Ένα χρυσόψαρο έξω από τη γυάλα

Κολυμπάω τις πιο πολλές ώρες. Και από σκέψεις λίγα πράγματα. Μόνο μία κάθε φορά που βγαίνω απ’ τη θάλασσα :’’ Να διαρκέσει η ζωή μέχρι το άπειρο γιατί η ομορφιά δεν έχει έλεος..’’

Μιλάω ελάχιστα. Για ανεκπλήρωτους έρωτες και καύσωνες τσιμουδιά. Και οι
ακαδημαισμοί τέλος. Βαριέμαι πια και τις αποτιμήσεις.

Ακούω επιλεκτικά. Μόνο η φωνή του τετράχρονου Νέστορα φτάνει στ’ αυτιά μου πεντακάθαρη. Μετράει μέχρι το εκατό. Για να δει σε ποιον αριθμό θα κρυφτεί πίσω απ’ το βουνό ο πορτοκαλής ήλιος. 1,2,3,4,5..57,58..

Ξέρω ότι μέχρι να φύγει ο Αύγουστος θα ‘ χει φουλάρει η απληστία μου για ζωή. Το ξέρω. Μου ‘χει ξανασυμβεί.

Αποφάσισα να βοηθήσω τις λεμονιές ν’ ανθίσουν με την υπομονή μου. Δήλωσα διαθεσιμότητα.

Keywords
Τυχαία Θέματα