Χρυσηίδα Δημουλίδου: «Η μάνα μου δεν με αναγνώρισε από τα κιλά που είχα χάσει»

08:08 1/3/2013 - Πηγή: Gossip TV

Για τις δύσκολες στιγμές που έχει περάσει στην ζωή της μίλησε η Χρυσηίδα Δημουλίδου.

«Υπάρχουν πολλά που έχω περάσει και δεν μίλησα ποτέ, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Δεν ξέρω αν θα σιωπήσω στο μέλλον, δεν πέρασα και λίγα, ένα μόνο θα σου πω που το λέω δημόσια για πρώτη φορά, για να δει ο κόσμος ότι δεν τα βρήκα όλα έτοιμα.

Όταν η μητέρα μου άρχισε να εργάζεται ήμουν 6 χρονών και είχα αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού αμέσως μετά το σχολείο και τη φροντίδα του κατά 2 χρόνια μικρότερου αδερφού μου, αν και εκείνος ήταν σκληρό καρύδι και τα κατάφερνε μια χαρά μόνος του

και δεν μας δημιούργησε ποτέ προβλήματα. Καθάριζα, έπλενα πιάτα από εκείνη την ηλικία και κάθε μεσημέρι, επειδή ο πατέρας μου διατηρούσε μπουφέ σε κινηματογράφο, μετά το φαγητό, όλοι μαζί, ετοιμάζαμε το εμπόρευμα σε σακουλάκια με δοσομετρητή και τα τακτοποιούσαμε στις κούτες τους έτοιμα προς πώληση.

17,5 χρονών ήρθα ολομόναχη στην Αθήνα χωρίς να γνωρίζω κανέναν, δίχως φίλους και με ελάχιστα χρήματα για να φοιτήσω στη σχολή μου, όπου έδωσα μάχη με τον πατέρα μου για να τον πείσω να γίνω αεροσυνοδός.
Θυμάμαι είχα φύγει αρχές Σεπτέμβρη και μέχρι τον Δεκέμβρη είχα χάσει 8 κιλά, γιατί τρεφόμουνα με γιαούρτια και φρυγανιές. Όταν έφτασαν οι γιορτές και η σχολή μου σταμάτησε, ξεκίνησα ένα βράδι της 23ης Δεκεμβρίου με τον Μουτζούρη, ένα τρένο της κακιάς ώρας που έκανε στάση σε κάθε χωριό και κωμόπολη, ήταν όμως φτηνό και ήθελα να κάνω έκπληξη στους γονείς μου, έτσι και αλλιώς δεν είχαν τηλέφωνο για να τους ειδοποιήσω.

Τα χρήματα που είχα ήταν ίσα για να πάρω το εισιτήριο, γάλα και σάντουιτς ή να πάρω ταξί για να με μεταφέρει από τον σταθμό στο πατρικό μου. Είπα θα πάρω ταξί, όμως η πείνα με νίκησε. Ταξίδευα όλο το βράδυ σε ένα παγωμένο βαγόνι, πείναγα, κρύωνα και τελικά πήρα το σάντουιτς. Έφτασα 24 Δεκέμβρη 6.30 το πρωί στις Σέρρες που ήταν παγωμένες, χιόνιζε...

Δεν είχα λεφτά για ταξί, δεν ήθελα όμως να δείξω στους γονείς μου ότι δυσκολευόμουνα και περπάτησα ενάμιση χιλιόμετρο από τον σταθμό μέχρι το σπίτι μου, τυλίγοντας τα χέρια μου με νάυλον σακούλες, γιατί δεν είχα γάντια, κρατώντας την μπαλωμένη αποσκευή μου. Τουρτούριζα!
Όταν έφτασα έξω από το πατρικό μου, η μητέρα μου σκούπιζε τα χιόνια στην αυλή έβαλα το κοκαλωμένο χέρι μου να ανοίξω την καγκελόπορτα και τότε εκείνη σταμάτησε το σκούπισμα και με ρώτησε: "Θέλεις κάτι κοπέλα μου;". Δεν με αναγνώρισε από τα κιλά που είχα χάσει, είχα φύγει 60 και ήμουνα 52, με το που της είπα "εγώ είμαι μαμά" άρχισε να ουρλιάζει "πάει το χάνω το παιδί μου". O πατέρας μου δεν ήθελε να με στείλει πίσω, αναγκάστηκα να τους πω πως για να γίνω αεροσυνοδός έπρεπε να χάσω αυτά τα κιλά.

Τρόμαξα να τους πείσω πως δεν πέθαινα. Ίσως, αν κάποια στιγμή γράψω τη δική μου ζωή, να γίνει το best seller της χρονιάς» τόνισε στην εφημερίδα News και συνέχισε αναφορικά με το αν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να έχει γράψει μετά από μια έντονη προσωπική της εμπειρία; «Στο τελευταίο βιβλίο μου "Οι τρεις υποσχέσεις" υπάρχουν κάποιες προσωπικές εμπειρίες, όπως το θέμα της αγοραφοβίας που με ταλάνισε περίπου 8 χρόνια και έγινε η αιτία να αλλάξω στάση ζωής, γιατί κατάλαβα πόσο μόνοι είμαστε τελικά και πως οι πραγματικοί φίλοι και άνθρωποι είναι ελάχιστοι. Σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, όταν αδυνατούσα ακόμη και να μπω σε ένα μίνι σουπερ μάρκετ για να ψωνίσω τρόφιμα ή το χειρότερο να βγω από το σπίτι, ελάχιστοι στάθηκαν δίπλα μου. Πολλοί δεν αντελήφθησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης, γιατί αν δεν περάσεις από αυτό το μονοπάτι, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς ακριβώς νιώθει ο άλλος. Γι' αυτό και έκανα την ηρωίδα μου αγοραφοβική, για να βοηθήσω κόσμο που υποφέρει από αυτή την πάθηση όπως εγώ και την ξεπέρασα μόνη μου. Ούτε γιατρός βοήθησε ούτε ειδικός

Μπήκα στο ιντερνέτ και έψαξα, διάβασα βιβλία, με βοήθησε απίστευτα το βιβλίο της δημοσιογράφου Βένης Παπαδημητρίου που βρισκόταν σε χειρότερη φάση από μένα και μετά είπα στο "τέρας", όπως το ονόμασα τόσο εγώ όσο και ο κ. Σταμάτης Μαλέλης σε πρόσφατο βιβλίο του, που πέρασε τα ίδια και χειρότερα "ή εσύ ή εγώ". Παλέψαμε και το τσάκισα. Εκεί συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Πόσο δυνατός άνθρωπος είμαι και πόσο αδιάφοροι είναι οι άνθρωποι γύρω μας».