Αλέξανδρος Ρήγας: «Το θέατρο είναι για μένα, ένας τρόπος να ζητάω και να εκλιπαρώ επιβεβαίωση»

19:13 26/4/2014 - Πηγή: Gossip TV

Ο Αλέξανδρος Ρήγας σε συνέντευξή του εξομολογήθηκε τι τον έκανε να στραφεί στο θέατρο.

«Κινητήριος δύναμη δεν ξέρω.... Το πρώτο "σκίρτημα" ήταν στο θεατρικό του πανεπιστημίου, στη Φιλοσοφική Σχολή, που είχα πάει ως φίλος φίλων, για να βοηθήσω σε κάποια πρακτικά πράγματα. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν εκεί. Ανεβάζανε κάποιοι φίλοι στο θεατρικό

της Φιλοσοφικής και της Νομικής, τις "Τρεις Αδελφές" του Τσέχωφ. Πήγαινα και έβλεπα πρόβες. Τη δεκαετία του '80, τα θεατρικά του πανεπιστημίου, είχαν μεγάλη αίγλη, δουλεύαν πολύ σοβαρά, όπως τα θυμάμαι, και αφορούσαν και άλλους ανθρώπους πέραν των φοιτητών. Ερχόταν κοινό και πλήρωνε εισιτήριο για να δει παραστάσεις. Κάποια στιγμή, εντελώς παράδοξα, από αυτά τα ωραία παράδοξα της μοίρας, 3-4 μέρες πριν τη πρεμιέρα, ένας ηθοποιός αποχώρησε και μου ζητήθηκε (ξέρεις τώρα πως γίνονται αυτά, στα ερασιτεχνικά σχήματα) να βοηθήσω-να παίξω κάποιο ρόλο. Τους είπα ότι ήταν τρελοί. Αλλά μάλλον η μοίρα ήταν τρελή! Ανέβηκα στο σανίδι και με έπιασε ένα πράγμα από αυτά που δεν εξηγούνται λογικά. Αν είχαν λογική εξήγηση, δεν θα ήταν σημαντικά. Έζησα αυτή την εμπειρία και μέσα σε ένα μήνα, είχα αποφασίσει πως θέλω να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Πράγμα που έγινε και άρχισε όλη αυτή η "ιστορία". Εκείνα τα χρόνια, αυτό που με ενδιέφερε αποκλειστικά ήταν η ηθοποιία, που όσο περνάνε τα χρόνια είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει. Παίζω πολύ σπάνια. Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, που είναι δικιά μου προσωπική ανάγκη, να είμαι κοινωνικά πιο εξωστρεφής. Να επικοινωνήσω με το κοινό». Όσο για το τι είναι το θέατρο σήμερα για εκείνον είπε στο «My Salonika»: «Το θέατρο για μένα είναι ότι, κι όταν αισθανόμουν.......ναι..........το θέατρο είναι για μένα, ένας τρόπος να ζητάω και να εκλιπαρώ επιβεβαίωση. Αποδοχή και αγάπη. Δεν ξέρω αν αγαπώ το θέατρο. Αλλά σίγουρα, αγαπώ το τρόπο που το θέατρο με κάνει να νιώθω ότι σε μια μερίδα κοινού μπορώ να είμαι αποδεκτός. Κάτι που το έχω μεγάλη ανάγκη. Τόσο σκληρό αυτό που σου λέω, μα και συνάμα τόσο τρυφερό...».