Για τον Μάνο Ξυδού...

Του Αντώνη-Μάριου ΠαπαγιώτηΜ εθυσμένη να ναι η βάρκα του γεροκαμπούρη βαρκάρη Χάρου, που σε μεταφέρει ακόμα σε Άλλο Κόσμο απ' τα νερά του Αχέροντα.. μεθυσμένος να ναι κι αυτός να σε γυρίσει πίσωΑ ρωματίζω τη μιζέρια μου, τώρα πιο πολύ με τους δικούς σου στίχουςΝ α βρω ψάχνω τα κρυμμένα κλειδιά απ' του Παραδείσου την εξώπορτα να στα δώσω, για να ρχεσαι που και που ξανά στα μέρη που με άνδρωσεςΟ ,τι κι αν πω θα λείπει κάτι από εκείνα τα χρόνια της άγρια νιότης, της εφηβικής ορμής, της αναίτιας μελαγχολίας που στους
στίχους σου έβρισκα τ' αναγκαίο αποκούμπιΣ ύννεφα με παντελόνια σκέπασαν σήμερα την αττική γη, που από τώρα θα σκεπάζει μόνο το κορμί σουΞ εχασμένη μελωδία δικιά σου δεν υπάρχει, ούτε στίχος απ' τη λήθη κινδυνεύειΥ πάρχουν χρυσόψαρα εκεί, απάντησέ μου, γιατί μόνο αυτά ξεχνούν... μόνα αυτά μπορούν να ξεχάσουνΔ εν άντεχες εκείνο το ένα πέπλο της σιωπής, που θα σκεπάζει πάντα σαν μπαμπούλας τη ζωή μας και πάντα φώναζες δυνατά με τους στίχους σου.. Ακόμα, φωνάζεις.Ο ταν ζό
Keywords
Τυχαία Θέματα