«Παραιτούμαι»… πες το επιτέλους!

Γιατί αγόρι μου, βλαστάρι μου, αστροπελέκι μου, φωτεινέ μου παντογνώστη, φωστήρα μου, τζίνι μου, σπίρτο μου εσύ; Γιατί δεν με αφήνεις ν’ αγιάσω και να πάω μοναχός στο Άγιο Όρος, να στέλνω στη Σεμίνα κείμενα και φωτογραφίες από το εκπάγλου καλλονής (σε χλωρίδα και πανίδα) Βατοπέδι, και να προσεύχομαι (γονυπετής) ολημερίς κι ολονυχτίς για την υγεία σου? Κυρίως την πνευματική (εκεί το εντοπίζω το… έλλειμμα) γιατί από σωματική, σφύζεις. Πόσες μέρες θεωρείς πως χρειαζόμαστε οι άνθρωποι για να συμφιλιωθούμε με την ιδέα της παραίτησής σου; Θα το ξεπεράσουμε μη σκας, έχουμε περάσει και χειρότερα, μεγάλα παιδιά είμαστε, άσε που (αν θυμάσαι) εδώ κι ένα εξάμηνο σε παρακαλούσαμε γι αυτό (με κάθε τρόπο) αλλά εσύ ούτε που να το ακούσεις δεν ήθελες, αν πρώτα δεν μας… έσωζες, που να μην έσωνες!

Keywords
Τυχαία Θέματα