Τι είναι αυτό που κάθε τόσο, καίει τη γη και την ψυχή; Ένα κείμενο της Λουκίας Ρικάκη

Όταν τα γκρίζα σύννεφα καλύπτουν τον ήλιο τα τζιτζίκια σταματούν το τραγούδι... Δεν έχουν άλλο καλοκαίρι να υμνήσουν

Ξύπνησα μέσα σε σύννεφο καπνού, μια μυρωδιά καμμένου μου καίει το στόμα...

Πάλι οι φωτιές, χωρίς αυτές το μεσογειακό τοπίο του θέρους, δεν βρίσκει την ταυτότητά του. Τι φριχτή νομοτέλεια κάθε χρόνο τέτοιο καιρό.

Ότι και να γίνει ότι και να ειπωθεί, το φαινόμενο είναι απλά πιστό στο ετήσιο ραντεβού του να κάψει οτι δεν έκαψε μεταφορικά η αλόγιστη συμπεριφορά του ανθρώπου.

Keywords
Τυχαία Θέματα