O Φάμπιο Κοεντράο δεν νοιάζεται για το χρήμα

12:44 19/7/2019 - Πηγή: Contra

Άνθρωπο που λέει 'γεννήθηκα φτωχός και δεν με νοιάζει αν πεθάνω φτωχός' να τον φοβάσαι. Με την καλή την έννοια. Εννοώ πως είναι ικανός για όλα. Κάτι που συμβαίνει γιατί δεν ελέγχεται από αυτό που κινεί τον κόσμο. Ξέρω πως θα σε αιφνιδιάσω, αλλά δεν είναι η αγάπη -είναι το χρήμα. Την ίδια ώρα, οι αποφάσεις του έχουν να κάνουν κυρίως με τα 'θέλω' του. Και τα 'θέλω' του προκύπτουν από ουσιαστικά κίνητρα. Όπως το να είναι ευτυχισμένος. Αυτός είναι εν ολίγοις ο νέος παίκτης του ΠΑΟΚ, Fábio Coentrão (Φάμπιο Κοεντράο).

Πριν δέκα μήνες

είχε αποφασίσει να επιστρέψει στην ομάδα, όπου ξεκίνησε την καριέρα του. Είχε πει στην Record πως “ένιωσα ότι αυτό χρειαζόμουν ήταν να είμαι χαρούμενος. Άφησα πίσω μου πολλά λεφτά -είχα κι άλλες προτάσεις-, για να γυρίσω εδώ και για να είμαι ειλικρινής, ήταν κάτι που έκανα με χαρά. Η πραγματικότητα είναι πως τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία. Γεννήθηκα φτωχός, γιατί λοιπόν να νοιάζομαι αν πεθάνω φτωχός;”.

Είχε εξηγήσει και ότι περίμενε έως την τελευταία ημέρα των μεταγραφών την Σπόρτινγκ. “Περίμενα να μου κάνει μια πρόταση ο σύλλογος, στον οποίον έδωσα τα πάντα πέρυσι. Δεν δέχθηκα ούτε τηλεφωνική κλήση και αυτό είναι λυπηρό”. Στην Σπόρτινγκ έπαιζε ως δανεικός από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που εκείνη την περίοδο αποφάσισε να λήξει τη συνεργασία τους.

Ας γυρίσουμε όμως, στο 'γεννήθηκα φτωχός'.

Το Νοέμβριο του 2011, ενώ ήταν ήδη μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης, το Una Madridista έκρινε πως οι φαν των 'μερένγκες' δεν ξέρουν ποιος είναι αυτός ο τύπος. Ως άνθρωπος. Τον κάλεσαν λοιπόν, για μια πραγματική συνέντευξη, όπως έγραψαν. Σε αυτή, ο Κοεντράο ενημέρωσε ότι είναι άνθρωπος που δεν του αρέσει να μιλάει πολύ. Απολαμβάνει να είναι μόνος και πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως έναν φυσιολογικό τύπο. Είχε ήδη, αφήσει να φανεί πως ζει για να κάνει αστεία -τα έκανε σε κάθε προπόνηση, στα αποδυτήρια. 'Ενώ είσαι ντροπαλός, όταν εμπιστεύεσαι τους άλλους ανοίγεσαι', του είχαν πει. “Αυτό είναι το φυσιολογικό” είχε απαντήσει.

Τον ρώτησαν αν είχαν καταλάβει σωστά πως είναι ταπεινός. “Αυτό είναι κάτι που με βοήθησε πολύ στο να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα” είχε πει, “προέρχομαι από μια μεσοαστική οικογένεια (του Σάο Πάουλο), από μια ταπεινή οικογένεια που με έκανε να καταλάβω από νωρίς πως η ουσία της ζωής δεν είναι το χρήμα, αλλά η ευτυχία. Και ήμασταν πάντα χαρούμενοι, παρ' ότι δεν είχαμε πολλά”. Μεγάλωσε στην περιοχή Caxinas στο Vila de Conde (στα βόρεια της Πορτογαλίας, με πληθυσμό 80.000 ανθρώπους), όπου όλοι ασχολούνται με το ψάρεμα. Ο πατέρας του ήταν ψαράς. “Δούλευε από όταν ήταν παιδί. Μετανάστευσε στον Καναδά, όταν ήταν 10 για να μπορεί να 'βγάλει' λεφτά στη θάλασσα. Μετά παντρεύτηκε τη μητέρα μου και κατάφερε να 'βγάλει' χρήματα που μας έδωσαν ένα σπίτι για να κοιμόμαστε. Και ήταν ένα πολύ ωραίο σπίτι”.

"Δεν είχαμε λεφτά να πάω στο σχολείο"

Στο Vila de Conde είναι η έδρα της Rio Ave FC. Το όνομα της ομάδας προέκυψε από τον ποταμό Αve που διασχίζει την πόλη και καταλήγει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Κράτα το αυτό, όπως συνεχίζουμε την αφήγηση.

“Λατρεύω τα πάντα στο μέρος όπου γεννήθηκα. Θέλω να επιστρέψω εκεί, όταν ολοκληρώσω την καριέρα μου. Τα σπίτια είναι πολύ όμορφα. Μεγάλα και απλά -δεν υπάρχει ανάγκη να είναι φαντασμαγορικά. Όλοι ζούμε μια χαρά, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν”. Μια δυσκολία ήταν πως ο πατέρας του δεν ήταν συχνά σπίτι. Τον έβλεπε μόνο τα σαββατοκύριακα -και αν. “Σε αυτήν την περιοχή, όλοι όταν είμαστε μικρά παιδιά δεν έχουμε τους μπαμπάδες μας κοντά μας, γιατί όλοι οι μπαμπάδες δουλεύουν στη θάλασσα. Το συνηθίζεις. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής μας. Οπότε έπρεπε να μάθω στο να μου λείπει ο πατέρας μου”. Κι εκείνος ψαράς θα γινόταν “αν δεν μου έδινε η ζωή την ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο, για την οποία είμαι ευτυχής”. Η μητέρα του εργαζόταν σε εργοστάσιο κονσερβοποιίας.

“Η μητέρα μου μου έλεγε πως συνήθιζε να με παίρνει μαζί της στη δουλειά -ήμουν ο βενιαμίν-, γιατί δεν είχαμε λεφτά για να με στείλει στο σχολείο. Όπως σου είπα και πριν, έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα, δεδομένου το πώς είναι η ζωή”. Με τα μεγαλύτερα αδέλφια του δεν πείνασαν ποτέ. Πάντα είχαν φαγητό στο τραπέζι. “Υπήρχαν βέβαια, φορές που ήθελα κάτι, το οποίο δεν μπορούσα να αποκτήσω. Αλλά -δόξα το Θεώ- δεν πείνασα ποτέ. Αντιθέτως, επειδή ο πατέρας μου δούλευε στη θάλασσα και η μητέρα μου στην κονσερβοποιία, τρώγαμε πολύ”.

Ο Κοεντράο απέκτησε τη δυνατότητα να πάει στο σχολείο, στα 6. “Έως τότε το σχολείο μου ήταν η μητέρα μου. Το σχολείο μου ήταν να είμαι μαζί με τη μητέρα μου. Έμαθα να εκτιμώ όλους τους ανθρώπους και όλες τις δουλειές. Στο μυαλό μου όλες έχουν την ίδια σημασία. Έχω περάσει πολλά και για αυτό βλέπω διαφορετικά τη ζωή. Τη βλέπω πιο θετικά. Ο τρόπος που μεγάλωσα διαμόρφωσε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Το παρελθόν μου και όσα πέρασα είναι ο λόγος που μπορώ και εκτιμώ περισσότερο τα πράγματα”.

Ως παιδι δεν ειχα λεφτα, αλλα μπορουσα να κανω αυτο που ηθελα στους δρομους. Υπαρχει μεγαλυτερη ελευθερια;

“Στα 13, δεδομένων των όσων ζούσα, αναρωτήθηκα 'τι κάνω εδώ;'. Τότε τα παράτησα και άρχισα να δουλεύω”. Από παιδί θυμάται να ονειρεύεται τον εαυτό του στο ποδόσφαιρο. “Όλα μου τα όνειρα είχαν στο επίκεντρο το ποδόσφαιρο. Το λάτρεψα από πολύ μικρός. Απολάμβανα να το παρακολουθώ και φυσικά να παίζω. Η μητέρα μου θυμάται να κοιμάμαι και να ξυπνάω αγκαλιά με την μπάλα. Αν κάποιος μου την έπαιρνε, ξυπνούσα αμέσως”. Έπαιζε με τους φίλους του σε ένα τσιμεντένιο γήπεδο κοντά στο σπίτι και στους δρόμους ('όλα τα παιδιά της πόλης μου είχαμε μεγάλη ελευθερία'). Από τα 9 πήγε στις ακαδημίες της Ρίο Άβε “μόνος μου, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών μου”. Ομολογεί πως κάπου στα 11, 12 πέρασε μια φάση που δεν ήθελε να προπονείται. “Προτιμούσα να παίζω με τους φίλους μου. Αυτό που γινόταν ήταν ότι με έπαιρναν η μητέρα ή ο πατέρας μου και με πήγαιναν στην προπόνηση”.

Στα 16 (2004) έκανε ντεμπούτο στην Premier League. Θυμάται ακόμα τα λόγια του προπονητή του, Antonio Sousa. “Σε εμπιστεύομαι, μη φοβάσαι, παίξε όπως ξέρεις”. Στο μεσοδιάστημα, όταν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, έβαφε σπίτια. Ή δούλευε σε οικοδομές. Ή εργαζόταν σε φούρνο. “Οι γονείς μου έφυγαν για το Παρίσι, όταν ήμουν 13, με τα αδέλφια μου. Εγώ έμεινα πίσω, με τη θεία μου. Δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα, αλλά δούλευα για να 'χω χρήματα να αγοράζω τα ρούχα μου, να βγαίνω με τους φίλους μου. Όταν είσαι έφηβος, έχεις κάποιες ανάγκες. Από τις 8 έως τις 17.00 δούλευα και μετά πήγαινα για προπόνηση από τις 18.00 έως τις 21.00”.

Όταν κοιτά πίσω βλέπει πως η ζωή μπορεί να γίνει περίπλοκη, να μην είναι απλή “αλλά να παραμένει καλή. Αυτό είναι κάτι που θυμάμαι πάντα, από όταν έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής”. Κατόπιν όλων αυτών, αντιλαμβάνεσαι πως τόνισε ότι δεν θα άλλαζε τίποτα από όσα πέρασε ως παιδί. “Δεν είχα λεφτά, αλλά ήμουν πολύ, πολύ, πολύ χαρούμενος και αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Όλοι θέλουν να είναι χαρούμενοι και υγιείς και εγώ ήμουν και τα δύο”.

Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν 'Figo of Caxinas'. “Μάλλον γιατί μελετούσα πολύ το παιχνίδι του. Ήταν το ίνδαλμα μου”. Πριν ενηλικιωθεί δοκιμάστηκε στην Chelsea. “Είχε προπονητή τον Μουρίνιο. Πήγα καλά. Ο κύριος Μουρίνιο μου είπε πως ήμουν πραγματικά καλός και ότι του άρεσε να με βλέπει να παίζω. Αλλά ήταν η εποχή που έφυγε από την ομάδα και έτσι επέστρεψα στη Ρίο Άβε. Λίγο αργότερα υπέγραψα στην Benfica”. Η αλλαγή ήταν μεγάλη “και η προσαρμογή κάθε άλλο παρά εύκολη. Ήμουν νέος, άπειρος. Δεν δούλεψε τίποτα. Πήγα λοιπόν, ως δανεικός στη Nacional (το Γενάρη του 2008) και ουσιαστικά, τότε άρχισαν όλα”. Δεν θέλησε να μιλήσει για τη Zaragosa, όπου δόθηκε το καλοκαίρι του 2008 αφότου είχε 'πέσει' στη Segunda Division. Αρκέστηκε στο “ήμουν δυστυχισμένος. Ήταν ένα από τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου”. Τον Οκτώβρη του 20009 οι 'αετοί' επέκτειναν το συμβόλαιο του έως το 2015, με buy out στα 30.000.000 ευρώ. Από αριστερό εξτρέμ έγινε αριστερό μπακ, σκόραρε και το πρώτο του γκολ στο UEFA Europa League.

Τέσσερις μήνες μετά (τον Φλεβάρη του 2010) η Μπενφίκα πούλησε (για ρευστό) το 20% του παίκτη στην Benfica Stars Fund που είχε δημιουργηθεί στις 30/9 του 2009. Αυτό σήμαινε πως αν ο παίκτης πωλείτο η ομάδα έδινε πίσω στο fund ποσοστό της μεταγραφής. Μετά την πώληση του Κοεντράο και του David Luiz, το καλοκαίρι του 2011, το fund δεν πήρε λεφτά (6.135.000 ευρώ), αλλά πέντε παίκτες. Ο προορισμός του έγινε η Ρεάλ Μαδρίτης, όπου υπέγραψε για 6 χρόνια και 30 εκατομμύρια ευρώ.

Προ όμως, αυτού μετά τον εξάμηνου εφιάλτη στη Σαραγόσα, επέστρεψε στη Ρίο Άβε όπου βρήκε τον εαυτό του και το δρόμο για τη Μαδρίτη. “Το δράμα μου με βοήθησε να ωριμάσω. Μου έδωσε μεγαλύτερο κίνητρο να τα καταφέρω. Από τότε πηγαίνουν όλα καλά στη ζωή μου”. Ή σχεδόν όλα.

Θα δούμε έναν έτοιμο ΠΑΟΚ στα προκριματικά του Champions League; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο #26:

Όταν του φόρεσαν χειροπέδες

Έχει ένα μπαρ στη γενέτειρα του. Ένα απόγευμα του 2011 “όπως επέστρεφα από την προπόνηση” τον πλησίασε ένα περιπολικό. Ο αστυνομικός του είπε πως θέλει να μιλήσουν για κάτι που έγινε στο μπαρ, πως προέκυψε καβγάς και υπήρχε θέμα. “Του είπα ότι δεν ξέρω κάτι, εκείνος επέμενε και άρχισα να ιδρώνω. Μου έβαλε και χειροπέδες. Ήταν απίστευτο”. Τελικά, ήταν η πορτογαλική έκδοση της Candid Camera.

Αφότου βρήκε τον εαυτό του, είχε πει στον ατζέντη του πως είναι μια χαρά στην Μπενφίκα και ότι δεν ήθελε να φύγει. “Είχα προσφορές από την Μπάγερν, την Τσέλσι, τη Μάντσεστερ Σίτι και είχα διευκρινίσει στον εκπρόσωπο μου ότι η Ρεάλ Μαδρίτης θα ήταν η μόνη ομάδα, για την οποία θα έφευγα”. Ήθελε να γίνει ό,τι δεν έγινε την πρώτη φορά: να δουλέψει για τον Μουρίνιο. “Υπήρξε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για την καριέρα μου. Είναι κάποιος που με πίστεψε πολύ και με πήγε στη Ρεάλ. Τον θαυμάζω και τον σέβομαι. Του είμαι ευγνώμων. Είναι ο καλύτερος. Έχει κατακτήσει τα πάντα”. Είχε προσθέσει και ότι 'αν μου πει ο Μουρίνιο να παίξω στο τέρμα, εκεί θα παίξω. Θα κάνω ό,τι μου πει'.

“Για όσους με αγαπούσαν σήμαινε πάρα πολλά η μεταγραφή μου σε ένα από τα μεγαλύτερα clubs του πλανήτη. Η μητέρα μου πάντα μου λέει πως είμαι ο καλύτερος, ό,τι και αν έχω κάνει. Ο πατέρας μου ωστόσο, λέει αλήθειες και μου θυμίζει πάντα πως πρέπει να έχω το μυαλό στο κεφάλι. Σήμαινε πολλά αυτή η μεταγραφή, από τη στιγμή που είχα γεννηθεί υπό τις συνθήκες που είχα γεννηθεί και βρέθηκα στη Ρεάλ! Υπήρχαν φορές που δεν πίστευα τι έχει γίνει και έλεγα στον εαυτό μου 'είσαι παίκτης της Ρεάλ' για να το συνηθίσω”. Εκεί πήγε με την σύζυγο του, Daniela ('το βράχο μου') και την κόρη του Victoria “που είναι το πιο σημαντικό στη ζωή μου”.

Όλοι μαζί πήγαιναν στο σπίτι του Κριστιάνο, για να μαζέψουν ζαρζαβατικά από τον κήπο του και να φτιάξουν σούπες. Ναι καλέ, του Ρονάλντο. “Τους πρώτους μήνες στη Μαδρίτη δεν ήξερα πολλά μέρη για να πάω να φάω και προτιμούσα να επισκέπτομαι το σπίτι του Κριστιάνο. Ακόμα και αν δεν ήταν εκεί, πηδούσα το μαντρότοιχο και πήγαινα στον κήπο του”. Ο Ρονάλντο είναι ένας ακόμα σημαντικός άνθρωπος για την καριέρα και τη ζωή του. “Με βοηθούσε πάντα, με όλα”. Ένα στιγμιότυπο από προπόνηση του Μαΐου του 2017 θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τη σχέση τους.

Όταν ο Μουρίνιο έφυγε από την πόλη ή καλύτερα όταν εμφανίστηκε ο Κάρλο Αντσελότι (2014-15) άρχισαν να εμφανίζονται κάποια θέματα, τα οποία ενέτειναν οι τραυματισμοί του Κοεντράο. Τον Αύγουστο του 2015 δόθηκε ως δανεικός στη Μονακό, το 2016 επέστρεψε στη Ρεάλ, αλλά δενείχε περισσότερες από τρεις παρουσίες και το 2017 πήγε ως δανεικός στην Σπόρτινγκ, όπου έπαιξε υπό τις οδηγίες του Jorge Jesus “προπονητής που είχα όταν ήμουν 19 χρόνων. Εκείνος με έβαλε στη θέση του αριστερού μπακ”.

Όταν άρχισαν τα προβλήματα με τη Ρεάλ

Στις δυσκολίες ο CR7 ήταν πάντα δίπλα του. 'Έβαζε' πλάτη εντός και εκτός ομάδας. Αποκαλούσε τακτικά τον Κοεντράο “έναν από τους πιο σκληρούς αμυντικούς του πλανήτη” και “αδελφό” του. Τον Μάρτιο του 2018, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας μίλησε στη Marca όπου και πάλι είπε ό,τι σκεφτόταν. “Στη Ρεάλ ένιωσα πως ξέχασα το ποδόσφαιρο. Δεν βοήθησαν και οι τραυματισμοί. Έχασα την αυτοπεποίθηση μου, την οποία βρήκα στη Λισαβόνα”. Του είπαν πως βάλει κι εκείνος το χεράκι του, στην αρνητική κριτική. Εξήγησε πως “όταν ο κόσμος κρίνει, δεν δίνει σημασία στα μικρά πράγματα. Είχα μπροστά μου τον Marcelo. ΤΟΝ ΜΑ-ΡΣΕ-ΛΟ. Όχι έναν οποιονδήποτε παίκτη, αλλά αυτόν. Την πρώτη χρονιά που πήραμε πρωτάθλημα είχα παίξει σε 30+ ματς, τη δεύτερη όλα πήγαν στραβά για όλους και την τρίτη με τον Αντσελότι πήραμε το Τσάμπιονς Λιγκ. Έπαιξα στην τελική ευθεία. Ήταν καλή χρονιά και τότε άρχισαν οι τραυματισμοί. Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, έχω την αίσθηση ότι δεν έκανα κάτι λάθος”. Εξήγησε ότι ο Ζιντάν δεν ήταν ο λόγος που 'έχασε' τον εαυτό του. Ήταν γενικότερο το θέμα. “Έπρεπε να φύγω για να ξαναβρώ την πίστη μου”. Και τη βρήκε.