Με 0/10 οι Ελπίδες βλέπουν τα τελικά σαν τρένα να περνούν

19:02 15/11/2020 - Πηγή: Contra

Το 2-0 από την Τσεχία στο γήπεδο της Λεωφόρου, το απόγευμα της Παρασκευής, 'πρόδωσε' αδίστακτα τη δέκατη διαδοχική απόπειρα της Εθνικής Ελπίδων να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αν και απομένει ένα ματς στον προκριματικό όμιλο, είναι μαθηματικώς αδύνατο οι τρεις βαθμοί να επαρκούν για να καλυφθεί η απόσταση του -5 από τους Σκωτσέζους, τη στιγμή μάλιστα που η Κροατία θ' αντιμετωπίζει εντός την επίσης αποκλεισμένη Λιθουανία.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής Γιάννης Γκούμας προτίμησε να βρει αποκούμπι στις διαιτητικές αποφάσεις, άδικες ή μη, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι "χάσαμε

έδαφος με την καραντίνα" για να στρογγυλοποιήσει ξεκάθαρα την αποτυχία, ενώ (κλείνοντας τις δηλώσεις του) βεβαίωσε πως "η προσπάθεια συνεχίζεται". Από πού πηγάζει όλη αυτή η αισιοδοξία; Μα στο τσαλακωμένο από την επαναλαμβανόμενη χρήση του "ταλέντο υπάρχει". Αρκεί φυσικά "δουλειά και υπομονή" να τεθούν ως απαρέγκλιτες προϋποθέσεις. Διότι χωρίς τις αρετές αυτές δεν κινείται η γη.

Όποιος διαβάζει το κείμενο και δεν έχει ακούσει άλλη φορά αυτές τις φράσεις, ας σηκώσει το χέρι τώρα. Ειδάλλως ας σωπάσει για πάντα.

Ξέχωρα από κάθε άλλοθι που ενεργοποιείται για τον αποκλεισμό και κόντρα σε κάθε ασπίδα προστασίας που υψώνεται πάνω από παιδιά που ονειρεύονται προσωπικές καριέρες ή μελλοντικές διακρίσεις με την Ανδρών, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Από τον Μάη του 2002, όταν στο τουρνουά των 8 της Ελβετίας πήρε 1 βαθμό απέναντι σε Τσεχία, Γαλλία (οι δύο μετέπειτα φιναλίστ) και Βέλγιο, η Εθνική U21 δεν κατάφερε ούτε μία φορά να υπερβεί τα απαιτούμενα εμπόδια που συνάντησε στο δρόμο της προκειμένου να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Όχι απαραίτητα στον Τελικό, όπως τότε το 1998 που χάθηκε ο τίτλος στη μάχη με τους Ισπανούς του Ινάκι Σάεθ (1-0), τουλάχιστον όμως στα τελικά.

Ναι το αποτέλεσμα δεν είναι το μοναδικό ζητούμενο σ’ αυτές τις ηλικίες, αλλά η έξις φέρνει πέντε κι έξι. Η Εθνική συνήθισε.

Από το 2002 κάθε νέα προσπάθεια που άρχισε με φιλοδοξίες ναυάγησε. Άλλη στα ρηχά κι άλλη στ' ανοικτά, απέναντι στις ευνοϊκές διαφοροποιήσεις της UEFA και την αύξηση των εισιτηρίων.

Μετράμε μαζί:

Το 2003 η Ισπανία του Μικέλ Αρτέτα και του Φερνάντο Τόρες έχασε μόνο στην πρεμιέρα του 'Ν.Γκούμας' (1-0) και ήταν ασυναγώνιστη στον όμιλο. Το 2005 λειτούργησαν καταδικαστικά οι δύο ήττες από την Ουκρανία (εκτός, εντός με 1-0), ενώ στην έσχατη ευκαιρία χάθηκε το ματς στη Δανία. Το 2007, σε όμιλο των τριών (μονοί αγώνες), δεν κατακτήθηκε ούτε βαθμός απέναντι σε Βέλγιο και Ιρλανδία. Το 2009 ήταν τα γκολ του Άντε Ρουκάβινα (προτού έρθει στον Παναθηναϊκό) που μετέτρεψαν το 3-2 σε 3-4 υπέρ των Κροατών και μηδένισαν τις ελληνικές πιθανότητες. Το 2011 ακολούθησε το συνολικό 5-0 από την Τσεχία του Τόμας Πέκχαρτ στα πλέι οφ. Παράδοση άνευ αντίστασης την κρίσιμη στιγμή. Το 2013 χάθηκαν τα 5/10 ματς (με τα τρία εντός έδρας), σ' έναν όμιλο που η Γερμανία του Ντράξλερ και του Χόλτμπι ήταν σχεδόν 'άτρωτη'. Το 2015 η Εθνική έπαιζε για δύο αποτελέσματα στο Χάλμσταντ και παρά το 0-0 στα πρώτα 45 κατατροπώθηκε με 3-0 από τη Σουηδία, καταλήγοντας δεύτερη. Το 2017 το 0-4 από την Πορτογαλία στην πρεμιέρα έθεσε από νωρίς τον τόνο, πριν έρθει και το 0-1 από το Ισραήλ και τελειώσει την πράξη.

Μονάχα το 2019 οι Ελπίδες άγγιξαν τόσο πολύ την υλοποίηση του στόχου. Αυτοεξοντώθηκαν ωστόσο ξανά. Αφενός γιατί το 2-0 από τους Κροάτες, στο ματς πρωτιάς του ομίλου, στέρησε την απευθείας πρόκριση για τη διοργάνωση σε Ιταλία-Σαν Μαρίνο, αφετέρου γιατί στα δύο ματς των πλέι οφ απέναντι στους Αυστριακούς δεν βρέθηκε ένας να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα και με δύο ήττες (1-0) ήρθε ένας σκληρός πλην φυσιολογικός αποκλεισμός.

Την Παρασκευή άλλος ένας κύκλος έκλεισε δίχως αποτέλεσμα. Ατυχώς και αδίκως; Ίσως. Μάλλον όμως το ταλέντο λείπει στις δόσεις που απαιτείται και δεν είναι κακό να ειπωθεί. Όπως ξεκάθαρα η προσωπικότητα, αλλά και πιθανόν η δίψα. Η τελευταία επιτυχημένη 'φουρνιά' της U21 είχε Κοτσόλη στο τέρμα και Πατσατζόγλου, Κατσουράνη, Ταυλαρίδη, Κυργιάκο, Αμανατίδη, Σεϊταρίδη, Δημ.Παπαδόπουλο, Καφέ, Χαριστέα, Σαλπιγγίδη και Καφέ στην αποστολή. Ταυτόχρονα. Οπότε οι όποιες συγκρίσεις είναι ανεδαφικές. Σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο, ασχέτως αν ο ένας ξέρει περισσότερη ή λιγότερη μπάλα.

Για την τεχνογνωσία, την αγωνιστική ταυτότητα, τη σταθερή φιλοσοφία, τον τρόπο δουλειάς, εξέλιξης και προετοιμασίας, ας μην το αναλύσουμε καλύτερα. Θ' αλλάξει εκ νέου ο ομοσπονδιακός, γιατί το ανάθεμα εκεί πέφτει, και θα λυθούν ως δια μαγείας όλα τα υπόλοιπα ζητήματα προγραμματισμού και συνέπειας στο (όποιο) πλάνο (δεν υπάρχει). Ως το επόμενο επεισόδιο που θα παίζει τα ίδια πλάνα.