Ο Χάρης Ρώμας προλογίζει σύγχρονο ψυχόδραμα κατά του ρατσισμού και της ομοφοβίας!

03:29 21/3/2013 - Πηγή: Gossip TV

Το θεατρικό έργο «Οι βράχοι» αποτελεί ένα ιδιαίτερο ψυχόδραμα που καταγγέλλει την σύγχρονη ομοφοβία που επικρατεί στις μέρες μας, καλυμμένη με το πέπλο μιας ψεύτικης απελευθέρωσης.

Ένας πατέρας σκληρός εγκλωβισμένος στα προσωπικά του συμπλέγματα, που προτιμά να δει το παιδί του νεκρό παρά ομοφυλόφιλο. Μία μητέρα φοβισμένη, υποταγμένη στο καθεστώς τρόμου που της έχει επιβάλει ο σύζυγος της. Ένας γιός ευαίσθητος, τρυφερός, γεμάτος ευγενή συναισθήματα, που πληρώνει με περίσσια σκληρότητα την διαφορετική σεξουαλική

του επιλογή. Ένας γιός που μετά την παρότρυνση της καλύτερης του φίλης που αποτελεί τον δεύτερο εαυτού του και μη έχοντας πια τίποτα να χάσει, βρίσκει την δύναμη να σπάσει τα δεσμά του και να υπερασπιστεί την επιλογή του, φωνάζοντας απροκάλυπτα πως η ελεύθερη σεξουαλική επιλογή είναι δικαίωμα όλων και δεν αφορά κανέναν . Δικαίωμα τόσο αναφαίρετο όσο και το δικαίωμα στην αγάπη, την ευτυχία ,την οικογένεια και την αποδοχή.
Η συγγραφέας του έργου Τζένη Κοσμίδου τονίζει πως πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα ότι στην Ελλάδα του 2013 δεν τίθεται πλέον θέμα ρατσισμού και ομοφοβίας. Το έργο αυτό έχει σκοπό να αφυπνίσει το πλήθος και να το βγάλει από την πλάνη του φέρνοντας το αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.
Η ομοφοβία και ο ρατσισμός όχι μόνο έχουν επιβιώσει αλλά είναι δυνατότερα από ποτέ. Απλώς έχουν καλυφθεί με το πέπλο μίας απελευθέρωσης, τόσο φαινομενικής όσο και η αποδοχή της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής.
Η ιστορία που ξεδιπλώνεται στο έν λόγο έργο είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αληθινή. Αυτή μαζί με την παρότρυνση ενός πολύ καλού μου φίλου αποτέλεσε το έναυσμα για την πραγματοποίηση της απαιτούμενης έρευνας που θα μου έδινε την δυνατότητα να αποδώσω με ρεαλισμό την σκληρή όψη της άτεγκτα φτιαγμένης κοινωνίας μας που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική επιλογή.
Στην πραγματικότητα το έργο αυτό αποτελεί μια κραυγή. Κραυγή για απελευθέρωση, ίσες ευκαιρίες και ίδια αντιμετώπιση, γιατί οι άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική επιλογή δεν είναι παιδιά κατώτερου θεού και πρέπει επιτέλους να πάψουν να αντιμετωπίζονται έτσι και να στερούνται δικαιωμάτων που για τους ετεροφυλόφιλους φαντάζουν δεδομένα.
Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη σεξουαλική επιλογή, στο να κυκλοφορούν στο δρόμο ελεύθερα με τον σύντροφο τους χωρίς να είναι δακτυλοδεικτούμενοι ή αντικείμενα χλευασμού και περιφρόνησης. Όσο για τα δικαιώματα δημιουργίας οικογένειας και ίσων επαγγελματικών ευκαιριών θα πρέπει να ναι αδιαπραγμάτευτα αναφαίρετα για όλους, όχι αποκλειστικό προσόν των ετεροφυλόφιλων.
Είναι καιρός πια να αποβάλουμε από το μυαλό μας απαρχαιωμένες ιδέες, βαθιά ριζωμένες σε ψευτοηθικά στερεότυπα και ηθικοπλαστικούς φραγμούς που πηγάζουν από τον φόβο απέναντι στο άγνωστο και το διαφορετικό, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία αληθινά ηθική, υγιή κοινωνία. Ας μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο και πιο άρρωστο από το να προσπαθείς να στερήσεις από τον συνάνθρωπο σου βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ελπίζω μέσα από αυτό το έργο να καταφέρουμε ένα πλήγμα στο σαρκοβόρο θηρίο του ρατσισμού.

Ο Χάρης Ρώμας που προλογίζει το έργο γράφει χαρακτηριστικά:

"Χαιρετίζω την προσπάθεια της νέας συναδέλφου, Τζένης Κοσμίδου, να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί στο δύσκολο είδος που ονομάζεται θέατρο καταγγελίας.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ο ρατσισμός σε τρεις μορφές, του ισχυρού προς το ασθενές φύλλο (εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας - μητέρα»), του γηγενούς πολίτη προς τον αλλοδαπό μετανάστη (επίσης εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας - μητέρα») και κυρίως του αυτοαποκαλούμενου «σεξουαλικά υγιούς» προς τους ανθρώπους με άλλες επιλογές (το μένος του πατέρα για τον ομοφυλόφιλο γιό του), είναι προβλήματα υπαρκτά στο μεγαλύτερο φάσμα της κοινωνίας μας, όσο και αν υποκριτικά προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων ως μια χώρα προοδευτική, ελεύθερη και πολιτικά ορθή. Υπάρχουν ακόμα πολλοί Ηλίες που σπρώχνονται στην απόγνωση και σε έσχατες πράξεις αυτοκαταστροφής, επειδή εξοστρακίζονται, είτε εμφανώς είτε υπογείως, στο περιθώριο και εξευτελίζονται από μια πλειονότητα που δεν δέχεται τις ιδιαιτερότητες επειδή τις φοβάται.
Οι καλλιτέχνες οφείλουν πρώτοι να στηλιτεύουν τέτοιες σκληρές παθογενείς καταστάσεις, ιδιαίτερα αν μπορούν να το κάνουν με λογοτεχνική επιδεξιότητα όπως η Τζένη. Και πάλι μπράβο για αυτήν της την γενναιότητα."