Το καλοκαίρι και η καταχνιά της αλήθειας. Γράφει η Βάσια Παναγοπούλου

Κατ’ αρχήν να πω ότι ο «χαβαλές», δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Όποτε χρειάστηκε να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου, πάντα έβαζα πάνω απ’ όλα τα παιδιά μου. Το γεγονός ότι είμαι μητέρα, με καθορίζει σε όλα: στη σκέψη, την αγωνία, στο όραμά μου.
Και έρχεται η ώρα που η απόφαση που θα πάρεις, ξέρεις ότι θα κρίνει το μέλλον όχι μόνο των δικών σου παιδιών αλλά και όλων των παιδιών..

Ένα βράδυ λοιπόν, βλέπω τον κόσμο να στέκεται στις ουρές των ΑΤΜ. Και κάπου εκεί, αρχίζει ο εφιάλτης...
Η χώρα μου περνάει εδώ και χρόνια τα πάνδεινα..

Πίστευα πως ό,τι μπορούσε να φορολογηθεί, φορολογήθηκε.. Πίστεψα πως ερχόταν η πολυπόθητη στιγμή της κάθαρσης.. Πως κάποιος, κάποιοι θα πλήρωναν για τα «μαζί τα φάγαμε».. Γελάστηκα. Υπάρχουν κι άλλοι φόροι. Κι άλλα πρόστιμα. Κανείς δεν θα πληρώσει γι’ αυτά που με ξεγέλασε και μου έκλεψε. Ποιος ορίζει το καλό και το κακό, το σωστό από το λάθος, το ηθικό από την ασυδοσία του ασυνείδητου;

Ο εξευτελισμός των συνταξιούχων που βρίσκονταν χρόνια
Keywords
Τυχαία Θέματα