Ηταν μόνο 22 κι έφυγε...

«Έφυγε πολύ νωρίς… Ήταν μόνο 22»...

Είναι η φράση που τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου, μετά το πρώτο τηλεφώνημα που πήρα σήμερα.

…Ήταν παιδικός μου φίλος. Ένα αγόρι ζωηρό με όνειρα και στόχους. Έκανα δυο χρόνια να τον δω.Μεταλλάχτηκε. Σκοτεινός, θλιμμένος, αδύναμος. Σκυμμένος σε ένα παγκάκι στη γειτονιά που παίζαμε μικρά, να κλαίει και να τρέμει. Μόλις χάιδευα τα μαλλιά του θύμωνε. Με έσπρωχνε. Έσφιγγε κάτι χάπια και φιλούσε τα χέρια του. Μετά τα πέταξε, καταριόταν και προσπάθησε να τρέξει σαν να θέλει

να ξεφύγει. Στα δυο μέτρα κουράστηκε και γονάτισε. Δεν είχε άλλες αντοχές και τα παράτησε. Όπως όλα στη ζωή του. Όπως τον εαυτό του.

 Ήταν μόνο 22… Και ήδη εφτά χρόνια δε ζούσε. Στα 15 του χρόνια η ψυχούλα του, που ήταν τρυφερή και εύθραυστη έχασε την ελευθερία της για πάντα. Λίγες ώρες πριν, τα ματάκια του σφράγισαν και

Keywords
Τυχαία Θέματα