες για ελευθερία και κοκό χτυπήσουν κόκκινο και μετατρέψουν το σπίτι σε αληθινό ναρκοπέδιο. Και τότε, ο Διός βοηθός.

Η σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους. Το σπίτι μειώνεται αφαιρετικά σε ένα γραφείο με τσουλιστές καρέκλες και φόντο τα φώτα της πόλης, άγρυπνα μάτια στραμμένα πάνω τους. Οι μουχέρες-όμμπρες ντύνονται με κουστούμι-γραβάτα-ωλσταράκι και λιτό πένθος στο μπράτσο. Οι προσωπικότητες τους αναδεικνύονται μέσα απ’την κωμική υπερβολή τους, αληθινές στην πηγή τους αλλά πιο προσιτές και σύγχρονες. Με σαφή stand-outs την λατρεία και φάτσα Αποστόλη Ψαρρό ως μικρή Αδέλα και την φράου μα συναισθηματική παρουσία της αρχόντισσας μαμάς Πάνου Ροκίδη, όλοι μα όλοι οι όμμπρες της διαλογής χτίζουν πειστικές γυναικείες ερμηνείες με χαριτωμένο (και ποτέ κακόγουστο) σκέρτσο και νάζι και υστερία, μη σας τα πρήζω δίνοντας ξεχωριστή μνεία στην καθεμιά. Πιο μουχέρες από ποτέ, και (σαφώς) πιο κοχονάτες.

Ένα μοναχικό μικρόφωνο εκτός σκηνής τις περιμένει έναν-έναν να βγάλουν τα σώψυχα τους, με τη μουσική και το ισπανικό ταμπεραμέντο ως μόνη διέξοδο των συναισθημάτων σε ένα σπίτι-καζάνι και μια οικογένεια όπου δεν κοιτάζει ποτέ η μια την άλλη ούτε ακόμα και στις στιγμές των μεγαλύτερων εντάσεων τους. Χορός και τραγούδι, ισπανικό αλλά και λαϊκό ελληνικό: Γιάννης Βογιατζής και Δέσποινα Βανδή και Πάνος Γαβαλάς και δεν συμμαζεύεται. Το απίστευτα καλοκουρδισμένο και μπριόζικο πάντρεμα των κλασσικών σκηνών με τη μουσ